Pozycja boczna

Przy próbie rozciągania osiowego cala mianowicie objętość próbki zostaje poddana naprężeniom maksymalnym i prawdopodobieństwo, że znajdzie się tam element słaby, jest duże. Po czwarte, w próbie zginania maksymalne osiągnięte w skrajnym włóknie naprężenie może być wyższe, ponieważ rozszerzanie się rysy ograniczane jest przez mniej naprężony materiał, położony bliżej osi obojętnej (program uprawnienia budowlane na komputer). W ten sposób dostępna energia jest mniejsza od energii, która potrzebna jest do utworzenia się nowych powierzchni rysy. Te cztery przyczyny różnic między wytrzymałością na rozciąganie czyste a wytrzymałością na rozciąganie przy zginaniu nie są wszystkie jednakowo ważne.

Zależność między wytrzymałością na rozciąganie mierzoną bezpośrednio, a wytrzymałością na rozciąganie przy zginaniu. Rzeczywiste wartości mogą odbiegać od pokazanych, zależnie od właściwości danej mieszanki. Wymagania normy ASTM C 78-64 (zatwierdzonej w r. 1972) są podobne do wymagań normy BS 1881: 1970. Jeśli zniszczenie następuje w środkowej 1/3 rozpiętości belki, wytrzymałość na rozciąganie przy zginaniu oblicza się na podstawie zwyczajnej teorii odkształceń sprężystych (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Jeśli jednak zniszczenie następuje na zewnątrz punktów przyłożenia obciążenia, w odległości a od bliższej podpory, przy czym a mierzone jest wzdłuż linii środkowej powierzchni belki po stronie rozciąganej, wówczas wytrzymałość określa się ze wzoru 3Pa/bd². Oznacza to, że w obliczeniu uwzględnia się nie maksymalne naprężenie w belce, lecz maksymalne naprężenie w owym przekroju krytycznym (uprawnienia budowlane). Zarówno norma brytyjska, jak i amerykańska wymagają odrzucenia wyników takich prób, w których (L/3-o)> 0,05 L. Belki bada się zazwyczaj w pozycji bocznej w stosunku do pozycji betonowania, jednak jeśli tylko beton nie uległ segregacji pozycja badania w stosunku do pozycji betonowania pozostaje bez wpływu na wytrzymałość na rozciąganie przy zginaniu (program egzamin ustny).

Płyty dociskowe

Pośrednia metoda uzyskiwania naprężeń rozciągających przez rozłupywanie próbki została zaproponowana przez Fernanda Carneiro z Brazylii i w związku z tym jest określana często jako próba brazylijska, mimo że była niezależnie opracowana również w Japonii. W metodzie tej walec, taki jak stosuje się przy badaniu wytrzymałości na ściskanie, umieszcza się z osią ukierunkowaną poziomo między płytami obciążającymi maszyny, po czym ściska się go wzdłuż pionowych, naprzeciwległych tworzących aż do rozłupania wzdłuż pionowej średnicy przekroju (opinie o programie).

Bezpośrednio pod punktem przyłożenia obciążenia powstawałyby wysokie naprężenie ściskające i dlatego w praktyce między walcem a płytami maszyny umieszcza się wąski pasek materiału przekładkowego, np. sklejki. Grubość tych pasków wynosi zazwyczaj 3 mm, korzystnie jest przyjąć szerokość ich równą 1/12 średnicy walca; norma ASTM C 496-71 podaje tu szerokość 25 mm (segregator aktów prawnych). W tych okolicznościach naprężenia o kierunku poziomym, działające na przekrój zawierający pionową średnicę walca. Naprężenia wyrażono w funkcji wielkości 2P/nLD i z rysunku wynika, że wysokie naprężenia ściskające występują w pobliżu punktów przyłożenia obciążenia, jednak ponieważ towarzyszą żn pionowe naprężenia ściskające podobnej wielkości powstaje tam dwuosiowy stan naprężenia i zniszczenie przez ściskanie nie nastąpi. Wyniki prób rozłupywania przeprowadzonych na różnych betonach.

Podczas próby rozłupywania płyty dociskowe maszyny wytrzymałościowej nie powinny móc obracać się w płaszczyźnie prostopadłej do osi walca (promocja 3 w 1). Dopuścić należy jednak niewielki ruch w płaszczyźnie pionowej, zawierającej oś walca tak, aby możliwe było ich dostosowanie się w przypadku braku równoległości tworzących walca. Można to osiągnąć za pomocą prostego układu rolkowego, umieszczonego między walcem a jedną z płyt dociskowych.