Ogniwo elektryczne

Jedno z zastosowanych urządzeń składa się z anod półkolistych z magnezu, każda o ciężarze około 100 kG, rozwieszonych co około 3 m wzdłuż nabrzeża ze stalową ścianką szczelną i zanurzonych w wodzie (program uprawnienia budowlane na komputer). Zawiesza się je na linach stalowych pod płytą nabrzeża; nie stanowią one tym samym przeszkody w eksploatacji nabrzeża. Każda anoda połączona jest za pomocą przewodu elektrycznego ze ścianką szczelną. Tworzy się w ten sposób ogniwo elektryczne, w którym woda morska spełnia rolę elektrolitu.

Powstający prąd elektryczny przepływa od anody magnezowej poprzez wodę do ścianki, po czym wraca do anody przez przewód, tworząc tym samym zamknięty obwód (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Anody ulegają stopniowemu zużyciu, natomiast na ściance tworzy się stopniowo warstwa tlenku magnezu, zapobiegająca korozji.
Zamiast magnezu do protektorów może być użyty każdy inny metal wzbudzający potencjał bardziej elektroujemny niż materiał elementu chronionego, czyli w tym wypadku stali. Może to być zatem tańszy od magnezu cynk albo stop magnezu z glinem (w ilości -6%) i cynkiem (uprawnienia budowlane). Także i protektory cynkowe stosowane bywają z domieszką glinu i kadmu. Pożądana jest natomiast możliwość dokładnego oczyszczenia materiału anod z domieszek żelaza (maks. do 0,0015-0,002%) (program egzamin ustny).

Niekiedy, za przykładem rozwiązań stosowanych w budownictwie okrętowym, protektory umieszcza się na wspornikach z płaskowników stalowych z jednej strony wtopione w anodę (w czasie jej wykonywania), z drugiej przyspawane do elementu chronionego (na powietrzu - przed wbiciem elementu w dno lub przez nurka pod wodą). Między protektor a element należy włożyć wkładkę izolacyjną, na przykład z gumy lub plastiku, lub zastosować lakier antygalwaniczny, dla uniknięcia skoncentrowania pola elektrycznego w najbliższym otoczeniu anody (opinie o programie).
Inne rozwiązanie zastosowane do ochrony pali pomostu. Anody są tu ułożone na dnie i przyczyniają się do ochrony pali
stalowych pomostu także i na ich odcinkach zagłębionych w gruncie.

Ochrona protektorowa

Maksymalny zasięg działania ochrony protektorowej zależy od oporności środowiska, jego agresywności, postępu polaryzacji protektora oraz stanu chronionej powierzchni, a szczególnie od tego, czy są dodatkowo powleczone warstwami ochronnymi, zmniejszającymi natężenie prądu potrzebnego do ochrony (segregator aktów prawnych). Optymalny rozstaw anod należy w zasadzie każdorazowo wyznaczać przez próby, za pomocą pomiarów, co zresztą jest bardzo pracochłonne.

Do zalet ochrony protektorowej należy możliwość stosowania jej, gdy brak jest źródeł prądu elektrycznego, oraz łatwość montażu anod i lokowania ich w miejscach szczególnie zagrożonych. Ważna jest także łatwość zmiany położenia anody w razie potrzeby oraz mały wpływ anody na korozję sąsiednich budowli.
Ujemne cechy ochrony protektorowej polegają na małej skuteczności w gruntach, przy oporze właściwym większym od 3000 U • cm, kosztownym i kłopotliwym nadzorze większej liczby anod, różnym postępie zużywania się anod i konieczności indywidualnych wymian oraz stosunkowo wysokim koszcie, zwłaszcza gdy konstrukcja nie jest dodatkowo powleczona środkami antykorozyjnymi i wymagana jest wielka liczba anod. Dodatkowe wady instalacji protektorowych ujawniają się w miarę ich starzenia się:
- gdy powłoki ochronne ulegają zniszczeniu - protektory zmniejszają wydajność,
- produkty korozji anod powodują również z czasem (wybitny nieraz) spadek wydajności urządzenia,
- urządzenia jako niewidoczne ulegają czasem zapomnieniu, a nieciągłość nadzoru i wymiany anod sprawia, że stają się one bezużyteczne (promocja 3 w 1).

Ochrona katodowa polega niejako na zneutralizowaniu działania naturalnych ogniw tworzących się na powierzchni metalu, opisanych w podrozdziale Można ją określić jako pełną, gdy natężenie prądu korozyjnego staje się równe zeru. Jest to możliwe wtedy, gdy potencjał chronionej konstrukcji wskutek polaryzacji katodowej przewyższy nieco potencjał najbardziej ujemnych anod naturalnych ogniw na powierzchni konstrukcji. Wówczas lokalne naturalne anody przetworzą się w katody i prąd korozyjny zaniknie. Na chronionej powierzchni tworzy się przy tym cienka, słabo rozpuszczalna błonka katodowa, również o właściwościach ochronnych.