Pręty rozciągane mimośrodowo uprawnienia budowlane

Pręty rozciągane mimośrodowo z kształtowników giętych należy przede wszystkim kształtować tak, aby uniknąć wpływu ewentualnej utraty stateczności miejsco zwłaszcza utraty stateczności ścianek, które mogą stanowić pasma płytowe ściskane i zginane. W realnie spotykanych kształtownikach giętych można liczyć się z szerokością współpracującą ścianek rozciąganych (program uprawnienia budowlane na komputer).

Należy  uwzględniać ją, w razie potrzeby, w ściankach, które stanowią ściskane pasma. 

Teoria Własowa wprowadza nowe elementy do obliczania pręta rozciągam mimośrodowo. Przy pewnych wartościach współczynników równania otrzymuje się z niego również pierwiastek urojony. Taki wynik interpretuje się jako siłę k tyczną wyboczenia giętno-skrętnego. W przypadku rozciągania zjawisko utraty stateczności przestrzennej może mieć miejsce tylko pod warunkiem, że siła zostanie przyłożona poza obszarem stateczności, który niezależnie od kształtu przekroju poprzecznego pręta stanowi koło (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Dla pręta, którego przekrój ma jedną oś symetrii, obciążonego w tejże płaszczyźnie siłą rozciągającą, smukłość przy wyboczeniu giętno-skrętnym oblicza się ze wzoru, przyjmując w nim przed drugim pierwiastkiem taki znak, aby uzyskać liczbę urojoną. Pręty mogą utracić stateczność nie tylko pod wpływem działania ściskając siły podłużnej, lecz również momentu zginającego. Dla przykładu belka oparta na końcach, obciążona w płaszczyźnie środnika siłami poprzecznymi do beli może wyboczyć się w płaszczyźnie prostopadłej do płaszczyzny obciążenia.  Utraty stateczności ma charakter przestrzenny, analogiczny do wyboczenia giętnt -skrętnego prętów ściskanych mimośrodowo (uprawnienia budowlane). Utrata stateczności może wystąp zwłaszcza w przypadku belek, które mają sztywność przy zginaniu w płaszczyźnie symetrii znacznie większą od sztywności w kierunku prostopadłym.

Utrata stateczności

Belka utracić stateczność pod obciążeniem znacznie mniejszym od tego, które powoduj wyczerpanie jej nośności określonej warunkiem wytrzymałościowym, czyli naprężenia od zginania osiągną granicę plastyczności.

Belka zgina się w płaszczyźnie obciążenia do pewnej jego wartości nazywam obciążeniem krytycznym. Z chwilą osiągnięcia tego obciążenia płaska postać równe wagi staje się już niestateczna. Zagadnienie zwichrzenia jest częścią teorii stateca ności przestrzennej, uwzględniającej wpływ skręcania. Znajdowanie obciążeń krytycznych sprawia wiele trudności matematycznych i nie daje się ująć (w obecnym stanie wiedzy) we wzory ogólne  niezależne od profilu, rodzaju obciążenia, wa runków ujęcia przekrojów końcowych belki, a take od liczby jej przęseł (program egzamin ustny).

ściskanego zalicza się w przypadku pasów złożonych z kilki ścianek wszystkie jego poziome części i usztywnienia w postaci odgiętych krawędzi. Warunek stanowi dopuszczalne przybliżenie, gdyż przy smukłości pass mniejszej od 40 naprężenie krytyczne zwichrzenia jest tylko nieznacznie mniejszi od granicy plastyczności.

Współczynnik wyboczeniowy mw przyjmuje się w zależności od smukłości obliczonej, lecz bez ograniczenia jej wartości do 40 (opinie o programie). Przy takim sprawdzeniu pas ściskany uważa się za pręt ściskany osiowo długości  przekroju przyjmowanym dla warunku. Ponadto uważa się, że wyboczenie takiego pręta jest możliwe tylko w płaszczyźnie prostopadłej do płaszczyzny przyłożenia obciążenia. Współczynnik liczbowy 1,1 odpowiada współczynnikowi wyboczeniowemu przy smukłości 40. Wskutek tego współczynnik pewności przy zwichrzeniu jest 9% niższy niż w prętach ściskanych osiowo.

Różnice te powodują zbyt niską ocenę nośności pręta zginanego.

Obliczaniem naprężeń krytycznych przy zwichrzaniu zajmowało się wielu badaczy (segregator aktów prawnych). Przybliżone rozwiązania, w przypadku prostych profilów i obciążeń, podali Timoshenko, Sttissi i inni. Rozwiązania na podstawie teorii pręta cienkościennego podali przede wszystkim Chwalla i Nylander (promocja 3 w 1). W ciągu ostatnich lat rozwiązywano również zagadnienia belek wieloprzęsłowych; podawali je zwłaszcza współpracownicy Klóppela.