Oparcie rusztów na dźwigarach żelbetowych

Najprostszym połączeniem rusztu z pasem górnym konstrukcji stalowej jest połączenie na trzpienie. Jakkolwiek połączenie to uniemożliwia przesuw rusztów w stosunku do dźwigara, to jednak ze względu na brak połączenia rusztów ze sobą w stykach podłużnych wskazane jest uzyskanie dobrego powiązania układanych na nich płyt dachowych (program uprawnienia budowlane na komputer).

Można to uzyskać przez ułożenie zbrojenia konstrukcyjnego w spoinach podłużnych i poprzecznych między płytami.
Oparcie rusztów na dźwigarach żelbetowych lub sprężonych. Ustabilizowanie położenia rusztów względem dźwigara uzyskane jest przez system zalanych zaprawą cementową prętów składających się ze strzemion wystających z górnej powierzchni dźwigarów i zbrojenia układanego w spoinach między płytami.
Rozpatrzymy tu dwie metody wykonania rusztów: w matrycach betonowych i w formach podnoszonych. Obydwie te metody odznaczają się w zastosowaniu do rusztów wyjątkową prostotą (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Ukształtowanie żeber rusztów ze ściankami pochyłymi zostało tak pomyślane, że mogą one być wykonywane w matrycach betonowych bez potrzeby stosowania jakichkolwiek fragmentów form rozbieralnych. Wszystkie powierzchnie rusztu z wyjątkiem górnej formowane są przez nierozbieralne części matrycy betonowej.

Stałość wymiarów prefabrykatu osiąga tu niezwykle wysoki stopień (uprawnienia budowlane). Zagadnienie ewentualnego przyśpieszenia dojrzewania betonu oraz hydraulicznego wypychania przy większych rozmiarach prefabrykatów przedstawia się tu identycznie jak i w panwiach żelbetowych.
Wykonanie perfabrykatów w formach podnoszonych (czasem nieprawidłowo nazywanych ślizgowymi) ma wiele właściwych tylko tej metodzie wykonania zalet, ze względu na które znajduje ona częste zastosowanie.

Metoda deskowań podnoszonych

Metoda deskowań podnoszonych nadaje się przede wszystkim do wykonania prefabrykatów kratownicowych, w których każdy element ma przekrój prostokątny o 2 płaszczyznach równoległych do płaszczyzny kraty i o 2 do niej prostopadłych (program egzamin ustny). Wskazane jest też, aby wszystkie elementy miały jednakową grubość (licząc w kierunku prostopadłym do płaszczyzny kraty). Zmniejszenia grubości wewnętrznych żeberek powodują przy wykonaniu pewne utrudnienia.
Formy podnoszone składają się wyłącznie z blatów bocznych obejmujących z 2 stron każdy z elementów kratownicy (opinie o programie).

Niezbędne są przy tym 2 komplety form bocznych, jeden o wysokości h równej pojedynczej grubości kratownicy (forma 1), drugi - o wysokości 2h równej podwójnej grubości kratownicy (forma 2).
Pierwszy element wykonywany jest w formie 1. Po ułożeniu zbrojenia, zabetonowaniu, uwibrowaniu, wyrównaniu górnej powierzchni równaczem i uzyskaniu przewidzianego organizacją robót stopnia stwardnienia betonu śruby zostają wyjęte i boki form odjęte. Element 1 jest teraz szablonem do wykonania elementu 2. Formy 2 przymocowuje się śrubami do elementu 1 z wykorzystaniem otworów wykonanych w betonie elementu 1 przez śruby formy 1. Po wykonaniu i częściowym stwardnieniu elementu 2 staje się on szablonem do wykonania elementu 3 itd.
Całkowicie już wykonane elementy 1, 2 i 3, fermy zaś typu 2 są przymocowane śrubami s, do elementu 3. Należy teraz ułożyć zbrojenie elementu 4, następnie założyć śruby s2, po czym zabetonować i uwibrować element 4. Przy wykonaniu poprzecznych żeberek środkowych należy na spód formy, a na górę już wykonanego elementu układać każdorazowo odcinki krawędziaków dla uzyskania zmniejszonej wysokości żeberek. Odcinki te odejmuje się dopiero po podniesieniu rusztów ze stosów (segregator aktów prawnych).

Zbrojenie rusztów powinno być wykonywane odzielnie jako prefabrykat i wkładane do formy suwnicą. Również i beton powinien być dowożony suwnicą w odpowiednich pojemnikach, z których jest on wlewany wprost do formy. Wysokość całkowitego stosu prefabrykatów sięga zwykle 1,5-2,0 m. Dla łatwego oddzielania się jednego elementu od drugiego powierzchnia gotowego elementu powinna być smarowana przed betonowaniem elementu następnego zaprawą glinianą lub wapienną (promocja 3 w 1). Przekładanie papą nie jest wskazane, ponieważ jest ona trudna do oderwania i pozostawia plamy asfaltowe na betonie. Stosuje się też przekładanie papierem przetłuszczonym.