Projektowanie konstrukcji lekkich uprawnienia budowlane

Przy projektowaniu konstrukcji lekkich pożądane jest stosowanie elementów, w których ze stalą współpracują inne materiały (program uprawnienia budowlane na komputer). Przy ustalaniu wytrzymałości, stateczności i odkształcalności takich ustrojów należy rozpatrywać zastępczy przekrój materiału współpracującego. Przekrój ten jest równy przekrojowi rzeczywistemu pomnożonemu przez stosunek współczynników sprężystości materiału współpracującego i stali. Postępuje się więc podobnie jak w teorii żelbetu w zakresie odkształceń sprężystych (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Połączenia między materiałami współpracującymi powinny być trwałe. Właściwości fizyczne i mechaniczne powinny być stałe w czasie i jednakowe we wszystkich przypadkach obciążenia konstrukcji.

zależności od rodzaju ścianki, która utraciła lokalnie stateczność, jej nośność graniczna (czyli nadkrytyczna) w porównaniu z obciążeniem krytycznym może być znaczna, często nawet kilka razy wyższa. Stwierdzenie tego zjawiska było punktem wyjściowym do opracowania półempirycznej teorii tzw. ścianki współpracującej - zastępującej rzeczywistą ściankę pręta cienkościennego. Profil cienkościenny dzieli się na ścianki „typu środnika” i „typu stopki”. Według teorii pręta pryzmatycznego o przekroju pełnym należy obliczać pręty rozciągane osiowo (uprawnienia budowlane).

Według teorii pręta cienkościennego należy obliczać wyłącznie pręty, w których występuje rozciąganie mimośrodowe, ściskanie mimośrodowe w dwóch płaszczyznach, zginanie w jednej lub w dwóch płaszczyznach, zwichrzenie przy zginaniu w jednej płaszczyźnie, skręcanie ze zginaniem.
Warunek: ścianki kształtowników nie mogą przy takich obciążeniach utracić stateczności lokalnej (program egzamin ustny).

Według teorii nośności nadkrytycznej należy obliczać wyłącznie pręty pod obciążeniem, które powoduje zginanie w jednej płaszczyźnie. Warunek: należy uprzednio wykazać, że ścianki kształtowników przy takich obciążeniach tracą stateczność lokalną, a pręty nie ulegają zwichrzeniu.
Elementy konstrukcji z kształtowników giętych można obliczać według teorii pręta cienkościennego lub nośności nadkrytycznej pod obciążeniem, które powoduje ściskanie osiowe lub mimośrodowe w jednej płaszczyźnie. Mimo odmiennych zasad leżących u podstaw obliczania obu metodami, uzyskuje się w wielu praktycznych przypadkach wystarczającą zgodność w ocenie nośności prętów (opinie o programie).

Wytrzymałość materiałów

Podstawowym założeniem, na którym opiera się wytrzymałość materiałów, jest hipoteza płaskich przekrojów. Hipoteza ta, słuszna dla większości przypadków wytężenia prętów pryzmatycznych, głosi, że podczas sprężystego gięcia przekroje płaskie, prostopadłe do osi pręta pierwotnie prostego, pozostają płaskie przez cały czas odkształceń (segregator aktów prawnych). Początkowo hipotezę tę przyjmowano przy wszystkich rodzajach odkształceń. Jednak już w początkach rozwoju nauki o wytrzymałości materiałów okazało się, że dla prętów pryzmatycznych we wszystkich przypadkach powstawania odkształceń postaciowych, a więc przy działaniu momentów skręcających i sił poprzecznych, takie założenie jest niesłuszne.

Przekroje prętów cienkościennych nie pozostają płaskie, lecz ulegają zwichrzeniu. Zwichrzenie płaskich przekrojów nazwano ich deplanacją lub spaczeniem.
W mechanice prętów cienkościennych hipotezę płaskich przekrojów zastępuje się ogólniejszą hipotezą sztywnego konturu. Pręt rozpatruje się jako powłokę walcową lub pryzmatyczną, której kształt przekroju poprzecznego w każdym miejscu wzdłuż osi pręta pozostaje nie zmieniony. Przekrój może się tylko obracać lub przesuwać w swej płaszczyźnie.

Podczas odkształcenia się pręta przekrój jego przestaje być płaski i ulega spaczeniu. Hipoteza płaskich przekrojów jest przypadkiem szczególnym hipotezy sztywnego konturu (promocja 3 w 1).
W przypadku profilów o konturze otwartym (np. ceowym, kątowym) przyjmuje się ponadto, że odkształcenia postaciowe środkowej powierzchni powłoki równają się zeru. Tego uproszczenia nie czyni się w przypadku profilów o konturze zamkniętym (np. dla rury prostokątnej).
Przekroje podczas odkształceń mogą:

a) przesuwać się,

b) obracać się około swych osi głównych,

c) ulegać spaczeniu. Odkształcenia te powstają od:

a) siły osiowej V, która wywołuje odkształcenie 5 wzdłuż osi pręta,

b) momentu M pary sił, który wywołuje obrót przekroju o kąt xp,

c) bimomentu B podwójnej pary sił, który wywołuje wzajemny obrót dwóch płaszczyzn, w których znajdują się te pary.

Z pojęciem spaczenia (deplanacji) łączy się pojęcie bimomentu podwójnej pary sil, które tworzą czwórkę sił samorównoważących się. Jako model ustroju, w którym występują naprężenia samozrównowaźone, może służyć kratownica przestrzenna obciążona siłami podłużnymi.

Pod działaniem takich sił powstaje skręcanie i spaczenie. W rzeczywistym ustroju cienkościennym naprężenia normalne, wywołane przez skręcanie i spaczenie, dadzą również wypadkowe o charakterze