Papy bezwkładkowe

Produkcja tego rodzaju płytek nie różni się w zasadzie od produkcji papy, poza zastosowaniem grubych wkładek tekturowych, bardzo starannie impregnowanych i powlekanych grubą warstwą masy powłokowej. Jako posypki stosuje się grubo mielone materiały mineralne, które po posypaniu papy są wciskane w powierzchnię za pomocą walców (program uprawnienia budowlane na komputer).
Gonty papowe są pakowane w pęczki, co usuwa niedogodności i szkodliwe skutki zwijania papy w rolki.

Przy kryciu dachów gonty papowe o powierzchni równej powierzchni kilku dachówek ceramicznych przymocowuje się za pomocą gwoździ lub specjalnych zaczepów z drutu. Jako podkład można zastosować deskowanie lub łaty odpowiednio gęsto ułożone na wiązaniu dachowym. Płytki z papy z wyciśniętym deseniem imitującym cegły w murze stosowane są do ochrony murów przed zawilgoceniem wywołanym zacinającymi deszczami. Skomplikowany i składający się z wielu odrębnych czynności proces produkcji tektury surowej, a z niej papy, może być uproszczony przez połączenie produkcji tektury i papy. Staje się to możliwe przez dodatek emulsji asfaltowej do pulpy papierniczej (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Wytrącający się z emulsji asfalt osiada na włóknach i podczas suszenia pasma tektury w wyższej temperaturze nadtapia się i uszczelnia tekturę, czyniąc ją wodoszczelną. Sposób ten jednak nie zdołał się szerzej rozpowszechnić i znalazł częściowo zastosowanie przy wyrobie cienkich pap do opakowań.
Niedawno został opublikowany patent norweski na płynną papę. Według tego patentu zamiast nakładania papy natryskuje się pokrywaną powierzchnię masą złożoną z asfaltu i kauczuku, wypełniacza azbestowego i niewielkiej ilości lotnego rozpuszczalnika (uprawnienia budowlane).

Utworzona warstwa masy zastyga szybko, dając warstwę nieprzepuszczalną dla wody o dużej odporności mechanicznej. Pismo patentowe zaleca szczególnie tę masę jako pokrycie dla stropodachów i dachów betonowych.
W tkaninach asfaltowanych używa się wkładek z tkanin zamiast tektury jako nośnika masy asfaltowej impregnacyjnej. Jako tkanina może być użyta w zasadzie każda tkanina odpowiedniej jakości. Według normy polskiej dopuszczalne są tkaniny jutowe, bawełniane, konopne i lniane (program egzamin ustny).

Tkanina użyta

Obecnie przemysł izolacyjny stosuje wyłącznie tkaniny jutowe. Do impregnacji stosuje się dość rzadko plecioną tkaninę jutową, tzw. cebulówkę, używaną poza tym do wyrobu worków.
Sposób produkcji tkanin impregnowanych bitumem nie różni się w zasadzie od wyrobu papy asfaltowej z powłoką i drobnoziarnistą posypką z talku.
Według projektu normy polskiej tkaniny impregnowane asfaltem powinny posiadać następujące cechy. Wymiary rolek - rolki tkanin impregnowanych izolacyjnych mają szerokość 1,0 m, długość 10,0 lub 20,0 m (opinie o programie).

Tkanina użyta jako wkładka do tkanin izolacyjnych impregnowanych może być wykonana z juty, lnu, konopi, bawełny lub innych materiałów tekstylnych. Wkładka ta powinna być tkaniną plecioną z jednakowych nitek tak w kierunku podłużnym, jak i poprzecznym. Ilość nitek we wkładce, liczona na 10 cm w obu kierunkach, powinna wynosić po 45 do 55. Poszczególne nitki w gotowej tkaninie powinny mieć szerokość od 0,7 do 1,5 mm (segregator aktów prawnych).

Średnia grubość gotowej wkładki powinna wynosić 0,55-K),65 mm. Określa się ją na podstawie pomiaru w 5 miejscach mikrometrem o tarczy okrągłej i średnicy 30 mm przy nacisku 0,5 kG. Ciężar jednostkowy tkanin włókienniczych, używanych do wyrobu tkanin izolacyjnych impregnowanych powinien mieścić się w granicach 32(K- 350 g/m2. Tkaniny włókiennicze nie odpowiadające tym warunkom należy odrzucić.

Dla stworzenia należytej powłoki impregnacyjnej masa impregnacyjna i powłokowa powinny być asfaltem ponaftowym o temperaturze mięknienia według Kraemera-Sarnowa 35-f-45°C a według metody ,.Pierścień i Kula“ 45-+-55°C (promocja 3 w 1).
Przy zastosowaniu tych materiałów w miejscach narażonych na wpływy niskich temperatur masy impregnacyjne i powłokowe nie powinny tracić plastyczności i stawać się kruche w temperaturze - 25°C.