Odległość kozłów

Ściągi wpuszczone są w oczep i zakotwione w nim za pomocą niewielkich płytek żeliwnych. Zastosowanie pali żelbetowych wymaga rozwiązania pokazanego na rysunku 5.131. Głowy pali wyciąganych muszą być rozkute, wkładki z nich wypuszczone na długość lp, potrzebną dla przeniesienia sił przez przyczepność (program uprawnienia budowlane na komputer).
Odległość kozłów od ścianki nabrzeża jest pod względem statycznym obojętna. Wynika ona tylko z pochylenia przedniego rzędu pali i głębokości wbicia ścianki, chodzi bowiem o to, aby ze względów bezpieczeństwa pale końcami swymi nie zbliżały się do niej na odległość mniejszą niż ok. 1 m.

Do najczęściej stosowanych urządzeń odciążających należą płyty poziome lub ukośne, ponieważ ich głównym zadaniem jest kotwienie nabrzeży, a ich rola jako odciążenia jest drugorzędna (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Zastosowano je w jednym z portów radzieckich. Stanowi ono rząd płyt żelbetowych żebrowanych umieszczonych u podstawy ścianki od strony lądu, opartych dolnymi krawędziami na naturalnym dnie akwenu (przed zasypaniem) a górnymi (lub wyrobionymi w nich żeberkami poziomymi) o ściankę. Płyty te zakotwione są systemem ściągów w płytach kotwiących nabrzeża. Ponieważ znajdują się one w obrębie klina odłamu gruntu, przejmują znaczną część parcia czynnego, które gdyby ich nie było - działałoby wprost na ściankę. W tym wypadku urządzenie odciążające pozwoliło na zaprojektowanie nabrzeża głębszego o 3 m od nabrzeża, w którym takiego urządzenia nie przewidziano. Zamiast nabrzeża o głębokości 13,5 m uzyskano nabrzeże o głębokości 16,5 m, bez potrzeby zmiany profilu ścianki (uprawnienia budowlane).

Oczywiście, wzmocnienia wymaga tu zasadnicze zakotwienie nabrzeża, przy czym przypadająca na kotew główną siła pochodząca od płyty odciążającej może być większa od siły przeniesionej ze ściągu głównego, tj. z górnej części nabrzeża oczepowego.
Możliwe jest założenie zamiast płyt odciążających ciągłej ściany, lub układanie płyt ściśle jedna przy drugiej (program egzamin ustny).

Cienkie warstwy gruntu

Swoisty sposób odciążenia nabrzeża oczepowego zastosowano w Rosji w postaci przewarstwień zasypu za nabrzeżem gruntem, wzmocnionym za pomocą zastrzyków cementowych lub krzemianowych. Zastrzyki te, zapuszczane blisko jeden obok drugiego, tworzą w gruncie poziome
cienkie warstwy gruntu (10—50 cm grubości), działające podobnie jak płyty odciążające. Warstw takich może być kilka, przy czym najwyższa (na poziomie zakotwienia) powinna sięgać w głąb na odległość równą wysokości nabrzeża (mierzonej od dna akwenu do naziomu), najniższa (w poziomie dna akwenu) - na połowę tej odległości (opinie o programie).

Jeśli przewiduje się tylko jedną warstwę, to najskuteczniejsze jest jej położenie na głębokości 0,55 H (H - głębokość akwenu) mierzonej od naziomu lub 0,43 H’ (H’ - odległość od ściągu do dna akwenu), mierzonej od poziomu ściągu.
Jak wynika z doświadczeń, opisane wzmocnienie gruntu daje znaczne zmniejszenie parcia gruntu na ściankę i w konsekwencji pozwala na odpowiednio lżejsze zaprojektowanie nabrzeża (rozdz. 8). Pewne wątpliwości budzi technika wykonywania poziomych zastrzyków w akwenie, wykonanie bowiem cienkiej poziomej warstwy za pomocą zastrzyków pionowych nie jest łatwe, wykonywanie zaś zastrzyków poziomych utrudnia woda. Praktycznie będzie więc takie wzmocnienie zasypu możliwe, gdy nabrzeże wykonuje się na sucho (np. na zbiornikach wodnych, przed ich wypełnieniem) (segregator aktów prawnych).
Inną formę odciążenia nabrzeży oczepowych może stanowić zastosowanie za nimi zasypów z gruntów zbrojonych. Ze względu na to, że lepsze efekty uzyskuje się tu dla innej konstrukcji nabrzeża.

Możliwe jest przerzucenie zakotwienia bezpośrednio do ścianki nabrzeża, przez co unika się ściągów. Taki typ nabrzeży nosi nazwę nabrzeży kozłowych. Stanowią one sztywniejszą odmianę nabrzeży oczepowych z zakotwieniami liniowymi (promocja 3 w 1).