Pomocnicze urządzenia

Wyróżnia się dwie zasadnicze grupy metod postępowania: I - wg której wypełnia się jamy między ziarnami kruszywa zaprawą już po ułożeniu tego kruszywa w miejscu przeznaczenia; II - wg której zatapia się kruszywo w zaprawie wcześniej wlanej do formy. Bardziej rozpowszechniły się metody grupy I, gdzie - ze względu na sposób wypełniania jam wyróżnia się tłoczenie zaprawy od dołu ku górze oraz zalewanie stosu kamieni od góry (program uprawnienia budowlane na komputer).

Z wykonywaniem betonu metodą dwuetapową wiąże się zagadnienie doboru, przygotowania i ułożenia kruszywa grubego, przygotowania zaprawy oraz techniki wypełniania jam. a. Kruszywo grube musi być bardzo czyste, a zwłaszcza nie może być pokryte iłem ani gliną. Może to być zarówno kruszywo otoczakowe, jak i łamane o ziarnach przekraczających 40 mm i kształcie krępym. Górna granica wielkości ziarn zależy w zasadzie tylko od wymiarów betonowanego elementu (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Praktycznie stosuje się ziarna do 300 mm. Kruszywo można układać w miejscu przeznaczenia zrzucając bezpośrednio ze środków transportowych. W celu równomiernego rozprowadzenia kruszywa stosuje się pomocnicze urządzenia, np. transportery, rękawy, rynny (uprawnienia budowlane). Może zachodzić jednak potrzeba wyrównania powierzchni stosu kruszywa pod wodą przez nurków. Jamistość ułożonego stosu kruszywa wynosi 35-50%, a zatem do wypełnienia tych jam potrzeba 350-500 dm³ zaprawy. Zakłada się, że kruszywo grube nie ulega już ruchom podczas iniekcji i dlatego w betonie wykonywanym metodą dwuetapową ziarna kruszywa grubego stykają się ze sobą, tworząc szkielet kamienny, wpływający na zmniejszenie skurczu, podwyższenie modułu sprężystości i obniżenie pełzania betonu (program egzamin ustny).

Zaprawa iniekcyjna

Zaprawa musi mieć wybitnie dobrą płynność i spójność, aby nie następowało segregowanie składników i rozpłukiwanie wodą w czasie tłoczenia. Zaprawa iniekcyjna powinna zatem posiadać wysokie walory tiksotropowe, aby w czasie ruchu łatwo rozpływała się, dobrze wypełniała wszystkie puste miejsca i w stanie spoczynku nie ulegała sedymentacji. W celu uzyskania tych cech trzeba często zrezygnować ze zbyt wysokich wytrzymałości samej zaprawy. Z reguły nie odbija się to na wytrzymałości betonu, gdyż większy wpływ ma dobra przyczepność zaprawy do ziarna kruszywa na całej jego powierzchni niż wyższa wytrzymałość zaprawy, ale odspojonej od ziarn od ich dolnej strony (sedymentacja). W tym celu aktywizuje się cement zawarty w zaprawie (opinie o programie).

Aktywizację cementu można uzyskać przez roztarcie cementu wymieszanego z wodą aż do stanu koloidalnego w specjalnie do tego celu budowanych urządzeniach. Sposób ten reprezentuje opatentowana w Anglii metoda „Colcret” (colloidal concrete). Roztarte aż do stanu koloidalnego ziarna cementu pozbawione są sztywnych powłok i pęcherzyków powietrznych, a wymieszane z wodą tworzą galaretowatą masę. Tak przygotowany zaczyn jest dość sztywny i nie wykazuje tendencji do sedymentacji. Miesza się go z kolei z drobnym kruszywem (piaskiem) i tę mieszankę wtłacza w stos kruszywa grubego (segregator aktów prawnych).

Ponieważ w metodzie dwuetapowej nie miesza się kruszywa grubego w betoniarkach, stąd przez mieszalniki przechodzi tylko 35-50% ogólnej objętości betonu. W Polsce opracowano oryginalne rozwiązania w zakresie obu wymienionych technik. Odpowiednikiem metody „Colcret” jest metoda „Polcret” opracowana w Politechnice Gdańskiej.

Najwyższe wytrzymałości uzyskiwane są przy pielęgnacji wodnej, co tłumaczy się intensywniejszym w tym przypadku procesem fizykochemicznym towarzyszącym wiązaniu cementu. Przy pielęgnacji wodnej pory kontrakcyjne napełniają się wodą przedłużając i intensyfikując penetrację wody w głąb ziaren cementowych i tym samym zwiększając ilość zhydratyzowanego cementu (promocja 3 w 1).