Papy z powłoką z polichlorku winylu uprawnienia budowlane

W Szwajcarii produkuje się obecnie papę asfaltową z powłoką z PCW barwioną na różne kolory (program uprawnienia budowlane na komputer).
Próby związane z produkcją papy z powłoką w postaci folii igelitowej lub polietylenowej są również prowadzone u nas. W Polsce produkowano papę z wkładką z cienkiej blachy ołowianej, sklejonej lepikiem pomiędzy dwiema warstwami papy asfaltowej. Papa ta znana pod nazwą „Plombizol” nie zdała jednak egzaminu, gdyż ulegała zniszczeniu pod wpływem szkodliwego działania wody i czynników atmosferycznych. W Norwegii opublikowano patent na wyrób płynnej papy. Według tego patentu zamiast nakładania papy natryskuje się pokrywaną powierzchnię masą złożoną z asfaltu i kauczuku, wypełniacza azbestowego i niewielkiej ilości lotnego rozpuszczalnika (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Utworzona warstwa masy zastyga szybko, dając warstwę nieprzepuszczalną dla wody, o dużej odporności mechanicznej. Masa ta nadaje się szczególnie jako pokrycie dla stropodachów i dachów betonowych. Materiały tej grupy stosowane są do wytwarzania powłok izolacyjnych chroniących budowle od przenikania wody pod ciśnieniem (np. w podziemiach), wody wolnopłynącej lub zatrzymującej się na powierzchni budowli (np. na płaskich tarasach i mostach). Izolacja wykonana przy użyciu tych materiałów powinna odznaczać się długotrwałością (uprawnienia budowlane). Z tego powodu zamiast zwykłych wkładek z tektury surowej lub filcowej, używanych w wyrobach papowych, stosuje się wkładki specjalne o dużej trwałości i elastyczności: filce i tkaniny, a w szczególnych przypadkach blachy ołowiane i aluminiowe.

Filce i tkaniny uodparnia się na działanie wody 2 sposobami:
a) przez nasycenie roztopionymi asfaltami,
b) przez nasycenie jak wyżej i dwustronne powleczenie masą asfaltową.

Drugi sposób daje wyroby o znacznie mniejszej nasiąkliwości i higroskopijności.
Filce impregnowane wytwarza się przez nasycenie wkładki filcowej i dwustronne jej powleczenie masą asfaltową (opinie o programie).

Wkładka powinna być z dobrego filcu ze szmat i odpadków przemysłu włókienniczego, o zawartości wełny ok. 30%. Zadaniem wkładki jest uodpornienie materiału na działania statyczne i mechaniczne, jak parcie wody, drgania, skurcz termiczny itp. Niektóre instrukcje o uszczelnianiu budowli inżynierskich zalecają stosowanie wkładki filcowej o ciężarze 0,500 lub 0,625 kG/cm2, przy czym całkowita grubość wyrobu ma wynosić 3,5 mm lub nieco więcej. Zbyt grube filce nie są pożądane ze względu na znaczne zgrubienia, które utrudniają odprowadzenie wody i komplikują konstrukcję powłoki izolacyjnej.
Filc impregnowany produkowany jest fabrycznie w rolach o szerokości 1 m i długości 10 lub 20 m. Grubości bywają różne, od 2 do 10 mm (opinie o programie).

Filce impregnowane w dobrym gatunku są trwałe i elastyczne. Rozciągliwość ich wynosi ok. 20%. Nie pękają przy tworzeniu się niewielkich rys w podłożu betonowym.
Zastosowanie: do pokrycia tarasów, pod jezdnie mostowe i do wielowarstwowych izolacji od wody pod ciśnieniem.

Tkaniny impregnowane

Wkładka może być z juty (materiał z włókien indyjskiego pochodzenia), tkanin lnianych (workowych), konopnych, płócien żaglowych itd. Najczęściej używana jest juta jako materiał trwały i mocny.
Tkaniny impregnowane, podobnie jak filce, mogą być tylko nasycane lub też nasycane i dwustronnie powlekane masami asfaltowymi (segregator aktów prawnych).
Ciężar surowej tkaniny nie powinien być mniejszy od 0,3 kG/cm2.

Fabrycznie wytworzona tkanina impregnowana powinna być giętka, ciągliwa, podobna do skóry. Produkowana bywa w rolach o szerokości 1 m i długości 10-30 m. Grubość całkowita 2 mm i więcej.
Zastosowanie: do pokrycia tarasów, pod jezdnie mostowe i do wielowarstwowych izolacji od wody pod ciśnieniem.

Tkaniny impregnowane łatwiej przyjmują kształt izolowanej powierzchni niż filce, toteż nadają się one specjalnie do izolowania nierównych powierzchni o licznych zagięciach lub wgłębieniach, podczas gdy filce impregnowane nadają się bardziej do izolowania dużych powierzchni płaskich lub o równomiernej krzywiźnie. Niekiedy jednak przy wielowarstwowej izolacji bywają stosowane jednocześnie filce i tkaniny impregnowane, sklejane ze sobą asfaltem izolacyjnym.

Jest to materiał produkowany w ZSRR na osnowie z tektury azbestowej nasyconej masą asfaltową. Niektóre gatunki hydroizolu są następnie powlekane dwustronnie warstwą asfaltową i posypywane talkiem. W praktyce okazał się najbardziej celowy hydroizol nie powlekany masą asfaltową (promocja 3 w 1).

Hydroizol znajduje największe zastosowanie do izolacji wodochronnych tuneli i metro, do izolacji od wód gruntowych mostów, podziemnych zbiorników, basenów, fundamentów budynków itd.