Podłoża poziome

Podłoża poziome, pochyłe lub pionowe, które mają być pokryte izolacją, powinny mieć powierzchnie możliwie równe, niezbyt gładkie, bez występów i wgłębień oraz powinny być wytrzymałe. Pęknięcia większe niż 2 mm powinny być zaszpachlowane kitem asfaltowym (program uprawnienia budowlane na komputer).

Podłoża powinny być wykonane z materiałów nie zmieniających objętości lub zmieniających je bardzo nieznacznie. Warunek ten spełniają konstrukcje murowe, betonowe i żelbetowe. Natomiast nic powinny tu znaleźć zastosowania materiały, które pod wpływem wilgoci, nasiąkania wodą lub obciążeń zmieniają swoją objętość lub ulegają większym odkształceniom (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Do takich materiałów należy większość materiałów ciepłochronnych, jak płyty wiórkowo-cementowe, pilśniowe itp.

Wyprawy z zaprawy cementowej o marce nie niższej niż 90 i grubości 10 + +30 mm oraz z warstwy betonu. Tynki wykonuje się zwykle na murach ceglanych. Wielkość ziaren piasku użytego do zaprawy nie powinna być większa niż 3 mm (uprawnienia budowlane). Tynk ma inną wartość skurczu niż beton i często oddziela się od betonu. W przypadku gdy w starych obiektach konieczne jest wykonanie izolacji, wówczas podłoże pod izolację należy wykonać w ten sposób, aby miało dostateczne połączenie ze starą częścią obiektu. Przy wykonywaniu nowych konstrukcji betonowych zasadniczo nie należy stosować tynków. W celu uzyskania odpowiedniej powierzchni betonu jako podłoża pod izolację należy starannie wykonać deskowanie i ułożyć masę betonową tak, aby nie było miejsc nie wypełnionych betonem, tzw. raków.

Jeżeli ma być wykonana izolacja z wkładkami, należy naroża wklęsłe i wypukłe zaokrąglić łukiem o promieniu nie mniejszym niż 4 cm. Zaleca się stosować promienie krzywizny 10 cm, dzięki czemu wkładki izolacji jest łatwiej wygiąć nie narażając ich na pęknięcie (program egzamin ustny).

1. Betonowe lub żelbetowe płyty prefabrykowane. Szczeliny między płytami mogą być zalane masą zalewową asfaltową lub zaprawą cementową. Należy jednak sprawdzić, czy przy użytkowaniu budowli nie nastąpi „klawiszowanie” płyt, co mogłoby spowodować uszkodzenie izolacji.
2. Podłoża metalowe, najczęściej stalowe, np. ściany zbiorników itp. Podłoża z mastyksu asfaltowego, gruntu stabilizowanego i metalowe stanowią do pewnego stopnia izolację wodoszczelną (opinie o programie).

Powłoki gruntujące.

Przyczepność lepików i mas izolacyjnych do podłoża uzyskuje się przez powlekanie go materiałami gruntującymi należycie przenikającymi do porów podłoża i nadającymi jego powierzchni właściwości hydrofobowe (niezwilżalność).

Przed rozpoczęciem robót izolacyjnych należy górną powierzchnię oczyścić z pyłu, brudu, piasku, zaprawy itp. za pomocą mioteł, szczotek lub sprężonego powietrza. Po oczyszczonych powierzchniach nie wolno chodzić. Roztworami asfaltowymi powlekać można jedynie powierzchnie suche, ponieważ powłoki gruntujące nie wsiąkają do wilgotnego betonu lub muru i nie dają dobrej przyczepności, a ponadto pozostaje pod nimi woda. Naniesiona na wilgotny beton powłoka na gorąco powoduje parowanie wilgoci, wskutek czego tworzą się pęcherze, które przeszkadzają połączeniu się powłoki z podłożem (segregator aktów prawnych).

Pozornie sucha powierzchnia zewnętrzna nic zawsze świadczy o tym, że mur lub beton jest już wewnątrz dostatecznie suchy. Powierzchnię budowli można uważać za suchą, jeżeli położona na niej sucha higroskopijna bibuła w ciągu kilku minut nie nabiera wilgoci. W szczególnych przypadkach można przyspieszyć wysychanie mokrych pomieszczeń przez ustawienie koszy z koksem lub przez zastosowanie innych źródeł ciepła (piecyki elektryczne).

Powłoki te stanowią z reguły podkład (grunt) pod cięższe izolacje z materiałów bitumicznych układane na wyprawie lub betonie (promocja 3 w 1). Na przygotowane powierzchnie budowli nakłada się powłokę gruntującą z upłynnionego asfaltu, który dzięki małemu napięciu powierzchniowemu dobrze wsiąka w beton, wyprawę lub mur, przenikając nawet w pory kapilarne materiału podłoża i stwarzając przez to dla następnych grubszych powłok pośrednią warstwę wiążącą.