Płyta kotwiąca

Przez napięcie zamka można niejako wstępnie sprężyć grunt przed płytą kotwiącą, uzyskując przez to zmniejszenie późniejszych przesunięć płyty. Zamek powinien znajdować się możliwie blisko ścianki szczelnej, odległość jego jednak od konstrukcji kotwiącej nie powinna przekraczać ok. 12 m (program uprawnienia budowlane na komputer).
W nabrzeżach o większych głębokościach zachodzi czasem potrzeba założenia dodatkowego zakotwienia pod wodą. Wskazane jest przy tym, w celu zredukowania kosztownych i żmudnych robót nurkowych, rozwiązanie połączenia ściągu ze ścianką.

Do grzbietu co drugiego brusa przymocowuje się (przyśrubowuje lub przyspawa) w odpowiednim miejscu teownik (lub połówkę dwuteownika), którego ściankę wzmacnia się obustronnymi przykładkami (program uprawnienia budowlane na ANDROID). W ściance i przykładkach wywierca się otwór, w który wchodzi potem poziomy sworzeń. Na sworzniu tym osadza się płaskowniki przegubowego łącznika do ściągu (uprawnienia budowlane). Po wbiciu brusa, gdy opisane połączenie znajdzie się na odpowiedniej głębokości, praca nurka ogranicza się do prostej czynności założenia łącznika, sworznia i przetyczek. Wadą tego rozwiązania jest konieczność gęstego rozłożenia ściągów. Ponadto, wobec możliwych niespodzianek w gruncie i w konsekwencji niejednakowej głębokości wbicia wszystkich brusów ścianki, nie zawsze połączenia ściągów ze ścianą wypadają na równej głębokości.
W ostatnich latach zaczęto za granicą stosować ściągi ze stalowych lin plecionych (kabli) (program egzamin ustny).

Jako bardziej giętkie, znoszą one znacznie większe ugięcia niż ściągi prętowe (odchylenia do 5°), bez szkody dla siebie i stosowane są zwłaszcza przy nabrzeżach posadowionych na słabych, a szczególnie na nieskonsolidowanych gruntach. Wykonuje się je ze stali St 140-150, wykazującej średni moduł sprężystości 1 500 000 kG/cm2. Ze względu na ich dużą rozciągliwość muszą one ulec wstępnemu naciągowi, ponadto musi być zapewniona możliwość dodatkowego napięcia ściągu już po jego wykonaniu. Do główek kabli, po obu ich końcach, dołącza się (przez lutowanie) końcówki z krótkich gwintowanych prętów stalowych, które łączy się z kleszczami ścianki lub z zakotwieniem, podobnie jak ściągi stalowe (opinie o programie).

Ściągi

Aby umożliwić dodatkowe sprężenie kabli po ich wbudowaniu, końcówkę kabla od strony basenu umieszcza się tak, aby wychodziła poza powierzchnię ścianki szczelnej. Na końcówkę tę nakłada się obracalną podkładkę przegubową oraz nakrętkę tak, aby trzpień końcówki wystawał poza nią. Na ten trzpień nakłada się urządzenie do sprężania. Po dodatkowym naciągu wystający trzpień się odcina (segregator aktów prawnych).
Aby zapewnić ściągowi możliwość dużego obrotu w przegubie, rozstaw wzajemny kleszczy musi być większy niż przy ściągach prętowych. Niekiedy nawet konieczne jest z tego powodu łączenie kabli ze ścianką poniżej kleszczy. Stopka lub grzbiet ścianki muszą być w tym miejscu odpowiednio wzmocnione.

Połączenie kabla z wieńcami żelbetowymi następuje przez rozplecenie końca kabla na kształt szczotki drucianej, którą wpuszcza się w deskowania wieńca i wraz z nim zabetonowuje. Niekiedy jednak i tu stosuje się końcówkę prętową i połączenie przegubowe.
Gdy grunt lub woda gruntowa wykazują agresywne właściwości, należy ściągi przed ich zasypaniem gruntem odpowiednio zabezpieczyć przed korozją.
Ściągi chroni się przed rdzewieniem przez powleczenie bitumami, otulenie tkaninami izolującymi (Denso), albo też przez obetonowanie, które może być dokonane bądź drogą torkretowania, co daje wyniki najlepsze, bądź też przez zwykłe wykonanie otuliny betonowej w postaci beleczki obejmującej ściąg (promocja 3 w 1).

Szczególnie wrażliwe na korozję są kable. Z tego powodu jako ściągów trwałych używa się za granicą kabli patentowych z drutów o specjalnym przekroju, powleczonych minią ołowianą. Dodatkowo należy kable owijać izolacją bitumiczną, taśmami z cienkiej stali lub tp.