Obliczenia sztywności przestrzennej

Różnice pomiędzy wynikami otrzymywanymi z obliczeń przeprowadzanych różnymi sposobami nie są stałe i nic można ich ściśle ocenić bez przeprowadzenia obliczeń. Zależą od kształtu rzutu poziomego budynku i są tym większe, im rzut jest bardziej rozbudowany oraz ściany bardziej się różnią stopniem osłabienia szeregami otworów. Jednakowe wyniki ze wszystkich sposobów obliczania otrzymuje się tylko w przypadkach budynków usztywnionych oddzielnymi ścianami płaskimi (program uprawnienia budowlane na komputer).

Obliczenia sztywności przestrzennej, niezależnie od rodzaju budynku i kształtu jego rzutu, najlepiej rozpocząć od wyznaczenia naprężeń sposobem szacunkowym (drugim). Przy niewielkim nakładzie pracy sposób ten daje możliwość bezpiecznej oceny wielkości naprężeń normalnych od obciążeń poziomych (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Obliczenia dokładniejsze wykonuje się, kiedy zmniejszenie o 10 do 30% obliczeniowych wartości naprężeń od obciążeń poziomych może spowodować spełnienie warunków nośności ścian usztywniających lub wpłynąć na wymiary lub zbrojenie ścian. Jeśli budynek nie jest skręcany i do obliczeń można wykorzystać emc, zaleca się stosować sposób trzeci. W przypadkach gdy budynek jest  skręcany powinien być stosowany sposób czwarty, gdyż obliczenia sposobem pierwszym dają wyniki nie różniące się wiele od wyników otrzymywanych z obliczeń szacunkowych (uprawnienia budowlane).

Przy wymiarowaniu ścian wąskich należy liczyć się z możliwością, że wyznaczone dla nich naprężenia są mniejsze od rzeczywistych i w przypadkach wątpliwych przyjmować, że naprężenia w nich są takie jak otrzymane dla jednego z sąsiednich zespołów o szerokości zbliżonej lub równej szerokości budynku (program egzamin ustny). Na przykład przy obliczeniach przeprowadzonych sposobem pierwszym zespoły 1 i 2 należy obliczać przyjmując naprężenia wyznaczone dla zespołu 3, zespół 5 na naprężenia w zespole 4, zespół 7 na naprężenia w zespole 6, zespół 8 na naprężenia w zespole 10 itd.

Ugięcia ścian usztywniających

Przy poziomych obciążeniach budynku stropy pracują jak tarcze podparte ścianami usztywniającymi i obciążone siłami poziomymi z jednej kondygnacji. Reakcje ścian usztywniających są zarazem ich poziomymi obciążeniami. Tarcze stropowe są więc elementami przekazującymi i rozdzielającymi obciążenia poziome budynku na ściany usztywniające. Rozpatrując rozkład obciążeń na poszczególne ściany usztywniające zakłada się, że tarcze stropowe są absolutnie sztywne. Założenie to jest oczywiście założeniem przybliżonym (opinie o programie).

Rozumieć je należy jako założenie, że ugięcia tarcz stropowych są małe w porównaniu z ugięciami ścian usztywniających. Z tego stwierdzenia wypływa od razu wniosek, że dokładność rozdziału obciążeń poziomych na ściany usztywniające przy założeniu, że tarcze stropowe są absolutnie sztywne, rośnie wraz z wysokością budynku. W budynkach niskich założenie to może prowadzić do znacznych błędów w ocenie Wytężenia poszczególnych ścian obciążeniami poziomymi. Jednak w budynkach tych wpływ obciążeń poziomych na całkowite wytężenie ścian jest mały (segregator aktów prawnych).

Rozpatrywany model budynku składa się z trzech rodzajów elementów:

• dowolnie rozłożonych w rzucie budynku pasm ściennych o dowolnych kształtach przekrojów poprzecznych, zdolnych do przenoszenia sił podłużnych i poprzecznych oraz momentów zginających i skręcających,
• ośrodków łączących, zdolnych do przenoszenia pionowych sił ścinających, którymi są szeregi nadproży, szeregi wydzielonych płyt stropowych itp.,
• tarcz stropowych, o których zakłada się, że są nieskończenie sztywne w swoich płaszczyznach i nieskończenie wiotkie przy odkształceniach z płaszczyzny.

Model ten rozpatrywany będzie w dowolnym globalnym układzie osi OXYZ skierowanym. Pasma ścienne oznaczane będą kolejnymi numerami od 1, a ośrodki łączące od 1 do n. Nie zakłada się żadnych reguł numerowania pasm ściennych i ośrodków łączących (promocja 3 w 1).