Obecny stan automatyzacji przemysłu

Obecny stan automatyzacji przemysłu, w tym również cementowego, stanowi bogate źródło wiedzy także o możliwościach systemów komputerowych (program uprawnienia budowlane na komputer). W dalszym jednak ciągu pozostaje otwarta sprawa odpowiednich urządzeń technologicznych nadających się do automatyzacji i aparatury kontrolno-pomiarowej, którą musi cechować duża dokładność, niezawodność działania i szybkość. Zalety techniczne cementu mogą być wykorzystane w technice budowlanej dopiero po zarobieniu cementu wodą i stworzeniu warunków do prawidłowego przebiegu reakcji chemicznych i procesów fizycznych prowadzących do twardnienia zhydratyzowanego cementu.

Właściwości użytkowe cementu dotyczą stwardniałego zaczynu cementowego, a więc sztucznego ciała stałego, jakie powstało w wyniku fizykochemicznych procesów hydratacji cementu (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Podstawę wyjściową do stosowania i optymalnego wykorzystania cementu stanowi znajomość reakcji chemicznych wody z cementem, a także towarzyszących tym reakcjom zjawisk fizycznych i wreszcie dokładne poznanie budowy ciała stałego utworzonego w wyniku hydratacji cementu (uprawnienia budowlane).

Dążeniem licznych badaczy było wykrycie i ilościowe wyrażenie funkcjonalnych związków między cechami sproszkowanego bezwodnego cementu a jego użytkowymi właściwościami technicznymi.
W historii tych badań były okresy daleko posuniętego optymizmu. W szczególności pojawienie się proponowanego przez R. M. Bogue’a rachunkowego określania mineralnego składu cementu przyczyniło się do rozpowszechnienia prymitywnego i nie uzasadnionego poglądu, że skład chemiczny bezwodnego cementu, przekształcony rachunkowo na jego skład fazowy, umożliwia bezbłędne i pełne prognozowanie właściwości użytkowych cementu, a więc właściwości technicznych stwardniałego zaczynu cementowego.

Dziś już wiadomo powszechnie, że obliczeniowy, a nawet realny, oznaczany mikroskopowo skład fazowy cementu nie wystarcza do pełnej oceny jakości cementu jako materiału budowlanego. Jako przykład można tu przytoczyć choćby stopień zdefektowania sieci przestrzennej obu krzemianów wapniowych, albo też zawartość pierwiastków towarzyszących (akcesorycznych) w poszczególnych fazach klinkieru (program egzamin ustny).

Reakcje cementu

Zarówno zdefektowanie faz krystalicznych, jak i obecność nieznacznych ilości baru bądź innych pierwiastków w tych fazach mają znaczny wpływ na właściwości użytkowe cementu, a szczególnie na jego wytrzymałość mechaniczną. Jednakże ocena rodzajów defektów i stopnia zdefektowania, a także ilościowe ujęcie lokalizacji pierwiastków towarzyszących w fazach klinkierowych nastręcza znacznych trudności, a w codziennej rutynie przemysłowej kontrolowanie pod tym względem procesu produkcyjnego jest praktycznie niemożliwe (opinie o programie).

Prawie 80% cementu portlandzkiego stanowią dwie podstawowe fazy krzemianowe, dwa główne minerały: alit zbudowany na osnowie sieci przestrzennej krzemianu trójwapniowego (C3S) i belit oparty na strukturze odmiany ortokrzemianu wapniowego. Produkty reakcji obu tych krzemianów wapniowych z wodą, czyli uwodnione krzemiany wapniowe, są do siebie pod wieloma względami bardzo zbliżone, a przebieg procesu powstawania oraz ich właściwości i ilość decydują o najważniejszych cechach użytkowych cementu (segregator aktów prawnych).

Reakcje cementu z wodą określa się zbiorową nazwą reakcji hydratacji. Niemniej jednak tylko część produktów reakcji powstaje w wyniku prostej hydratacji, czyli przez bezpośrednie dołączanie wody do związków bezwodnych; poważna ich część jest produktem hydrolizy faz bezwodnych cząsteczkami wody.
Skład produktów hydratacji w znacznej mierze zależy od wielu czynników, jak na przykład stosunku ilościowego substratów w reakcji (ilość wody zarobowej), odmian polimorficznych krzemianów i domieszek wbudowanych w ich sieć przestrzenną oraz temperatury (promocja 3 w 1).

Nie można więc oczekiwać, że hydratacja C3S i C2S przebiega zawsze przy zachowaniu jednakowych ilościowych stosunków substratów i produktów reakcji; stechiometria reakcji hydratacji może więc być różna. Jednakże dla ułatwienia wstępnej dyskusji, dotyczącej chemizmu zjawisk hydratacji, powszechnie stosuje się ich modele uogólnione.