Płyty okładzinowe

Ostatnio coraz większe znaczenie ma polichlorek winylu wysokoudarowy, który otrzymuje się przeważnie przez kopolimeryzację chlorku winylu z chlorowanym polietylenem lub innymi składnikami bądź przez zmieszanie polimeru z odpowiednimi dodatkami. Z polichlorku winylu wysokoudarowego produkuje się bardzo szybko i wydajnie metodą wytłaczania i bezpośredniego, ciągłego formowania płyty faliste długości do 60 m (zwijane w wielkich rolach), które mają duże znaczenie w budownictwie (program uprawnienia budowlane na komputer). Również metodą wytłaczania produkuje się płyty płaskie stosowane na pokrycia dachowe oraz płyty okładzinowe itp.

Polietylen jest bardzo ważnym tworzywem polimeryzacyjnym. Otrzymuje się go albo metodą polimeryzacji etylenu pod wysokim ciśnieniem (polimer miękki, elastyczny, o niskim ciężarze właściwym ok. 0,92), albo wprowadzoną później metodą polimeryzacji niskociśnieniowej, wobec odpowiednich katalizatorów (produkt sztywniejszy, twardszy i nieco cięższy o c. wł. ok. 0,95) (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Polietylen wysokociśnieniowy stosuje się głównie do produkcji folii, butelek, węży i profilów elastycznych, niskociśnieniowy zaś do wyrobu rur, płyt, pojemników, naczyń i kształtek wtryskowych.

W budownictwie stosuje się różne wyroby z polietylenu (głównie rury, folie, płyty i kształtki) mimo, że tworzywo to nie posiada odpowiedniej wytrzymałości na trwałe obciążenia oraz odporności na podwyższoną temperaturę. Do jego przetwórstwa stosuje się głównie metodę wytłaczania i wtrysku. Polietylen w proszku stosuje się również do powlekania fluidyzacyjnego i płomieniowego (uprawnienia budowlane).

Poliizobutylen

Polipropylen jest nowszym tworzywem o najniższym ciężarze właściwym (0,89-^0,92), dobrej odporności na wyższą temperaturę (90-110°C), ale trudniejszym w przetwórstwie. Może mieć w przyszłości poważne znaczenie w budownictwie (rury, płyty, folia i kształtki). Wyroby cienkościenne (folia, płyty, rury) odznaczają się dobrą odpornością na przenikanie wody, rozpuszczalników i olejów. Tworzywo to służy też do produkcji interesujących włókien syntetycznych (program egzamin ustny).

Poliizobutylen posiada doskonałą odporność chemiczną (nawet na działanie stężonego kwasu siarkowego i azotowego), odporność na wilgoć, niską i wysoką temperaturę (od -50 do +100°C), lecz zbyt dużą rozciągliwość i skłonność do płynięcia na zimno. Dlatego stosuje się go przeważnie w postaci folii i płyt (najczęściej napełnionych) do wykładania tunelów, mostów i podziemnych zbiorników, narażonych na ciągłe działanie wód kwaśnych oraz do wykładania wnętrz zbiorników (opinie o programie).

Niżej spolimeryzowany poliizobutylen o konsystencji półstałej służy do wyrobu mas uszczelniających (w mieszaninie z innymi materiałami) oraz do powlekania uszczelnień z papieru, tkanin itp. Poliizobutylen miesza się często z innymi tworzywami, jak np. polietylen i kauczuki (np. kauczuk naturalny, styrenowo-butadienowy i in.). Przyjmuje on wielką ilość napeł- niaczy, zachowując przy tym (przeważnie) swoje cenne własności i w takiej postaci jest najczęściej stosowany w budownictwie (segregator aktów prawnych).

Znany również jako tzw. szkło organiczne w postaci płyt pcd nazwą firmową Plexiglas lub Metapleks znajduje zastosowanie w budownictwie od wielu lat, gdyż ma doskonałe własności optyczne przy średnich własnościach mechanicznych oraz dość dobrej odporności na podwyższoną temperaturę (prawie 100°C). Duże znaczenie mają również płyty faliste, które wykonuje się z kopolimeru o większej udarności (np. Plexidur T)(promocja 3 w 1).

Płyty z polimetakrylanu metylu produkuje się metodą polimeryzacji blokowej, która zapewnia najlepsze własności optyczne. Ostatnio coraz więcej produkuje się polimeru wtryskowego i do wytłaczania. Metodą wytłaczania wyrabia się płyty (również faliste), rury i profile. Pokrewne polimetakrylanowi metylu akrylany są ważnymi surowcami do produkcji wyrobów powlekanych, lakierów i klejów.