Płytki kolorowe

Płytek kolorowych lub deseniowych tworzących rysunek nadtłukiwać nie należy.
Dalsze czynności przy obróbce płytek to przyciosywanie i szlifowanie (docieranie) bocznych ścianek.
W wypadku niewielkiej krzywizny bocznych ścianek, szczerb lub zacieku polewy (glazury) na ściankę boczną, wykonuje się jedynie szlifowanie (docieranie) raszplą lub tarczą szlifierską karborundową (program uprawnienia budowlane na komputer).
brzegów specjalnym młoteczkiem stosuje się w celu otrzymania cienkiej spoiny.

Przy nierównościach występujących na brzegach grubych płytek należy podcinać brzegi od strony wewnętrznej.
W brahu specjalnych płytek narożnych do licowania naroży wypukłych ściosowuje się boczne ścianki płytek „na wąs“. Sciosywane wykonuje się w tym wypadku małym młoteczkiem, następnie zaś ściosaną powierzchnię wyrównuje się przez oszlifowanie na karborundowej osełce (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Przy dużej objętości robót płytki są docierane na elektrycznej szlifierce suportowej na toczydle elektrycznym lub na stoliku Rogowa.
Dla uzyskania większej dokładności i szybkości docierania, płytkę wkłada się do drewnianego wzornika mającego ścięcie
częstymi i niezbyt silnymi uderzeniami rogiem ostrego końca młoteczka; powstaje w ten sposób ledwie dostrzegalny ślad. Następnie, jednym mocnym uderzeniem młoteczka w środek nadbitej linii, rozłupuje się płytkę (uprawnienia budowlane).

Przy wielkiej ilości rozłupywanych płytek terakotowych stosuje się przyrząd Krawcowa.
Na tym przyrządzie można rozłupywać płytki w kierunku podłużnym, poprzecznym i po przekątnej.
Przyrząd taki składa się z trzech podstawowych części:
- napędu z dwóch kół zębatych,
- korby i wahacza,
- wału z młoteczkiem - punktakiem (program egzamin ustny).

Przygotowanie zaprawy cementowej

Przy obracaniu rączki duże koło zębate 2 obraca małe koło zębate 3 wraz z korbą 4. Połączony z korbą za pomocą drążka 6 wahacz 5 nadaje wałowi 7 ruch wahadłowy. Na wale 7 osadzona jest iglica. Przy ruchu wahadłowym wału młoteczek uderza wielokrotnie w powierzchnię płytki za pośrednictwem zakończenia w formie punktaka 9 (punktak wykonany ze stopu przyspawany jest do łba młoteczka). W celu wybicia na płytce nieprzerwanej linii prawą ręką obraca się napędową rączkę warsztatu przesuwając równocześnie lewą ręką płytkę pod punktakiem wzdłuż prowadzącej listwy 10 (ruchem „do siebie ). Dla uzyskania właściwej szerokości obłamywanej części płytki, listewkę prowadzącą można zbliżać do punktaka łub oddalać za pomocą obracania rączki 11 ślimacznicy 12 (opinie o programie).

Przyrząd Krawcowa zmontowany jest w skrzynce o wymiarach 25 x 40 x 25 om. Wewnętrzna pokrywa skrzynki służy jako stolik, na którym rozłamuje się płytkę.
Mechanizm przyrządu zajmuje około ‘/-i wewnętrznej przestrzeni skrzynki; resztę przestrzeni wykorzystuje się do przechowywania narzędzi.
Zaprawą cementową nazywamy dokładnie wykonaną mieszaninę cementu z piaskiem i zarobioną wodą. Skład zaprawy określamy w następujący spo.sób: jeden do dwóch (1:2), jeden do
czterech (1:4) itd. Znaczyło, że do jednej części cementu (objętościowo) należy dodać w pierwszym wypadku dwie części, zaś w drugim wypadku cztery części piasku.
Niektóre dane określające ilości cementu, piasku i wody potrzebne do przygotowania 1 m3 zaprawy (segregator aktów prawnych).

Do układania płytek stosuje się zazwyczaj zaprawę cementową o stosunku 1 : 2,5-h 1:3.
Stopień plastyczności zaprawy wpływa na trwałość okładziny i wydajność pracy robotnika. W celu zwiększenia plastyczności zaprawy cementowej zaleca się dodanie ciasta wapiennego w ilości 0,2-i-0,3 objętości cementu. W pewnych wypadkach ,można w celu zwiększenia plastyczności użyć zamiast ciasta wapiennego gliny o średniej tłustości w ilości 5-^-7% objętości piasku; duża ilość gliny zmniejsza wytrzymałość zaprawy cementowej (promocja 3 w 1).

Przy okładzinach z płytek, które narażone są na znaczne wahania temperatury (za grzejnikami, w pobliżu trzonów kuchennych itp.), należy stosować zaprawy o możliwie najmniejszym skurczu, tzn. chudsze niż zwykle (o stosunku 1 : 4) z dodatkiem piasku gruboziarnistego, a nawet drobnego ił ucznia.