Pręty stalowe

W badaniach Iłłarionowej siłę rozciągającą na próbki osiowo rozciągane o grubości 30 mm przekazywano za pośrednictwem prętów stalowych zakotwionych w głowicy próbki. Umieszczone na prętach uchwytu czujniki elektrooporowe wykazały różnice w wydłużeniach (program uprawnienia budowlane na komputer).
Poszerzone końce elementów próbnych z wypuszczonymi prętami 0 5 były mocowane za pośrednictwem zacisków samoczynnych w szczękach maszyny probierczej. W tym przypadku stwierdzono poślizgi w szczękach maszyny oraz przedwczesne niszczenie głowic próbek.
Prowadząc badania nad własnościami siatkobetonu osiowo rozciąganego autor do badania ciał próbnych dostosował dwa jednakowe uchwyty składające się z części związanej z maszyną, z części połączonej z próbką oraz elastycznej liny stalowej bez końca (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Część uchwytu umieszczona w zrywarce składała się z nośnego bloku stalowego oraz łożyska rolkowego związanego z blokiem nośnym. Druga część związana była z próbką za pośrednictwem docisku (siły tarcia) przekazywanego przez śruby. Siły tarcia może przenosić bądź część kolista bądź listwa stalowa. W tym drugim przypadku tarczę kolistą umieszcza się na zewnątrz listwy. Lina łącząca oba elementy opiera się w swej górnej części na łożysku rolkowym. Wyrównanie sił w linach następuje wskutek obrotu rolek, a tym samym przesuwu lin. U dołu lina może przesuwać się (poślizgiem) w nieruchomej tarczy kolistej (w przypadku gdy tarcza przenosi docisk na próbkę) lub następuje obrót tarczy, a tym samym przesuw lin (w przypadku gdy docisk przenosi listwa stalowa) (uprawnienia budowlane).

Metody rejestracji rys można podzielić na wizualną obserwację powierzchni próbki, defektoskopię ultradźwiękową, pomiar i analizę charakteru odkształceń elementów.
Do pierwszej grupy można zaliczyć obserwację pobielonej powierzchni betonu nieuzbrojonym okiem lub za pomocą różnego typu lup i mikroskopów, „metodę mokrych” plam, a także metodę zwilżania powierzchni próbki wolno parującymi płynami (eter, benzyna, aceton) (program egzamin ustny).

Stosowanie ultradźwiękowej defektoskopii

W przypadku małego początkowego rozwarcia rys, wspomniane metody są niewystarczające. Wykorzystanie dostatecznie silnych mikroskopów możliwe jest tylko przy gładkiej powierzchni próbek, a sama obserwacja trudna wskutek małego pola widzenia przyrządu. Metoda „mokrych plam” ze względu na konieczność nasycenia próbki wodą jest niewygodna, a ukazanie sią plam wodnych świadczy jedynie o plastycznym odkształceniu betonu. Zastosowanie wolno parujących cieczy wywołuje gwałtowne ochłodzenie betonu, co może doprowadzić do pojawienia się przypadkowych rys od zmian temperatury (opinie o programie).
Stosowanie ultradźwiękowej defektoskopii [46] w przypadku znacznego nasycenia przekroju zbrojeniem siatkowym jest utrudnione.

Analizę odkształceń elementów można przeprowadzić w oparciu o dokonane pomiary odkształceń. W tym zakresie istnieją propozycje Gwozdziewa, aby uważać za rozerwanie struktury tę chwilę, gdy odkształcenia przy działaniu sił stają się wyłącznie sprężyste.
Można chwilę pojawienia się rys ustalać mierząc wydłużenia, które rejestruje się za pomocą specjalnie skonstruowanego ekstensometru, o małej bazie pomiarowej.
Technika pomiaru ekstensometrem wymagała przyklejenia w uprzednio wyznaczonych miejscach próbki, co 10 mm kulek stalowych o średnicy
3 mm (segregator aktów prawnych).

Baza pomiarowa ekstensometru wynosiła 20 mm i odpowiadała podwójnej długości kulek, przymocowanych na całej długości pomiarowej próbki 300 mm.
Pomiary wykonywano przestawiając ekstensometr co 10 mm. Wielkość deformacji odcinka pomiarowego zawartego między kulkami (20 mm) odczytywano na czujniku zegarowym o podziałce 1 : 1000 mm, wbudowanym w system dźwigarowy ekstensometru (promocja 3 w 1). System dźwigarowy ekstensometru tworzył przekładnię o stosunku ramion 1 : 100, co sprawiło, że jedna działka czujnika zegarowego odpowiadała odkształceniu 1 : 100 000, a to przy bazie pomiarowej 20 mm dawało dla jednej podziałki