Oporność gruntu

Obecnie omówimy metodę połową pozwalającą na określenie oporu właściwego elektrycznego p dla gruntu zalegającego nawet na znacznych głębokościach. Zastosowanie tej metody oparto na przepuszczaniu z akumulatorów prądu o natężeniu I = 1A. Prąd przechodzi przez amperomierz do gruntu przez elektrody skrajne Cj i C2 rozmieszczone w odległości równej 3 L (L - odległość pomiędzy sąsiednimi elektrodami). Pomiędzy dwoma sąsiednimi elektrodami Pj i P2 za pomocą potencjometru mierzy się spadek napięcia U, V (program uprawnienia budowlane na komputer).
Oporność gruntu lub innego sypkiego materiału można obliczyć również metodami laboratoryjnymi.

Poniżej przytacza się jedną z tych metod. Do pomiarów używa się przyrządu w postaci prostopadłościennej komórki, mającego zastosowanie do określania oporu próbek gruntów, mieszanin wypełniaczy lub wodnych roztworów, zarówno na miejscu budowy, jak i w warunkach laboratoryjnych. Wymiary skrzynki są tak dobrane, ażeby oporność bezpośrednio mierzyć w om • cm. Przepływ prądu zamyka się za pomocą wyłącznika i notuje się zmiany napięcia pomiędzy sworzniami wetkniętymi w o- twory pudełka. Oporność gruntu R jest równa różnicy napięć U, V, podzielonej przez natężenie prądu (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Osiąga się to dzięki temu, że wielkość poprzecznego przekroju skrzynki, cm2 obiera się równą odległości, cm, pomiędzy sworzniami stosując prąd o natężeniu równym 1, mA; wtedy różnica napięcia wyraża się w mV, a opór gruntu w om • cm.

Znając oporność właściwą gruntu można określić ochronną gęstość prądu na powierzchni konstrukcji metalowej (uprawnienia budowlane).
Ochrona elektrochemiczna przy użyciu protektora polega na przymocowaniu do chronionej konstrukcji metalu stojącego niżej w szeregu napięciowym. Ze względu na to, że protektor jest dobrany jako anoda, ulega on zniszczeniu, a konstrukcja jako katoda jest chroniona przed korozją. Dawno zauważono, że dla konstrukcji stalowych dobrym protektorem jest cynk; obecnie uznano, że w tym przypadku jeszcze lepszymi protektorami są aluminium i magnez. Jak z tego wynika, wybór protektorów jest niewielki, ponieważ muszą one zajmować w szeregu napięciowym miejsce poniżej żelaza, ażeby mogły odegrać rolę anody (program egzamin ustny).

Zasięg ochrony

W praktyce tego rodzaju ochrona jest możliwa tylko dla tych części konstrukcji, w których dodatni potencjał nie przewyższa 0,4 V. Zasięg ochrony uzyskuje się w granicach od 2 do 30 m. Dlatego, jeżeli konstrukcja ma znaczną długość (np. rurociąg), protektory należy umieszczać w tych odstępach (opinie o programie).
Protektor ułożony w suchym gruncie ma zdolność samonawilżania się (przyciągania wilgoci), co sprzyja jego poprawnemu działaniu. Powyższe dane są charakterystyczne dla protektorów z cynku. Ażeby zapewnić protektorom dobre i stałe warunki wilgotności, protektora nie pogrąża się bezpośrednio w ziemi, lecz uprzednio oblepia się dopełniaczem gipsowym.

Ze względu na małą wydajność protektora w wytwarzaniu prądu elektrycznego, protektory należy w miarę możności używać jednocześnie z powierzchniowym zabezpieczeniem konstrukcji farbą lub inną powłoką izolacyjną. W ten sposób obniża się natężenie korozyjnych prądów do wielkości, którą łatwiej mogą dać protektory (segregator aktów prawnych).
Protektory cynkowe. Protektory te są stosowane w postaci płaskowników, płyt, sworzni i wydrążonych cylindrów (rur).

Protektory magnezowe. Protektory te w praktyce są trzech typów. Typ I przedstawia odlewaną anodę długości 1,5 m i średnicy 100 mm, o przekroju okrągłym lub kwadratowym i ciężarze ok. 26 kG. Stosowany jest głównie w gruntach o oporności 200-P1000 om • cm oraz w przypadkach, kiedy chodzi o uzyskanie większych ilości prądu elektrycznego. W zależności od oporności gruntu może on być większy lub mniejszy. Charakterystyka tych trzech typów protektorów (promocja 3 w 1).