Osuszanie ścian uprawnienia budowlane

W przypadku ciągłego procesu podciągania kapilarnego wody z gruntu, spowodowanego brakiem izolacji przeciwwilgociowej bądź jej uszkodzeniem lub naturalnym zużyciem, następuje poza zawilgoceniem ścian rozpuszczanie się różnych związków chemicznych i soli, które krystalizując się pęcznieją powodując niszczenie ścian i powstawanie na nich wykwitów.

Z tych względów niezbędne jest przerwanie procesu zawilgocenia ścian oraz możliwie szybkie ich osuszenie (program uprawnienia budowlane na komputer).

Najskuteczniejszym sposobem zapobiegającym podciąganiu kapilarnemu wody jest wykonanie przeciwwilgociowej izolacji poziomej i pionowej budynku, co jednak nie zawsze jest możliwe. Dość skutecznym sposobem, unie możliwiającym przenikanie wód gruntowych do ścian budynku, jest tworzenie przeciwwilgociowych przepon przecinających drogą przenikania. Przeponą taką uzyskuje się przez wstrzykiwanie w mur odpowiednich środków uszczelniających, jak np. szkła wodnego lub mieszanki szkła wodnego z chlorkiem Wapniowym (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

W celu wykonania tego zabiegu należy w spoinie poziomej wywiercić otwory o średnicy ok. 20 mm i długości równej ok. 0,75 grubości ściany, z lekkim spadkiem do wnętrza ściany. Otwory wierci się co 10-50 cm, dokładnie czyści i wstrzykuje sią w nie preparat uszczelniający. Po przeniknięciu preparatu w mur otwory wypełnia sią zaprawą.

Innym sposobem jest stosowanie izolacji drenującej metodą Knapena, która ma wytworzyć w zawilgoconym murze przeciwkapilarną przeponę powietrzną. W tym celu, po odsłonięciu muru od jego strony zewnętrznej, wywierca się w nim skośnie ku górze otwory o głębokości 0,5-H0,75 grubości ściany. W zależności od stopnia zawilgocenia muru wywierca się od jednego do kilku poziomych rzędów otworów (uprawnienia budowlane). Odległość między otworami w rzędzie wynosi 60-100 cm, a między rzędami 30-50 cm, przy czym otwory powinny być rozmieszczone w szachownicę. W otwory można zakładać sączki drenarskie, a ich wyloty należy zasiatkować. Otwory przecinają drogi kapilarne podsiąkania wody i umożliwiają przewietrzanie muru (program egzamin ustny).

W celu szybszego osuszania muru wkłada się niekiedy w wywiercone otwory grzałki elektryczne. Jest to zabieg kłopotliwy i kosztowny. Wykorzystując zjawisko występowania w poziomie posadowienia ławy fundamentowej różnicy potencjałów elektrycznych między gruntem a ścianą, wynoszących 10 do 100 miliwoltów, można osuszyć ściany metodą elektrcosmozy biernej (metodą Ernsta). Różnica potencjałów, zależna od wielu trudno uchwytnych czynników, wywołuje siły elektroosmotyczne podnoszące wodę w kanalikach włoskowatych (opinie o programie).

Przewód miedziany

Umieszczając w poziomej bruździe muru przewód miedziany (stanowiący biegun dodatni), połączony z uziemieniem (stanowiącym biegun ujemny) w gruncie, wywołuje się prąd odwrotny, przemieszczający wilgoć z muru w kierunku gruntu. Instalacja osuszająca składa się z drutów miedzianych średnicy 4-5 mm umieszczonych w bruzdach w murze i połączonych z elektrodami prętowymi założonymi co 50 cm w głębi ściany. Uziemienie sieci powinno sięgać możliwie głęboko w ziemię (segregator aktów prawnych).

Stosowana jest również metoda elektroosmozy czynnej polegająca na włączeniu źródła prądu stałego w instalację między elektrodami dodatnimi (anodami) i elektrodami ujemnymi (katodami). Stały prąd elektryczny przepływający między elektrodami powoduje przemieszczanie się wilgoci w murze ku dołowi, skąd w postaci wody zostaje ona wydalona na zewnątrz. Instalacja elektryczna może być wykonana w postaci jedno-, dwu- lub trójmetalicznej blokady, przy czym przeważnie stosuje się blokadę dwu- metaliczną, wykorzystując różnicę potencjałów stali jako katody w dolnej części ściany i aluminium jako anody w górnej części ściany.

Została opracowana i opatentowana dwuetapowa metoda osuszania ścian metodą elektroosmozy z blokadą hydrofobową. W pierwszym tąpie, stanowiącym właściwe osuszanie, stosuje się instalację osmotyczną opartą na metodzie aktywnej. Instalacja składa się ze specjalnych elektrod gumowo-węglowych (anod) osadzonych w górnej części ściany i połączonych przewodem miedzianym między sobą i źródłem prądu. Elektrody ujemne (katody) stanowią płaskowniki ocynkowane lub rury, kształtowniki, pręty ocynkowane itp., osadzone w gruncie i połączone ze źródłem prądu. Przy wierceniu otworów na elektrody co ok. 50 cm nawierca się jednocześnie nieco poniżej otwory do hydrofobizacji w rozstawie ok. 25 cm, nachylone do poziomu pod kątem a = 15-30°. Do hydrofobizacji można przystąpić po osuszeniu ścian do wilgotności 5-8% (promocja 3 w 1).

Przygotowany środek hydrofobowy należy wprowadzać do otworów w sposób ciągły przez okres ok. 24 godzin, aż do chwili, gdy płyn przestanie wnikać w mur. Po upływie 6-10 dni od zakończenia hydrofobizacji można przystąpić do zaprawiania otworów i bruzd zaprawą cementowo-wapienną.
• W przypadku zawilgocenia ścian wskutek podniesienia się poziomu wód gruntowych przy budynku stosuje się drenaż zewnętrzny, opasujący cały budynek.

Po odkopaniu ścian podziemia układa się na poziomie spodu ławy fundamentowej dreny z pewnym spadkiem i zasypuje się wykop gruntem przepuszczalnym. Gdy jest to możliwe, wodę z drenów odprowadza się do kanalizacji miejskiej, w przeciwnym przypadku należy wykonać jedną lub więcej studzienek zbiorczych i wodę co pewien czas wypompowywać.