Oczyszczalnie ścieków

Przy projektowaniu zbiorników w oczyszczalniach ścieków konstruktor musi zazwyczaj pokonywać dodatkowe trudności, które wysuwają się w związku z wysokim na ogół poziomem wody gruntowej, gdyż oczyszczalnie budowane są przeważnie przy rzekach, bądź na nisko położonych terenach (wykorzystanie spadków grawitacyjnych) (program uprawnienia budowlane na komputer).

Na ogół w tych przypadkach grubość ścian konstrukcji jak i sam układ konstrukcji przeciwdziałają wypłynięciu zbiornika, równoważąc wypór wody ciężarem własnym. Często wykonuje się wówczas zewnętrzne wsporniki, które odpowiednio obciążone przeciwdziałają wypłynięciu zbiornika.
Przykładem takiego zbiornika jest osadnik typu Dorra (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Żelbetowa konstrukcja dna osadnika składa się z dwóch zasadniczych części oddzielonych od siebie dylatacją:

1) pierścieniowej płyty dennej połączonej monolitycznie z pionową ścianą cylindryczną,

2) środkowego stożka osadowego. W przypadkach wysokiego poziomu wód gruntowych, aby nie powiększać nadmiernie grubości ścian, zaleca się przyjęcie odpowiedniego wysięgu zewnętrznych wsporników dennych, których obciążenie od góry może częściowo przeciwdziałać wyporowi (uprawnienia budowlane).

Połączenie dylatacyjne stożkowej powłoki dennej (gdzie odbywa się osadzanie zanieczyszczeń) z pierścieniową płytą kołową pozwala na przyjęcie tu dla powłoki stożkowej przegubowego schematu połączenia. Może być ono wykonane w dwojaki sposób, a mianowicie: może umożliwiać przesuw części stożkowej dna wzdłuż osi środkowej płyty, lub może (dając możność obrotu) nie pozwolić na ten przesuw w samej dylatacji (zapewniony docisk dylatacyjnych płaszczyzn prostopadłych do osi środkowej płyty dennej). Ten ostatni przypadek jest przyjęty w przykładzie 1-6 obliczenia stożkowej części dna.
Gdy poziom wody gruntowej jest tak wysoki, że obniżenie tego poziomu dla wykonania części środkowej osadnika może być kłopotliwe, wówczas niższą środkową część denną można wykonać jako studnię opuszczaną (wariant niższej części dna) (program egzamin ustny).

Widok basenów

Wyporowi osadnika przez wodę gruntową można też przeciwdziałać przez przyjęcie pod płytą denną wyciąganych pali zakotwionych w tej płycie.
Następuje przez to zalanie osadnika wodą gruntową, usuwaną potem przez obniżenie poziomu wody w gruncie.
Ogólny widok basenów na szlam w czasie budowy. Przekryciem basenów jest kopuła, mająca kształt czaszy kulistej, ściętej u góry, o rozpiętości osiowej 43 m i o strzałce 6 m. Kopuła ta, wykonana z dwóch typów prefabrykatów, opiera się na dolnym wieńcu sprężonym, u góry ma również wieniec, na którym oparto wywietrznik.

W celu lepszego powiązania prefabrykatów oba wieńce zostały wykonane na mokro (opinie o programie). Oba typy prefabrykatów są płytami panwiowymi o odpowiednio wyprofilowanym kształcie, tak aby po zmontowaniu tworzyły powierzchnię kulistą. Prefabrykat zastosowany w dolnej części kopuły zbiornika, gdzie pokazano również zbrojenie i szczegół połączenia prefabrykatu z wieńcem dolnym. Ze względu na to, że w przekrojach południkowych i równoleżnikowych występują tu tylko naprężenia ściskające, połączenia między prefabrykatami są nieskomplikowane.

Pręty zbrojenia wystające z prefabrykatów w kierunku południkowym i równoleżnikowym zagięto w pachwiny i zabetonowano (segregator aktów prawnych). Całe przekrycie kopułowe składa się z 70 sztuk prefabrykatów dolnej części kopuły o ciężarze 2,9 T każdy i o długości (w rzucie) 8,5 m oraz z tyluż prefabrykatów górnej części kopuły o ciężarze 1,8 T każdy i o długości 10 m. Rusztowanie montażowe kopuły, z którego widać, że jest ono bardzo oszczędne.

Na Śląsku wykonano w latach 1954-57 kilka żelbetowych zbiorników podziemnych na wodę pitną, o jednakowej średnicy i wysokości, lecz o różnej konstrukcji. Wewnętrzna średnica wynosi 35,0 m wysokość - 8,85 m. Warunki posadowienia były dobre - pod niewielką warstwą żwiru znajdował się piaskowiec (promocja 3 w 1).