Okładzina azbestowo-cementowa

Wadą okładzin azbestowo-cementowych jest ich kruchość. Do okładzin zewnętrznych ścian osłonowych w warunkach krajowych można stosować przede wszystkim szkło płaskie zbrojone w kolorze naturalnym lub malowane, szkło opakowe nie polerowane w różnych kolorach oraz marblit (szkło opakowe polerowane) (uprawnienia budowlane).

Za granicą stosuje się również inne rodzaje szkła, między innymi szkło emaliowane płaskie. Tafle szklane w okładzinach zewnętrznych w okresie dużych upałów mocno się nagrzewają.

Według badań Instytutu Techniki Budowlanej szkło malowane na kolor ciemny przylegające bezpośrednio do izolacji ze styropianu nagrzewało się do 82°C, natomiast oddzielone od izolacji szczeliną powietrzną tylko do 65°C (program na telefon). Tafle szklane niemalowane ze szczeliną powietrzną w okładzinie miały temperaturę maksymalną tylko 55°C.

Szkło niedostatecznie odprężone może w tych warunkach pękać. Z tego względu okładziny szklane powinny być odizolowane od warstwy ciepłochronnej szczeliną powietrzną grubości nie mniejszej niż 2,0-2,5 cm. Przy osadzaniu szkła należy przewidzieć luzy dla umożliwienia ruchów termicznych. Rowki do osadzania szkła stosuje się o głębokości równej 1,5-krotnej grubości szkła plus 6-H7 mm na luz. Szerokość rowka powinna się równać grubości szkła plus 6H-7 mm.

Stosowane kity lub uszczelki powinny odznaczać się przyczepnością do szkła, odpornością na starzenie się oraz elastycznością (program na komputer). Dla ustawienia szkła we właściwym położeniu stosuje się wkładki dystansowe z materiałów odpornych na starzenie się, jak neopren, polichlorek winylu itd. Wkładki te rozmieszcza się co 30 do 40 cm przy minimalnej grubości 3 mm i długości 3 cm, w liczbie co najmniej 2 sztuki z każdej strony płyty szklanej.

Okładziny ze szkła odznaczają się dużą wytrzymałością na ściskanie, są sprężyste, odporne na ścieranie i korozję; posiadają stosunkowo małą przewodność cieplną, są niepalne i dają różnorodne faktury i kolory. Wadami okładzin szklanych są: łamliwość przy uderzeniach oraz duża rozszerzalność termiczna (program egzamin ustny).

Okładziny z aluminium

Ściany osłonowe przy zastosowaniu na okładziny zewnętrzne blach aluminiowych lub w szkielecie profilów aluminiowych po odpowiedniej obróbce chemicznej aluminium zachowują trwały i estetyczny wygląd. Czyste aluminium ma małą wytrzymałość i z tego względu stosuje się tylko jego stopy. W budownictwie, zgodnie z PN-61/H- -88027, stosujemy stop znak: AlMgSiMn, gatunek PA 4 (opinie o programie). Własności technologiczne tego stopu predestynują go jako materiał dobrze nadający się do przeróbki plastycznej i odporny na korozję. Poza tym jest to materiał Spawalny, bardzo dobrze dający polerować się; ciężar właściwy tego stopu aluminium wynosi 2,69 G/cm3. Do ścian osłonowych stosuje się blachę aluminiową walcowaną na zimno grubości 0,15 do 6,5 mm i folię aluminiową o grubości 0,032 do 0,15 mm.

Kształtowniki cienkościenne wykonuje się albo metodą wytłaczania albo przez wyginanie blach na zimno (segregator aktów prawnych). Współczynnik rozszerzalności termicznej stopów aluminiowych jest znaczny i wynosi a, = 23 • 10-6 na 1°C. Powoduje to konieczność stosowania dość gęsto dylatacji termicznych. Według Hunta często przyjmuje się, że na każde 3 m długości elementu należy pozostawiać luzy o wielkości 9 mm (odpowiada to wahaniom temperatury ok. 130°C).

Wyroby aluminiowe podlegają zwykle obróbce powierzchniowej dla nadania im bardziej efektywnej faktury. Rozróżniamy trzy rodzaje obróbki: mechaniczną — polerowanie piaskiem, szlifowanie itd.; chemiczną ‘ nieorganiczną — elektrochemiczna (anodowanie i galwanizacja), pokrycie emalią porcelanową; chemiczną organiczną — np. lakierowanie lakierami syntetycznymi (lakierami alkidowymi oraz metakrylowymi). Anodowanie aluminium (aluminium stanowi wtedy anodę) pozwala na stworzenie na elemencie trwałej błonki tlenku, która z jednej strony stanowi o ładnym wyglądzie, a z drugiej daje dużą odporność korozyjną (promocja 3 w 1).

Grubość powłoki wg załącznika do PN-64/B-03220 zaleca się 15-7-30 \x w zależności od warunków pracy i przeznaczenia, lecz nie może być mniejsza niż 5 ix. Warstwa tlenku naturalnego po dużym okresie czasu wynosi do 0,1 ix.