Przekrycie

Jako przekrycie stosuje się najchętniej powłoki kuliste lub stożkowe, które są ekonomiczne ze względu na małe zużycie betonu i stali. Rozpór przejmuje albo specjalny pierścień sprężony połączony z łupiną monolitycznie, albo pogrubiona górna część ściany. Przekrycie może być połączone ze ścianą monolitycznie, lecz częściej stosuje się połączenie przegubowe lub nawet przesuwne. Przy jednym zbiorniku stosowanie łupin jest nieopłacalne, gdyż za duży jest koszt deskowania. Wówczas stosuje się, zwłaszcza przy jednorodnym gruncie, stropy grzybkowe lub łupiny walcowe czy też przekrycie namiotowe oparte na szeregu słupów, które są oszczędniejsze od stropu grzybkowego (program uprawnienia budowlane na komputer).

Izolację termiczną stanowi najczęściej warstwa żużla 0,50-1,00 m w zależności od potrzeby i klimatu. Przy bardzo dużych zbiornikach lepiej izolować materiałami lekkimi o większej wartości izolacyjnej. W tych przypadkach korzystna może być konstrukcja wiszącego dachu opartego na centralnym słupie). Prefabrykowane przekrycie dachowe stosowane może być w każdym przypadku (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Znane są przykłady prefabrykowanych przekryć płaskich, złożonych z płyt trójkątnych i trapezowych opartych na belkach kołowych, łupin walcowych o dwóch krzywiznach i namiotowych opartych na słupach. cie trapezowym, powstałym przez podzielenie powierzchni południkami i równoleżnikami. Włazy kontrolne najlepiej zaprojektować w środku przekrycia, gdyż wtedy nie zakłócają one symetrii konstrukcji. Połączenie elementów przekrycia wykonuje się podobnie jak w ścianach (uprawnienia budowlane).

Ściany zbiorników

Ściany zbiorników monolityczne wykonuje się albo w deskowaniu ślizgowym obejmującym cały obwód, albo betonuje się odcinkami, które łączy się w przypadku sprężenia kablami w miejscu, gdzie przewidziane są pilastry. Wówczas przerwy są znaczne, zwykle równe szerokości pilastra (program egzamin ustny). Przy zbiornikach owijanych można stosować przerwy dylatacyjne wypełnione później zaprawą, cienką warstwą twardego bitumu lub rurą gumową, w którą wciska się zaczyn cementowy. Bitum nanosi się na ściankę czołową wykonanej sekcji warstewką 3-4 mm. Przy betonowaniu następnej sekcji beton wibrowany dociska bitum. Odcinki ścian betonuje się przy zastosowaniu deskowania przesuwanego po torze ułożonym na obwodzie lub deskowania przestawianego (opinie o programie).

Na ogół deskowanie wewnętrzne jest pełne, zewnętrzne natomiast ślizgowe lub przestawne. Aby uzyskać szczelny beton stosuje się odpowiednią mieszankę oraz, oprócz cementu, dodatki uszczelniające, m. in. pyły kamienne. Dla zmniejszenia skurczu, w miarę możności zmniejsza się ilość cementu oraz stosuje się zwłaszcza latem, cementy wolniej wiążące i stałe nawilżanie betonu. Betonowanie ściany w odcinkach, które jest mniej uciążliwe, pozwala na lepsze wykonanie betonu oraz likwiduje w dużej mierze wpływ skurczu. W celu uzyskania szczelnego betonu stosuje się zagęszczanie za pomocą wibrowania, a nawet odpowietrzania (segregator aktów prawnych).

Przy budowie zbiorników na ciecze sprężenie konstrukcji pozwoliło na szersze niż w żelbecie stosowanie elementów prefabrykowanych. Dotychczasową poważną wadę zbiorników składanych z elementów, a mianowicie trudność uszczelnienia połączeń, usunięto przez wprowadzenie sprężenia. Prefabrykacja opłaca się przede wszystkim przy zbiornikach stosunkowo niskich, tzn. do 10 m, przy których elementy mają wysokość równą pełnej wysokości zbiornika (promocja 3 w 1). Połączenia poziome są bardziej kłopotliwe i wymagają sprężenia pionowego. Betonowanie elementów w pozycji poziomej pozwala na lepsze ułożenie i zagęszczenie betonu, który jest przez to bardziej szczelny. Ponadto uzyskuje się oszczędność na deskowaniu, przyśpieszenie budowy, możliwość przygotowania elementów w dogodnym miejscu i dogodnym czasie itd.