Podnośniki hydrauliczne

W drugim przypadku kotwami są 2 świdry talerzowe, wkręcone na głębokość najmniej 2 m po obydwóch stronach otworu. Urządzenia śrubowe do pobierania jest równie pewny próbek gruntów o nienaruszonej strukturze: dwa rodzaje zakotwienia w szybiku, warunkach c) śruby tzw. ratunkowe gruntowych jest kilka krotnie szybszy. Nie nadaje się on jednak do stosowania w nasypach gruzowych lub w gruntach kamienistych i bardzo zwartych, gdzie świdry źle lub wcale nie wchodzą w grunt. Umocowanie kotew należy wykonywać przed przystąpieniem do wiercenia otworu (program uprawnienia budowlane na komputer).

Do wciskania aparatu stosuje się przeważnie śruby tzw. ratunkowe o średnicy 1,5″ z płaskim gwintem na długości co najmniej 50 cm. Nakrętkę obraca się za pomocą rurki o długości 1-1,5 m, nakładając ją na jeden z trzpieni umieszczonych na obwodzie nakrętki.

Robotnik obraca nakrętkę na V2H-V4 jej obrotu, po czym przechodzi do drugiej śruby; pracują przy tym dwaj robotnicy, obracając równocześnie obydwie nakrętki. Przenoszenie ruchu postępowego ze śrub na żerdzie odbywa się za pomocą dwóch dźwigarów stalowych o wysokości 10-12 cm, które środkiem opierają się o ścisk przymocowany do żerdzi, końce ich zaś znajdują się pod nakrętkami śrub (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Podnośniki hydrauliczne mają zwykle za mały skok, a śrubowymi trudno osiągnąć płynne wciskanie, dlatego też są one rzadko używane. Otwory badawcze można podzielić na normalne, zasadnicze i dodatkowe. Otwory normalne rozmieszcza się w ten sposób, aby pokrywały teren regularną siatką. Ich ilość i głębokość projektuje się zależnie od wielkości powierzchni zabudowy, stopnia znajomości warunków gruntowych na badanym terenie i rodzaju projektowanej budowli (uprawnienia budowlane).

Otwory zasadnicze

Otwory zasadnicze stanowią około 20% ogólnej ilości otworów zaprojektowanych dla danej budowli; projektuje się je do głębokości około 30% większej niż głębokość otworów normalnych. Nazywa się je zasadniczymi, gdyż celem ich jest wyjaśnienie ogólnych warunków wodno-gruntowych i dostarczenie próbek gruntu z głównych warstw, zalegających pod terenem budowy. Otwory zasadnicze należy odwiercać w pierwszej kolejności (program egzamin ustny).

Otwory dodatkowe wierci się w celu wyjaśnienia szczegółów budowy geologicznej, nie wyjaśnionych otworami normalnymi. Ilość i głębokość otworów dodatkowych ustala się na podstawie analizy wyników wierceń w trakcie ich wykonywania. Potrzeba wiercenia tych otworów powstaje na ogół w przypadku napotkania gruntów słabszych niż charakterystyczne dla danej budowy i ma na celu ich dokładne zlokalizowanie (opinie o programie).

Po wyrównaniu terenu wokół miejsca wiercenia otworu i ustawieniu wieży, przystępujemy do urządzenia placu wierceń. Pracę tę należy wykonać starannie i nie żałować na nią czasu, gdyż dobrze urządzony plac wierceń to szybki postęp wiercenia i lepsza jego jakość oraz gwarancja bezpieczeństwa pracy (segregator aktów prawnych).

Należy więc przede wszystkim zmontować budkę, ustawiając ją frontem do wieży, najlepiej po przeciwnej stronie wciągarki. Na jednej ścianie należy wbić dostateczną ilość gwoździ do wieszania ubrań. W rogu pod ścianą wolną od ubrań ustawić wiadro pod pokrywą z wodą do picia i powiesić kubek. W budce powinna być również ławka, umożliwiająca jednoczesny spoczynek całej brygady. Również przed budką powinna się znajdować ławeczka na dwie trzy osoby. Na zewnątrz budki wiesza się od strony wieży czarną tablicę, na której notuje się białą kredą aktualne dane wiercenia, a mianowicie:

1. długość kolumny rur,
2. głębokość otworu (wg stanu z poprzedniej zmiany),
3. poziom swobodnego zwierciadła wody gruntowej ostatniej warstwy wodonośnej (promocja 3 w 1).

W pobliżu otworu ustawia się stół lub płytę z desek do podręcznych narzędzi. Wszystkie narzędzia powinny być jedynie tu składane, a każde zaniedbanie pod tym względem jest niedopuszczalne, gdyż utrudnia pracę oraz powoduje niszczenie i gubienie narzędzi.