Produkcja bezagregatowa

Produkcja bezagregatowa, w pojedynczych lub bateryjnych formach, jest obecnie stosowana głównie dla elementów belkowych, które mają często zmienną wysokość lub zmienny kształt przekrojów przypodporowych (program uprawnienia budowlane na komputer). Odgięcia zbrojenia sprężającego) dokonuje się specjalnymi uchwytami częściowo pozostającymi w elemencie oraz stojakami ram odciągowych, stanowiącymi wyposażenie torów. Naciąg cięgien odginanych odbywa się po założeniu uchwytów i wówczas wskazane są uchwyty z rolkami lub naciąga się prostoliniowo cięgna i dopiero po ich technologicznym zakotwieniu odgina je, wprowadzając dodatkowe siły naciągu. Agregaty do ciągłego betonowania i zagęszczania betonu w ślizgowej formie stosowane są w dużych wyspecjalizowanych zakładach prefabrykacji, gdyż nadają się do jednego typu elementów.

Przykładem rozpowszechnionej w wielu krajach produkcji agregatowej (w Polsce na licencji wytwórnia w Bolęcinie k. Chrzanowa) jest metoda Stasa wytwarzania kanałowych płyt stropowych. Są to ekonomiczne elementy trójwarstwowe, z betonów różnych klas, stosownie do wymagań wytrzymałościowych, z owalnymi otworami w warstwie środkowej. Tory tych wytwórni mają długość ponad 200 m. Możliwe jest betonowanie kolejno kilku warstw pasma płyt na wysokość do 2 m. Warstwy oddziela się wzajemnie w różny sposób papierem parafinowanym, zawiesiną bentonitu lub piaskiem. Schemat betonowania i wibrowania kolejnych warstw pasma płyty trójwarstwowej (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Postęp agregatu wynosi do 1,4 m/min dla płyt wysokości 0,200 m i szerokości 1,0 m. Po stwardnieniu betonu i zwolnieniu zakotwień następuje ostatnia czynność z elementami na torze przecięcie piłą pasm, obok wspomnianego zużycia pił, daje także niekorzystne gładkie czoła elementów; korzyścią jest tu natomiast dowolna długość elementów, uzyskiwana łatwo, z dużą precyzją (uprawnienia budowlane).

Cięgna sprężające

Część wad zwykłej produkcji agregatowej próbowano usunąć przez metody produkcji ciągłej. Nowy wariant takiej metody agregatowej taśmowe wytwarzanie wstęgi strunobetonowej zwany CON-PRESS, powstał w ośrodku lubelskim. Istotą rozwiązania jest ciągłość wszystkich czynności przy wytwarzaniu elementów strunobetonowych o stałym przekroju: naciągu cięgien, prasowania mieszanki w kierunku podłużnym, formowania, odwadniania i odpowietrzania betonu oraz podziału na odcinki żądanej długości. Siły prasowania mieszanki są jednocześnie siłami naciągu cięgien sprężających (program egzamin ustny). Cięgna sprężające rozwijane są z bębnów 1 (liczba bębnów odpowiada liczbie splotów w elemencie). Cięgna przechodzą przez układ hamowny 2 i dalej przebiegają w świeżym betonie na odcinku formowania B oraz w części zagęszczonego i stwardniałego elementu. Naciąg cięgien wywoływany jest przyczepność młodego stwardniałego betonu (w końcowej części odcinka C), podawanego w postaci mieszanki pod ciśnieniem z urządzenia pompującego 3 do ustnika komory formowania 4.

Za ustnikiem umieszczono urządzenie zakładające przekładki dzielące pasmo na odcinki 5 oraz urządzenie do odwadniania i odpowietrzania prasowanego betonu 6. Uformowany element z ewentualnymi otworami, kształtowanymi za pomocą rdzeni 7, przesuwa się na taśmach 8 wzdłuż zespołu obróbki termicznej C (opinie o programie). Końcowymi odcinkami linii technologicznej są: stanowisko rozdzielania elementów z cięciem cięgien D oraz stanowisko transportowe odbioru elementów E. Są to metody bardzo zbliżone do wytwarzania wszelkich prefabrykatów betonowych i żelbetowych (segregator aktów prawnych). Formy muszą jednak przenosić siły naciągu cięgien, a zatem muszą być odpowiednio masywne i sztywne. Podobnie jak w produkcji prefabrykatów żelbetowych, może być tu stosowana technologia stendowa lub potokowa. Przy produkcji stendowej formy są umiejscowione i na jednym stanowisku przebiega kolejno naciąg, betonowanie, dojrzewanie betonu, sprężenie i rozformowanie elementów (promocja 3 w 1).