Nowoczesne rozwiązanie kesonu

Nowoczesne rozwiązanie kesonu zastosowanego przy budowie falochronu na wyspie Helgoland. Keson ten o szerokości 10 m, długości 31 m i wysokości 10,80 m podzielony ścianką wzdłużną i czterema poprzecznymi na 10 komór o ciężarze ok. 1600 tys. kG służył dwóm celom. Używany był mianowicie jako dzwon nurkowy do przygotowania podwalin dla skrzyń pływających, a potem jako stały element zapuszczony metodą kesonową i zabetonowany na odcinku głowicowym falochronu (program uprawnienia budowlane na komputer).

Jeśli na kesonach ma być wykonany cały falochron lub znaczna jego część, wówczas stawia się je rzędem jeden za drugim, w osi budowli, z zachowaniem pewnych stosunkowo nieznacznych odstępów między nimi w świetle (do 1 m). Odstępy te potem wypełnia się betonem, najczęściej w workach. Można również zamknąć je workami z betonem, układanymi w uprzednio wykonanych wnękach w pobliżu lic falochronów (program uprawnienia budowlane na ANDROID). W Polsce sposób budowy falochronów na kesonach nie był dotychczas stosowany, głównie z tego względu, że nadaje się on szczególnie w takich miejscach, gdzie stosunkowo płytko pod dnem zalega grunt skalisty.
Zapuszczenie w gruntach nieskalistych, aby mogło odegrać jakąkolwiek rolę statyczną musiałoby być głębokie (do 10 m i więcej), dlatego ustępuje ono pod względem wykonania innym, poprzednio opisanym sposobom.

Falochron ten usytuowany w Zatoce Osaka ma ogólną długość 1815 m. Dno tworzą tam miękkie iły podścielone żwirami. Głębokość wody waha się od 11,0 do 12,0 m. Wysokość fali przyjęto h = 3,0 m, okres T = 7 s, długość L = 60 m.
Falochron składa się z szeregu studni sprężonych o średnicy zewnętrznej 15,5 m, złożonych każda z dwu kręgów - jeden nad drugim, o wysokości od 11,0 do 17,0 m. Studnie te zagłębiano metodą próżniową aż do stropu żwirów; po zagłębieniu wypełniono je piaskiem (uprawnienia budowlane).

Po wykonaniu kręgów na nabrzeżu przy użyciu deskowania ślizgowego, transportowano je dźwignicą pływającą i ustawiano na miejscu przeznaczenia. Dolny Krąg studni ustawiony na dnie zagłębiał się w ił pod wpływem ciężaru własnego o 4 m. Po założeniu szczelnej pokrywy i wypompowaniu wody studnia zagłębiała się o dalszych 5 m (w ciągu średnio 2,5 h) w wyniku działania ciśnienia atmosferycznego i parcia wody na pokrywę.

Dolny krąg studni

Gdy dolny krąg studni osiągnął odpowiednią głębokość, ustawiano na nim drugi krąg studni, po uprzednim założeniu uszczelki poliuretanowej z otoczką neoprenową o wymiarach 0,04X0,3 m. Uszczelka ta miała zapobiegać ucieczce piasku po późniejszym wypełnieniu nim studni (program egzamin ustny).
Nadbudowę wykonano częściowo z betonu na mokro, a częściowo z prefabrykatów. W obawie, że studnia w czasie zagłębiania mogła by się przechylać, zachowano odstęp między nimi równy 3,0 m. Powstałe szczeliny zamykano palami stalowymi o średnicy 1,2 do 2,0 m zagłębionymi za pomocą wibromłotów. Głowy pali łączono z nadbudową stalowymi dwuteownikami szerokostopowymi. Powierzchnie stalowe wystające ponad poziom wody obetonowano w celu przeciwdziałania korozji.

Falochrony sprężyste, podobnie jak i falochrony masywne, mogą być stawiane (grawitacyjne) albo zapuszczane (opinie o programie).
Charakterystycznym przedstawicielem pierwszego typu są falochrony na kaszycach, drugiego zaś falochrony palisadowe.
Są one prototypem poprzednio opisanych falochronów na skrzyniach pływających.

Podobnie jak i one, składają się z trzech elementów:
a) z podsypki,
b) z konstrukcji podwodnej złożonej z rzędu obok siebie postawionych drewnianych kaszyc wypełnionych kamieniem (segregator aktów prawnych),
c) z konstrukcji nadwodnej, która bądź stanowi nierozdzielną całość z częścią podwodną, będąc właściwie tylko górną częścią kaszyc, bądź też wykonana jest osobno, najczęściej z ułożonych na kaszycach bloków betonowych.

Kaszyce stosowane w budownictwie morskim mają zwykle kształt skrzyń drewnianych, składających się z dna i ścian bocznych oraz z przegród stężających. Dno umożliwia obciążenie kaszyc kamieniem i zatopienie ich na miejscu przeznaczenia (promocja 3 w 1).