Podstawowe badania

W przypadku elementów niedozbrojonych, gdzie zniszczenie - jeśli bezpośrednią jego przyczyną jest zmiażdżenie betonu - wynika z nadmiernego zmniejszenia strefy ściskanej, zagadnienie rozkładu naprężeń w tejże strefie nie ma istotnego znaczenia. Inaczej jest w przekrojach przezbrojonych; tutaj zarówno rozkład naprężeń ściskających jak i jego zmiana z biegiem czasu nabierają zasadniczego znaczenia (program uprawnienia budowlane na komputer).

Jak wskazują doświadczenia, w takich elementach przy obciążeniu trwałym zniszczenie może nastąpić dopiero po pewnym czasie, a towarzyszyć mu mogą różne odkształcenia włókna skrajnego. Założenie więc określonego maksymalnego odkształcenia przy zniszczeniu odbiega tu dość znacznie od rzeczywistości (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Fakty te wskazują na konieczność reologicznej analizy zagadnienia. Podstawowe badania w tym kierunku przeprowadził H. Riisch, stwarzając równocześnie podstawy reologicznej teorii nośności elementów zbrojonych, które tu bliżej omówimy.
Dla wyjaśnienia zachowania się betonu przy zniszczeniu z uwzględnieniem parametru czasu należy oprzeć się na podstawowym doświadczeniu polegającym na ściskaniu elementu betonowego przy stałej prędkości narastania odkształcenia (uprawnienia budowlane).

Jak widać wyniki są tu zasadniczo odmienne od próby doraźnej ściskania, a mianowicie po przekroczeniu maksimum naprężenia odkształcenie narasta w dalszym ciągu przy malejącym obciążeniu, przy czym spadek tego ostatniego jest tym wolniejszy, im mniejsza prędkość przyrostu odkształcenia (program egzamin ustny). Punkty maksymalne krzywych tylko wówczas odpowiadałyby wytrzymałości na ściskanie, gdyby obciążenie zachowywało stałą wartość. Nie zachodzi to jednak we włóknie skrajnym przekroju zginanego, gdyż wzrost naprężenia w tym włóknie nie jest bynajmniej warunkiem koniecznym wzrostu momentu zginającego.

Otrzymujemy tu rozkłady naprężeń, różniące się wzajemnie w zależności od oddalenia punktu ekstremalnego od włókna górnego i różnego odkształcenia tego włókna. Dla określenia postaci wykresu naprężeń wychodzimy z równania gdzie f = de/dt oznacza szybkość narastania odkształcenia (stałą w każdym doświadczeniu), a o z prawej strony jest funkcją nieliniową (opinie o programie).

Przekroje płaskie

Podstawiając F = c = const, otrzymujemy dla kolejnych wartości c poszczególne krzywe. Przy nieskończenie powolnej prędkości odkształcenia dochodzimy do hipotetycznej krzywej granicznej, do której pozostałe krzywe dążą asymptotycznie (tę krzywą wykreślono linią kreskowaną) (segregator aktów prawnych).

Rozważmy obecnie przekrój elementu zginanego, w którym odkształcenia narastają ze stałą prędkością, co w myśl założenia płaskich przekrojów oznacza, że prędkość odkształcenia poszczególnych włókien jest proporcjonalna do ich odległości od osi obojętnej gdzie co, zwana prędkością zginania, oznacza stałą prędkość kątową wzajemnego obrotu sąsiednich przekrojów. Przyjmując, że zależność (ustawiona dla ściskania osiowego) zachowuje ważność również przy ściskaniu mimośrodowych. oraz uważając stan wyjściowy za beznaprężeniowy. Przyjmijmy tu § = const, równe np. 0,4 (H. Riisch).

Ustalając wartość e odcinamy tym samym część danej krzywej i możemy wyznaczyć odcięte pole oraz położenie jego środka ciężkości, a więc również obliczyć współczynniki a i  oraz moment sprowadzony m. Dla kolejnych e9 znajdujemy w ten sposób przynależne m i otrzymujemy jedną z krzywych przedstawionych. Powtarzając to postępowanie dla wykresów odpowiadających różnemu czasowi t, dochodzimy do kolejnych krzywych. Jak widać, każda z nich ma maksimum dla pewnego e9 określające nośność (moment niszczący) po odnośnym czasie (promocja 3 w 1).

Łącząc te punkty otrzymujemy krzywą określającą zmienność momentu niszczącego w czasie. Każdemu punktowi krzywej odpowiadają określony czas i określone odkształcenie włókna skrajnego. Minimum tej krzywej określa najmniejszą absolutną wartość momentu niszczącego (spośród różnych możliwych przy równomiernych prędkościach zginania).