Połączenia śrubowe

Inna rzecz, że nie zawsze się to udaje i często projektujemy połączenia mniej sztywne, jednakże o wiele łatwiejsze do wykonania. W ogóle złącza prefabrykatów przeszły okres dużej ewolucji. Były one wykonywane początkowo sposobem bardzo zbliżonym do konstrukcji drewnianych i wczesno-stalowych na śruby, trzpienie i sworznie. Obecnie bardzo rzadko, nawet w fazie montażowej, stosuje się połączenia śrubowe (program uprawnienia budowlane na komputer).

Założeniem dzisiejszych rozwiązań jest w zasadzie takie ukształtowanie połączeń, by siły ściskające przenosił bezpośrednio beton poprzez zalanie styków zaprawą cementową lub obetonowanie styku, zaś siły rozciągające stal. Złącza prętów stalowych dokonywane są zazwyczaj przez zespawanie wypuszczonych z prefabrykatów końców prętów lub przyspawanie ich do blach czy kształtowników stykowych. Rzadziej stosowane jest zazębianie pętli lub haków zbrojeniowych i obetonowanie styku.
Metody te choć proste mają jednak swoje słabe strony (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Spawanie powoduje rozgrzanie i wysuszenie betonu w okolicy spawu, nawet z ewentualnym odebraniem betonowi wody krystalizacyjnej, co oczywiście go osłabia. Połączenia pracujące przez przyczepność betonu są natomiast mniej pewne i nie mogą być stosowane w bardziej odpowiedzialnych węzłach, gdyż są w większej mierze niż czysto stalowe wrażliwe na pełzanie przy dużych naprężeniach.
Odpowiadającym właściwości materiału połączeniom prefabrykatów żelbetowych jest sprężenie (uprawnienia budowlane).

Istota tego połączenia polega na przesunięciu sił wzajemnego oddziaływania dwu betonów ze strefy ciągnień w strefę ściskań, co jest przecież najbardziej dla tego materiału właściwe. Wszelkie ciągnienia, natomiast przenosi w styku nieprzerwane cięgno kabla sprężającego. Inna rzecz, że aktualny stan wyposażenia przedsiębiorstw w sprzęt do wykonywani a konstrukcji sprężonych nie jest jeszcze na tyle wszechstronny, aby bez większych trudności można było w każdym przypadku zastosować odpowiedz system sprężenia (program egzamin ustny).

Metoda stanowiskowa

Charakterystyczną cechą wszelkich konstrukcji prefabrykowan3rch jest icń praca w dwu odrębnych fazach w fazie montażu i w fazie eksploatacji.
Zwykle, w prawidłowo zaprojektowanej konstrukcji, bardziej niekorzystna jest praca w fazie montażu (opinie o programie).

Element wówczas pracuje niezależnie od pozostałych, które go zwykle wzmacniają. Należy dążyć do takiego konstruowali elementu i takiej metody montażu, aby ilość materiału (zwłaszcza stal ustalona obciążeniami montażowymi nie była większa od ilości stali niezbędnej w żelbecie ze względu na własności reologiczne (skurcz, pełzanie) samefm materiału, tj. 30-4-40 kG/m3. Elementy prefabrykowane mogą być wykonane w zakładach stałych typu przemysłowego nastawionych na produkcję masową lub wielkoseryjną, w wytwórniach pomocniczych typu półpolowego stałych lub przenośnych oraz w wytwórniach przyobiektowych organizowanych na placu budowy dla potrzeb konkretnego obiektu.

Zakłady stałe umożliwiają lepszą jakość wykonania oraz stosowanie mniejszych tolerancji kształtu i wymiarów (segregator aktów prawnych). We wszystkich trzech rodzajach wytwórni produkcja może być zorganizowana metodą stanowiskową lub agregatową. W zakładach stałych stosowana jest też metoda taśmowa.
Metoda stanowiskowa charakteryzuje się tym, że element jest formowany na stałym stanowisku roboczym wyposażonym w formę wystawioną najczęściej na podkładzie ruchomym lub stałym, rzadziej w formę uchylną. Zbrojenie i beton są dowożone do stanowisk formowania.

Przy metodzie agregatowej elementy produkuje się w formach też na stałym placu formowania, ale wypełnione formy są przenoszone do specjalnych dojrzewalni, skąd idą na stanowiska rozformowywania by wrócić po oczyszczeniu znów na plac formowania (promocja 3 w 1). Metoda taśmowa polega na tym, że formy umieszczone na wózkach lub taśmie przenośnika przesuwają się przez kolejne stanowiska robocze czyszczenia i ustawiania form, układania zbrojenia, betonowania, zagęszczania betonu, dojrzewania, rozformowywania i wykańczania elementów.