Poziom ryzyka

Poziom ryzyka, który byłby nie do przyjęcia przy podejmowaniu ostatecznej decyzji i przy przedsięwzięciach niebezpiecznych lub kosztownych, może być zupełnie dopuszczalny przy proponowaniu dalszych doświadczeń. W istocie jest bardzo prawdopodobne, że pierwsze ze śladów prowadzących do ważnych odkryć naukowych są na ogół bardzo nikłe i mogą być przyjmowane jako dowody, jedynie ze znacznym ryzykiem. Dlatego też nierozsądnie jest przyjmować małe wartości a we wstępnych etapach badan a. Dopiero później, gdy chodzi o upewnienie się, czy jakieś twierdzenie można uznać za udowodnione, niezbędne są zwykle bardziej rygorystyczne kryteria (program uprawnienia budowlane na komputer).

Byłoby jeszcze lepiej, gdyby wykonać więcej doświadczeń. Gdyby zbadano 20 par, przyjmując jako dowód (pomyślnego lub szkodliwego) działania lekarstwa co najmniej 16 wyników z 20, to ryzyko oc wypadłoby znacznie mniejsze, choć ten sam byłby stosunek wyników: 4 na 5 (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Byłoby tu 2 jednakowo prawdopodobnych wyników (przyjmując hipotezę zerową), z których każdy wobec tego ma niewielkie prawdopodobieństwo 2~²⁰. Ogólna liczba wyników, w których jest 16, 17, 18, 19 lub 20 pozytywnych z 20, bądź 16,17,18,19 lub 20 negatywnych z 20, wynosi 12 392. Gdyby nie lekarstwo działało, a tylko przypadkowe skojarzenia osobników badanych z kontrolnymi, to prawdopodobieństwo uzyskania mylącego wyniku wskutek czystej przypadkowości wynosiłoby 12 392 • 2^-20 = 0,012, co oznacza bardzo poważne zmniejszenie ryzyka omyłki (uprawnienia budowlane).

Błędy drugiego rodzaju

Poziom ryzyka cc zwiemy często poziomem istotności. Doświadczenia można uznać za statystycznie iveryfikujq.ee, jeśli ustalone z góry na podstawie hipotezy zerowej łączne prawdopodobieństwo ich wyników oraz wszystkich innych możliwych wyników, co najmniej tak samo przekonywających, wynosi cc lub mniej. Naturalnie wartość oc musi być określona (program egzamin ustny).

Nie można uważać doświadczenia za właściwie zaplanowane tylko na tej podstawie, że wartość cc jest mała. Gdyby tak było, to żadne doświadczenia nie byłyby potrzebne, a hipotezy sprawdzano by za pomocą ruletki, w której część cc numerów nosiłaby napis: „odrzucić hipotezę" (opinie o programie). Ponieważ taki wynik stanowiłby zaledwie część oc wszystkich możliwych wyników, więc w odpowiednio długim odcinku czasu odrzucono by prawidłową hipotezę zerową co najwyżej w części od zbioru próbek. Jest oczywiste, że trzeba czegoś więcej. Opisane postępowanie jest niewłaściwe, ponieważ prawdopodobieństwo odrzucenia hipotezy zerowej, gdy powinna ona być odrzucona jako fałszywa, jest równie małe, również bowiem wynosi oc. Żaden szanujący się uczony nic chciałby ogłosić, że dokonał odkrycia, które potem okazałoby się wynikiem błędnego rozumowania. Dlatego będzie on dążył, żeby ryzyko oc było małe. Ale równie ważne jest nieodrzucanie wyników zgodnych z rzeczywistością. Oznaczamy przez ryzyko odrzucenia takich wyników. Zwiemy je ryzykiem popełnienia błędu drugiego rodzaju (segregator aktów prawnych).

Dotyczy ono przyjęcia hipotezy zerowej, gdy prawdziwa jest hipoteza alternatywna. Obie wielkości cc i (3 swą w pewnej mierze przeciwstawne. Im większej wymagamy oczywistości od doświadczenia o określonej ilości próbek (np. gdy żądamy przy 5 próbkach 5 pozytywnych odpowiedzi zamiast 4), tym mniejsza staje się wartość a, ale zarazem tym bardziej rośnie /?. Natomiast można zmniejszyć ryzyko popełnienia błędów obu rodzajów zwiększając ilość prób. Ponadto, często potrafimy zmniejszyć wartość [3 udoskonalając technikę doświadczenia. W przykładzie leczenia przeziębień może to być bardziej staranne przemieszczanie osobników badanych i kontrolnych, być może w oparciu o ich indywidualną podatność na zachorowania w przeszłości (promocja 3 w 1). Mogłaby też być ulepszona technika badania chorych tak, by umiano spostrzec mniejsze różnice.