Obserwacje praktyczne

Obserwacje praktyczne natomiast wskazują, że drewno w stanie powietrznosuchym, wykazujące wilgotność około 18%, nie ulega rozkładowi przez grzyby. Sprzeczność ta znajduje wytłumaczenie w tym, że na otwartej przestrzeni powietrze jest w stałym ruchu; wiąże się z tym intensywne parowanie (program uprawnienia budowlane na komputer). W następstwie tego drewno o znacznej wilgotności średniej jest silnie wyschnięte w warstwach przypowierzchniowych, co utrudnia lub uniemożliwia rozwój grzybni. Zgnilizna drewna prawie zawsze rozpoczyna swój rozwój w miejscach o wilgotności przekraczającej punkt nasycenia włókien; stąd grzybnia rozprzestrzenia się na dalsze, bardziej suche części drewna.

W warunkach praktycznych przyjmuje się, że minimalna wilgotność drewna potrzebna dla rozwoju grzybni wynosi 22-24%. Drewno o średniej wilgotności mniejszej od 20% uważa się za zabezpieczone przed inwazją i rozkładową działalnością grzybów (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Opierając się na granicach określających przedział wilgotności, w którym mogą się rozwijać grzyby Wakin wprowadził pojęcie suchego stanu ochronnego i wilgotnego stanu ochronnego drewna.
Drewno o wilgotności niższej od potrzebnej dla rozwoju grzybów wilgotności minimalnej znajduje się w suchym stanie ochronnym. O niemożności rozwoju grzybów decyduje w tym wypadku zbyt niska wilgotność i związany z tym niedobór wody w drewnie (uprawnienia budowlane).

Drewno o wilgotności przekraczającej maksymalną wilgotność, przy której możliwy jest rozwój grzybów, znajduje się w wilgotnym stanie ochronnym. Czynnikiem decydującym o niemożności rozwoju grzybów jest w tym wypadku nadmierna wilgotność i związany z nią niedobór powietrza we wnętrzu drewna.
Zależność między ciężarem właściwym, nasiąkliwością i najmniejszą wilgotnością drewna zapewniającą wilgotny stan ochronny przedstawia podany wykres (program egzamin ustny).
Nasiąkliwość związana jest z ciężarem właściwym drewna. Wobec tego podany powyżej wzór uzależnia pośrednio wilgotność stanu ochronnego od ciężaru właściwego drewna.

Temperatura i światło

Grzyby rozwijają się szybciej w warunkach cieplejszych niż przy niskich temperaturach. Na ogół grzyby występujące na drewnie rozwijają się najlepiej w warunkach umiarkowanej temperatury, zawartej w granicach 20-30° C. Odchylenia w dół lub w górę od temperatury optymalnej powodują wydatne obniżenie szybkości wzrostu. Maksymalne i minimalne temperatury rozwoju różnią się znacznie dla poszczególnych gatunków grzybów (opinie o programie).
W niskich temperaturach grzyby nie rozwijają się, lecz na ogół nie ulegają zabiciu. Większość grzybów wytrzymuje mrozy zimowe bez szkody dla dalszego rozwoju.

Skala odporności poszczególnych gatunków na działanie niskich temperatur jest bardzo szeroka. Według Heldmaiera pieniążek aksamitnotrzonowy (Collybia velutipes [Curt.] Fr.) oraz niektóre gatunki olszówki (Schizophyllum sp.) wytrzymują temperaturę -175° C. Przeciwieństwo stanowią niektóre gatunki z grupy tzw. grzybów domowych. I tak np. stroczek łzawy (Merulius lacrimans [Wulf.] Fr.), który jest jednym z grzybów najbardziej wrażliwych na działanie niskiej temperatury, ginie już po upływie 12 godzin w temperaturze -6° C; bardziej odporna jest gnilica mózgowata (Coniophora cerebella [Pers.] Duby), która wytrzymuje przez ten sam okres czasu temperaturę -10° C (segregator aktów prawnych).

Grzyby występujące na żywych drzewach lub na składowanym drewnie wytrzymują bez szkody stosunkowo wysokie temperatury; pierwsze objawy zahamowania ich rozwoju występują w przedziale temperatur 30-34° C. Niektóre grzyby domowe wykazują także w tym kierunku mniejszą odporność; rozwój stroczka łzawego (Merulius lacrimans [Wulf.] Fr.) zaczyna słabnąć już przy temperaturze 26-27° C (promocja 3 w 1).

Działanie wysokiej temperatury przez odpowiednio długi okres czasu pociąga za sobą śmierć grzybni. Im większa jest rozpiętość między zastosowaną temperaturą a maksymalną temperaturą warunkującą istnienie danego gatunku, tym krótszy okres czasu wystarcza do zabicia grzyba.