Podłogi bezspoinowe

Podłogi bezspoinowe z polioctanu winylu pozwalają osiągnąć wysoki stopień higieny. Nadają się one do pomieszczeń przemysłu lekkiego, produkcji aparatów radiowych, telewizyjnych, półprzewodników, do zakładów produkujących suche artykuły żywnościowe (np. młyny, kaszarnie) oraz do niektórych zakładów użyteczności publicznej (program uprawnienia budowlane na komputer). Zaletą tych podłóg jest mała ścieralność, brak spoin, elastyczność, barwność oraz możność tworzenia różnych wzorów w warstwie podłogowej, ujemną zaś cechą jest wrażliwość na działanie wody oraz temperatury powyżej 50°C, która powoduje mięknięcie materiału, jak również niezbyt duża odporność na naciski skupione i na zarysowanie.

Podłogi z żywicy poliestrowej i epoksydowej są na ogół stosowane w pomieszczeniach o specjalnym przeznaczeniu głównie z powodu ich odporności na działanie czynników chemicznych oraz znacznej odporności na ścieranie. Podłogi bezspoinowe mogą być układane dopiero po zakończeniu wszystkich innych robót budowlanych i instalacyjnych w danym pomieszczeniu (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Masy szpachlowe są wytwarzane przez przedsiębiorstwa budowlane w odpowiednio urządzonych wytwórniach, podobnych do wytwórni prefabrykatów betonowych. Wyposażenie do produkcji mas składa się właściwie tylko z betoniarki, np. o pojemności 300 1, w której miesza się ok. 300 kg masy jednorazowo. W ciągu normalnego dnia pracy można przygotować ok. 3 t masy szpachlowej (uprawnienia budowlane).

Oprócz tego do wszystkich rodzajów mas jest dodawany zmiękczacz w ilości ok. 20 części ciężarowych i stabilizator w ilości 0,5-5,0 części ciężarowych. Układ warstw w podłogach bezspoinowych POW stosowanych. Dozowanie składników mas szpachlowych jest w różnych krajach odmienne i zależy w wielu przypadkach od posiadanych surowców. Zarówno we Francji jak i w Polsce przestrzega się na ogół zasady, aby ilość polioctanu winylu w warstwie użytkowej wynosiła ok. 35% (program egzamin ustny).

Masy szpachlowe

Przy układaniu podłóg z mas szpachlowych konieczne jest przestrzeganie następujących zasad:

• podkład nie może być zanieczyszczony tłuszczami lub olejami, nie może być mokry, przy czym jego wilgotność powinna wynosić nie więcej, niż dopuszcza się dla podłóg przyklejanych z tworzyw sztucznych (opinie o programie);
• podkład powinien być równy, ale szorstki, co stwarza warunki lepszej przyczepności mas oraz mieć dostateczną wytrzymałość. Podkłady, wykonane z zaprawy cementowej, nie są odpowiednie, jeżeli nie są pielęgnowane po ułożeniu przez utrzymywanie ich w stanie wilgotnym w okresie wiązania cementu (co najmniej 7 dni). Spoiny dylatacyjne podkładu powinny być pokryte paskiem tkaniny (np. merli);
• suchy podkład, ułożony w pomieszczeniu niepodpiwniczonym lub na stropie nad pomieszczeniami wilgotnymi (kuchnie, kotłownie, łaźnie, pralnie itp.) powinien być bezwzględnie izolowany przed przenikaniem pary wodnej co najmniej przez posmarowanie go dwukrotnie roztworem asfaltowym i jednokrotnie lepikiem asfaltowym na gorąco;
• na zagruntowany w ten sposób podkład nakłada się packą lub pistoletem poszczególne warstwy podłogowe o żądanej grubości. Właściwą grubość warstw uzyskuje się za pomocą listew z blachy aluminiowej lub stosując szpachle zaopatrzone w stalowe druty do regulowania odstępu brzegu szpachli do podkładu. Temperatura przy układaniu podłogi z POW nie powinna być niższa od 10°C (segregator aktów prawnych);
• świeżo nałożone warstwy podłogowe powinny wyschnąć przed nałożeniem następnych. Trwa to w temperaturze 20°C około 1 dobę. Grubsze warstwy, np. 3 mm, izolacyjne wymagają suszenia przez 2 doby;
• do rozprowadzania warstw podłogowych mogą być również stosowane szpachle z twardego PCW. Nie wystarczają one tylko do wykończenia warstw użytkowych. Warstwy te po nałożeniu wyrównuje się wałkiem z futerka nylonowego, a następnie wygładza szpachlą z twardego PCW(promocja 3 w 1);
• przy wyższych wymaganiach wierzchnie warstwy podłogi poddaje się szlifowaniu ostrym papierem ściernym w celu usunięcia drobnych nierówności, a dopiero po uzyskaniu gładkiej powierzchni nakłada się warstwę ostatnią.