Produkcja elementów klejonych

Przy zastosowaniu opisanej metody można uzyskać dowolne wymiary płyt stropodachowych i ściennych.
Produkcja elementów klejonych i „skręcanych” jest zasadniczo prosta, łatwa i przebiega w następujący sposób gotowe dyle niezbrojone z betonu komórkowego o wymiarach odpowiadających wielokrotności dużego elementu układa się na stole montażowym i formuje się z nich element o żądanym kształcie i wymiarach (program uprawnienia budowlane na komputer). Następnie przy użyciu przenośnej frezarki wykonuje się w odpowiednich miejscach nacięcia (rowki) na dwu przeciwległych dużych płaszczyznach w celu ułożenia prętów zbrojeniowych.

Po przygotowaniu rowków (liczba i rozmieszczenie rowków zależy od przeznaczenia i wielkości płyty) przystępuje się najpierw do klejenia z sobą boków elementu, a następnie układa się w rowkach na kleju stal zbrojeniową. Pręty zbrojenia skręca się na końcach nakrętkami opierającymi się na oporach (blachach lub kątownikach) czoła elementu sklejanego.
Przez skręcenie stali zbrojeniowej element zostaje wstępnie sprężony (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Następną czynnością jest sprawdzenie dokładności sklejenia bloków i oklejenia stali. Zauważone ewentualnie puste spoiny należy uzupełnić klejem.
W przypadku gdy element stanowi płytę ścienną, osadza się w nim, po całkowitym wyschnięciu kleju, uzupełniające elementy stolarki (ościeżnice wmontowano przy klejeniu elementów) oraz nakłada nań fakturę zewnętrzną i wewnętrzną (uprawnienia budowlane).

Metoda Kombet ma pełne szanse rozwojowe pod warunkiem całkowitego zmechanizowania produkcji zwłaszcza przy zastosowaniu np. ościeżnic eternitowych.
Upowszechnienie metody budownictwa uprzemysłowionego pociąga za sobą konieczność produkcji odpowiednio dużych elementów. Elementy wielkowymiarowe z betonu zwykłego czy z betonu komórkowego wymagają dozbrajania betonu zwłaszcza w miejscach jego pracy na rozciąganie. Próby zbrojenia większych elementów z betonu komórkowego prowadzone są od dawna (program egzamin ustny).

Zbrojone elementy

Obecnie coraz powszechniejsze staje się używanie elementów ze zbrojonego betonu komórkowego zwłaszcza w postaci elementów dachowych, stropodachowych i płyt osłonowych w ścianach zewnętrznych (opinie o programie).
Zakres zastosowania zbrojonych elementów z betonu komórkowego. Poniżej omówiono tylko zagadnienia związane z wyposażeniem węzła zbrojenia w zakładzie produkcyjnym.
Uruchamiając produkcję elementów zbrojonych z betonu komórkowego przyjęto zasadę traktowania go jako materiału przepuszczającego powietrze i parę wodną.

Oznacza to, że stal znajdująca się w betonie komórkowym w charakterze zbrojenia może być bezpośrednio narażona na działanie tlenu i wody, tj. czynników wywołujących jej korozję. Niezależnie od tego, stal zbrojeniowa podlega dodatkowym wpływom działania tych czynników podczas procesu hartowania betonu komórkowego w autoklawie (segregator aktów prawnych). W pierwszym etapie hartowania ulega ona agresywnemu wpływowi pary wodnej i gazów z zaczynu zarobowego (siarczki, C02 itp.) w podwyższonej temperaturze, a następnie wydłużeniu termicznemu, co przy stygnięciu wyrobu po wyjęciu z autoklawu powoduje przedprężenie wyrobu w wyniku różnych współczynników rozszerzalności betonu komórkowego (a = ok. 8 • 10“°) i stali (u = ok. 12 • 10-6).

Konieczne jest zatem przyjęcie zasady bardzo starannego zabezpieczenia stali zbrojeniowej przez nakładanie specjalnych powłok, gwarantujących pełną i szczelną, a jednocześnie trwałą ochronę stali przed działaniem czynników korodujących. Zagadnienie to jest trudne, gdyż powłoka taka musi odznaczać się również dobrą przyczepnością do stali i do betonu komórkowego, szczelnością i trwałością oraz powinna być odporna na działanie temperatury, jaka panuje w autoklawie (ok. 200°C) (promocja 3 w 1).

Niektórzy producenci betonów komórkowych uważali, że w elementach budynku nieprzeznaczonych do pracy na zginanie nie jest potrzebne stosowanie powłoki ochronnej dla stali, gdyż zbrojenie pracuje tylko podczas transportu poziomego i pionowego.