Przebieg osiadania gruntu niespoistego

Przebieg osiadania gruntu niespoistego można prześledzić wykonując badania edometryczne próbki pobranej z rozpatrywanej warstwy. Jeśli przyjmie się stan obciążeń i uwzględni wykres odkształceń próbki gruntu, to w połowie grubości zadanej warstwy odkształcenie wywołane ciężarem warstw wyżej leżących y„ wyniesie e1. Dalsze odkształcenie wywołane obciążeniem powierzchniowym (program uprawnienia budowlane na komputer).

Współczynnik X zależy od wpływu odprężenia podłoża: dla gruntów niespoistych przy okresie budowy do jednego roku można przyjmować X = 0, natomiast dla gruntów spoistych 0 < X ^ 1.
Przy ocenie osiadania fundamentu, wywołanego zaleganiem plastycznej warstwy należy zwrócić uwagę, że zarówno obniżenie poziomu posadowienia, jak i poszerzenie fundamentu w celu zmniejszenia naprężenia w poziomie posadowienia, powodują ujemnej skutek. W obydwu przypadkach następuje wzrost średniego naprężenia w warstwie ściśliwej, czego efektem jest wzrost osiadania (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Na rysunku 2-29 podano typowy przykład wpływu obciążenia gruntu za pośrednictwem wiotkiej płyty fundamentowej (osiadanie stalowego zbiornika nafty w Hamburgu). Różnica między osiadaniem środka dna a jego krawędzią po 16 dniach obciążenia wynosiła ok. 25 cm. Po trzech latach eksploatacji osiadanie ściany osiągnęło 55-70 cm.

Sztywne fundamenty oraz sztywne budowle nie mogą odkształcać się stosownie do wyliczonych osiadań dla płyt wiotkich. Wobec tego osiadanie ich wyznacza się zastępując krzywoliniowy wykres równoważną linią prostą; na rys. 2-30 podano przykład wyznaczenia osiadania sztywnej konstrukcji i basenu kąpielowego (uprawnienia budowlane). Różnica osiadań w porównaniu z obciążeniem płytą wiotką przekracza 1 cm. Konstrukcja nośna basenu musi być r.m przypadku zaprojektowana na zginanie z uwzględnieniem wpływu osiadania. Zjawiska osiadania przebiegają w różny sposób, zależnie od rodzaju gruntu; w gruncie sypkich obciążenia są przenoszone przez szkielet gruntowy i gdy materiał nie jest ostatecznie zagęszczony, następuje przemieszczanie się poszczególnych ziarn i ich wzajemne zbliżanie (program egzamin ustny).

Budowle wysokie

Po upływie stosunkowo krótkiego czasu, koniecznego do przemieszczania ziarn, następuje stabilizacja i grunt dalej nie osiada. Natomiast w gruntach pod wpływem obciążenia obserwuje się wyciskanie nadmiaru wody, przy czym przebieg tego zjawiska zależy od grubości warstwy i uziarnienia (a więc współczynnika -“iiracji) gruntu. W tych warunkach osiadanie przebiega powoli, nawet dziesiątki lat (opinie o programie).

Szczególnie wrażliwe na nierównomierne osiadanie są budowle wysokie (zbiorniki wieżowe), gdyż niewielkie pochylenie fundamentu powoduje znaczne odchylenie od pionu przesunięcie wypadkowej obciążeń. Omawianemu niebezpieczeństwu idą naprzeciw postanowienia normy [2.11], dotyczące sprawdzania warunków posadowienia w II stanie zranicznym. Ściany oporowe służą do kształtowania uskoków terenowych. Można je wykorzystać o ograniczenie skarpy lub składowiska materiałów sypkich, nasypów drogowych oraz ików terenowych. Są budowlami współpracującymi z ośrodkiem gruntowym, więc obciążenia wywierane przez ten ośrodek (parcie gruntu) zależą nie tylko od jego możliwości fizycznych, ale także od zachowania się budowli (segregator aktów prawnych). Parcie nazywa się czynnym, gdy wynikiem jego działania jest przesunięcie konstrukcji kierunku odpowietrznym. Parcie bierne Zb powstaje, gdy wskutek działania obciążeń zewnętrznych budowla przesuwa bryłę gruntu w kierunku wyżej położonego naziomu. D nie zmienia ona swego położenia (np. ciężki mur oporowy posadowiony na skale, piwnicy), występuje parcie stanu spoczynku Z0, czyli parcie geostatyczne.

Parcie gruntu sypkiego na mur oporowy można wyznaczyć za pomocą teorii Coulomba„ rozwiniętej następnie przez Rebhana. Coulomb udowodnił, że ciężar klina odłamu gruntu,, ograniczony powierzchnią naziomu, tylną powierzchnią muru i tzw. płaszczyzną odłamu,, jest równoważony przez odpór gruntu R i odpór ściany Z (promocja 3 w 1).