Poślizg struny

W rzeczywistości wzdłuż strefy zakotwienia możemy wyodrębnić kolejno odcinki odkształceń sprężystych, sprężysto-plastycznych, plastycznych oraz odcinek tarcia, podczas gdy omówione wzory opierają się na warunku tarcia, lecz wartość docisku o</ wyznaczona jest w oparciu o założenie sprężystości (program uprawnienia budowlane na komputer).

Zależności uwzględniające wszystkie powyższe zjawiska mają jednak charakter bardzo skomplikowany i nie nadają się do zastosowań praktycznych.
U czoła elementu sprężanego obserwujemy przy odprężeniu wsuwanie się struny w głąb betonu; zjawisko to określane jest jako poślizg struny. Występuje ono szczególnie często przy stosowaniu drutów o gładkiej powierzchni, jak również przy obciążeniach oscylujących i pulsujących. Duże wartości poślizgu z reguły budzą obawę co do niezawodności wprowadzenia do elementu siły sprężającej (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Wskutek przeniesienia sił z uzbrojenia na beton następuje odkształcenie (deplanacja) przekroju poprzecznego elementu sprężanego. Zjawisko to zanika dopiero w przekroju, w którym naprężenia w betonie rozkładają się w sposób równomierny.
Przez pomiar poślizgu w sposób można uzyskać dane dotyczące rozkładu naprężeń w strefie zakotwienia.

Tym niemniej obliczenie teoretyczne nie budzące większych zastrzeżeń może być dokonane tylko w tym przypadku, gdy uzbrojenie można uważać za ściśle zespolone z betonem, tzn. gdy otulający beton odkształca się w ten sam sposób co uzbrojenie i nie występują wzajemne przemieszczenia (uprawnienia budowlane). Oznaczając przez q całkowite przemieszczenie betonu i uzbrojenia, mierzone w osi uzbrojenia, i wyrażając przez przemieszczenia odkształcenia podłużne uzbrojenia, dochodzimy do zależności gdzie jak również mają znaki ujemne.

Jeżeli oprzemy i założymy, że strefa przeniesienia sił na beton mieści się w strefie zakotwienia (tzn. że w obrębie tej ostatniej następuje równomierne przeniesienie naprężeń na beton), to przemieszczenie q„ w punkcie początkowym będzie wynikiem sumowania odkształceń na odcinku strefy zakotwienia (program egzamin ustny).

Środki zaradcze

Widzimy stąd, że pomiar poślizgu q0 u czoła elementu pozwala wnioskować o długości strefy zakotwienia. Praktyczna wartość tego wzoru ogranicza się jednak do niezbyt wielkich wartości naprężeń w uzbrojeniu, ponieważ w przeciwnym razie założenia współodkształcalności uzbrojenia i betonu nie można uważać za uzasadnione.
Niekiedy pomiar przemieszczeń w uzbrojeniu odbywa się nie tylko w jego punkcie początkowym, lecz również wzdłuż struny w specjalnie w tym celu wytworzonych okienkach w betonie. W tym przypadku możemy sporządzić wykres przemieszczeń („poślizgów”) q i znaleźć spadki stycznej do krzywej w poszczególnych punktach (opinie o programie).

Dotychczasowe lozważania wskazują, że długość zakotwienia jest proporcjonalna do średnicy struny; wynika stąd, że ze względu na zakotwienie najkorzystniejsze są struny cienkie. Z drugiej strony, z uwagi na małą nośność strun o małym przekroju zachodzi konieczność stosowania w elementach sprężonych dużej ich ilości, a tym samym znacznego zagęszczania strun w przekroju. Okoliczność ta utrudnia należyte zabetonowanie elementu i narzuca konieczność stosowania drobnego kruszywa do betonu. Natomiast w takich elementach strefa przeniesienia sił na beton jest stosunkowo nieznaczna (segregator aktów prawnych).

Wszystkie badania doświadczalne wskazują, że decydujące znaczenie, jeśli chodzi o niezawodność przeniesienia sił sprężających, ma jakość i wytrzymałość betonu. Chodzi tu również o twardość betonu oraz jego wytrzymałość na rozciąganie. W betonach o miernej wytrzymałości obserwujemy z reguły znaczne wartości poślizgu strun.

Wymienione wartości wskazują, że pewność zakotwienia można znacznie zwiększyć stosując specjalne profilowane druty lub inne zabiegi wzmacniające; możemy tu wyróżnić:
a) metody chemiczno-fizyczne,
b) mechaniczne zwiększenie przyczepności struny,
c) dodatkowe pomocnicze zakotwienia (promocja 3 w 1).