Połączenie ścianki szczelnej

Połączenie ścianki szczelnej i płyty może być wykształcone w postaci wyraźnego przegubu, w sposób stosowany w naziemnym budownictwie stalowym. Dwa warianty rozwiązania przegubu, gdy ścianka ma profil falisty (korytkowy lub zetowy): ze ściągiem krótkim przyspawanym lub przyśrubowanym; siły pionowe przenoszą się na ściankę przez przegub osadzony poziomo na wąsach wpuszczonych w nadbudowę (program uprawnienia budowlane na komputer). Rozwiązanie dla układu mieszanego ścianki złożonej z profilów dwuteowych i korytkowych.

Tu przeguby osadzone są tylko nad dwuteownikami i muszą być zabezpieczone przed możliwością podniesienia się nadbudowy (lub osiądnięcia ścianki), gdyż przegub mógłby się w takich wypadkach rozdzielić i ścianka straciłaby oparcie u góry, co oczywiście równałoby się katastrofie. Elementy przegubów wykonuje się zwykle ze stali St 37 i nieco przewymiarowuje dla uniknięcia skutków ewentualnej korozji (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Ścianka szczelna może być wpuszczona w konstrukcję nadwodną na taką głębokość, aby połączenie stało się utwierdzeniem zupełnym.

Pozwoli to na poważne zmniejszenie momentów zginających w ściance, naraża jednakże ją na znaczne naprężenia w poziomie dolnej powierzchni konstrukcji nadwodnej, wywołane momentami utwierdzenia. Ponieważ dolna powierzchnia konstrukcji nadwodnej znajduje się zwykle w poziomie wody, przeto górny koniec ścianki narażony jest w większym stopniu, niż inne jej odcinki na niszczący wpływ warunków zmiennej wilgotności (uprawnienia budowlane). Z tego względu wymienione ostatnio rozwiązanie należy ograniczać jedynie do takich ścianek, które są odporne na korozję lub gnicie, a więc do ścianek żelbetowych. Gdy zaprojektowano inne ścianki, może zajść wypadek, że wskutek przerdzewienia lub przegnicia, po paru latach ścianka stanie się niezdolna do przeniesienia momentów utwierdzenia, co z kolei wywoła przeciążenie jej w innych miejscach i może doprowadzić do katastrofy (program egzamin ustny).

Głowice brusów żelbetowych

Inną niekorzystną okoliczność stanowi zwiększenie w omawianym wypadku obciążenia pali (wskutek powiększenia się siły kotwiącej ściankę w stosunku do rozwiązania ze ścianką połączoną przegubowo) oraz zwiększenie momentów zginających działających na nadbudowę, która musi przenieść pełny moment utwierdzenia w niej ścianki. Konstrukcja tak zaprojektowanego nabrzeża jest wprawdzie bardziej sztywna niż w rozwiązaniach przegubowych (a-c), ale też bardziej wrażliwa na osiadania nabrzeża i na ewentualne pogłębianie przy nim basenu (opinie o programie).

Ścianka może mieć wpuszczoną w nadbudowę głowicę nienaruszoną lub rozkutą. W tym ostatnim wypadku wkładki z brusów powinny być wpuszczone w nadbudowę na odpowiednią długość, wynikającą z obliczeń statycznych. W pierwszym wypadku głowica musi być zapuszczona na taką wysokość, aby zapewnione było przeniesienie momentów, w drugim zaś na odpowiednią długość muszą być wpuszczone wkładki z rozkutej głowicy. Przynajmniej około 5 cm nienaruszonego brusa powinno być wtopionych w nadbudowę (segregator aktów prawnych).
Głowice brusów żelbetowych wykonuje się zwykle nieco węższe niż szerokość brusa na pozostałych jego odcinkach. Pozwala to na zakładanie w nabrzeżu ściągów pomiędzy brusami.
W nabrzeżach stosowane są dziś niemal wyłącznie prefabrykowane pale żelbetowe (niekiedy sprężone). Z pali nabijanych (wykonywanych na miejscu) znajdują niekiedy zastosowanie pale Franki, Lorenza oraz tzw. pale kotwiące. Szczegóły konstrukcji pali można znaleźć w każdym podręczniku fundamentowania, m. in. w pracy autora.

Układ pali w nabrzeżu zależny jest od wartości sił działających na nabrzeże i od szerokości konstrukcji nadwodnej, na którą sam ma zresztą wpływ (promocja 3 w 1).
Najczęściej występują w nabrzeżu, w płaszczyznach pionowych, prostopadłych do jego krawędzi, trzy kierunki pali: pionowy i dwa odwrotne kierunki skośne. Układ ten jest najkorzystniejszy pod względem statycznym i pozwala na wyznaczenie wartości sił w palach stosunkowo prostymi metodami przybliżonymi.