Połączenie istniejącego nabrzeża

Połączenie istniejącego nabrzeża z podporami cumowniczo-odbojowymi (wyspami) rozwiązano za pomocą żelbetowych prefabrykowanych kładek dojściowych, które służyłyby jednocześnie jako kanały instalacyjne. W nadbudowie podpór instalacje prowadzone miały być w kanałach 60×70 cm, przykrytych płytkami żelbetowymi prefabrykowanymi, w miejscach zaś podejścia do szafek i kolumienek - w rurach stalowych 0 100 mm (program uprawnienia budowlane na komputer). Rozwiązanie filara jako podpory cumowniczo-odbojowej podaje rysunek 6.39. Podpora cumownicza jest podobnie wykonstruowana jak podpora cumowniczo-odbojowa, ma tylko mniejsze wymiary w rzucie, bo 8X10 m.

Fundament poddźwignicowy usytuowano w odległości 3,25 m od linii cumowniczej istniejącego nabrzeża. Ze względu na nieznaczną grubość przepon skrzyń nabrzeża, zachodziła konieczność oparcia go na ścianach zewnętrznych. Uzyskano to poprzez wykonanie nowego oczepu od strony odwodnej oraz belki podłużnej opartej na ścianie zewnętrznej i połączenie belkami poprzecznymi, na których opiera się właściwa belka poddźwignicowa (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Estakadę odwodną zaprojektowano jako konstrukcję żelbetową opartą na filarach pośrednich z brusów stalowych typu Larssen III n.

Część podwodną filarów o wymiarach 3,0X3,0 m zaprojektowano z brusów stalowych o długości 21 m. Komorę utworzoną przez stalową ściankę szczelną miano wypełnić chudym betonem Rw = 50 at do rzędnej ±0,00. Nadbudowę estakady miała tworzyć belka żelbetowa z płytą wspornikową, służącą jako kładka komunikacyjna pomiędzy podporami cumowniczo-odbojowymi. Od strony wody przewidziano barierkę z rur stalowych, rozbieralną w częściach środkowych estakady dla umożliwienia ułożenia trapu z pokładu masowca na ląd (uprawnienia budowlane). Na estakadzie, w pobliżu podpór cumowniczo-odbojowych, zaprojektowano studzienki pobierania wody.

Pytania testowe na uprawnienia budowlane

Dla zabezpieczenia skarpy, której rzędna w projektowanej linii cumowniczej wynosi -12,5 m, przy projektowanej rzędnej dna akwenu -14,5 m, przewidziano wolno stojącą ściankę szczelną stalową z Larssena III n długości 10,0 m. Miano wykonać tę ściankę w odległości 2,50 m od odwodnej krawędzi podpór cumowniczo-odbojowych na całej długości stanowiska przeładunkowego (pomiędzy wyspami) oraz jako zamknięcie na obu jego końcach. Górna krawędź ścianki szczelnej -11,0 m wystawałaby ponad teoretyczną skarpę dna, co dawałoby rezerwę na wypadek, gdyby skarpa miała tendencje do ułożenia się w nachyleniu łagodniejszym niż 1 : 4 (program egzamin ustny).

W porcie Hawr zbudowano pomost przybrzeżny dla rudowców, długości ok. 192 m i głębokości 12 m na filarach ze skrzyń żelbetowych. Podłoże stanowiła (idąc od góry i mierząc od dna akwenu) 7 m warstwa bardzo drobnego piasku gliniastego, przechodzącego
niżej w grubszy i czysty piasek, i 7 m warstwa miękkiej gliny bardzo plastycznej z soczewkami piasków i torfów (opinie o programie). Dopiero od rzędnej -16,00 podłoże stawało się wytrzymałe, tworząc 2 m warstwę piasku z kamieniami położoną na skale (zwarty iłowiec) (segregator aktów prawnych). Ze względu na występowanie w podłożu niebezpiecznej wTarstwy plastycznej gliny, przyjęto następujące zasady posadowienia:
- w celu rozłożenia obciążeń na jak największą powierzchnię w stropie miękkiej warstwy gliny, postanowiono posadowić budowlę na rzędnej możliwie wysokiej;
- aby zredukować obciążenia jednostkowe do wartości zbliżonej do tej, jaką grunt przenosił przed wykonaniem robót pogłębiarskich, postanowiono zaprojektować konstrukcję możliwie lekką z szerokimi obustronnymi wspornikami o dużej powierzchni;
- aby uniknąć niedogodności wynikających z (ewentualnego) nierównomiernego osiadania filarów, i biorąc pod uwagę, że tory poddźwignicowe ułożone na pomoście nie mogą mieć spadku większego niż 4%o, a różnica poziomów między szyną przednią i tylną nie może przekraczać 5 cm, postanowiono przewidzieć
miejsca do umieszczania podnośników, za pomocą których byłoby możliwe wyrównanie położenia nadbudowy pomostu (promocja 3 w 1).