Przesunięcia otworu

Jeśli wiercenia wykonuje się w polu, gdzie brak jest w pobliżu jakichkolwiek stałych punktów, należy wykonać na terenie robót 2 repery, które będą dla nas tymi stałymi punktami, służącymi zarówno do określenia sytuacji jak również wysokości terenu przy każdym otworze (program uprawnienia budowlane na komputer).

Do całości dokumentacji wierceń należy plan otworów wiertniczych, sporządzony przed robotami i służący za podstawę do wytyczenia punktów wierceń w terenie. Plan otworów wiertniczych powinien kierownik robót otrzymać przed rozpoczęciem prac (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Plan ten jest planem roboczym, który może być w trakcie robót zmieniany przez kierownika robót, jeśli zajdzie potrzeba przesunięcia otworu z powodu np. kamienia czy też pogłębienia w razie natrafienia na słaby grunt lub wiercenia otworów dodatkowych (uprawnienia budowlane).

W zakres tych prac wchodzą pomiary:

1. głębokości otworu,
2. głębokości zarurowania otworu.

Dokładna znajomość tych głębokości w każdym momencie pracy jest niezwykle ważna, gdyż jest ona nie tylko miarą postępu robót, lecz umożliwia ocenę chwilowej sytuacji na dnie otworu, co jest niezbędne do prawidłowego wiercenia (program egzamin ustny).

W celu kontroli głębokości zarurowania otworu powinien wiertacz prowadzić w specjalnym zeszycie kontrolkę rurowania. Każda rura powinna być przed dokręceniem zmierzona od krawędzi przy mufie do gwintu na czopie. Po dokręceniu dolicza się do poprzedniej długości długość nie wkręconego gwintu i w ten sposób otrzymaną długość wpisuje się do kontrolki w rubryce ,,Długość rury”. Następnie sumuje się długość ostatniej rury z dotychczasową długością kolumny rur, i wpisuje z boku aktualną długość kolumny (opinie o programie).

Pomiar głębokości otworu

Aktualną głębokość zarurowania otworu otrzymuje się po odjęciu od długości kolumny długości odcinka rury, wystającego nad powierzchnią terenu. Żeby móc pomiar wystającego nad powierzchnię terenu odcinka rury wykonywać zawsze od tego samego poziomu, należy przy rurze obsadowej wkopać równo z ziemią kawałek beleczki, której wierzch będzie stanowił punkt zerowy wszystkich pomiarów otworu (segregator aktów prawnych).

Pomiar głębokości otworu wykonuje się za pomocą przewodu wiertniczego, a więc żerdzi lub liny, zależnie od używanego w danej chwili narzędzia wiertniczego (świdra lub szlamówki). Najważniejszą wskazówką dla wiertacza jest znajomość położenia końca narzędzia wiertniczego w stosunku do buta kolumny rur. Dlatego też opuszczając narzędzie do otworu odmierzamy na przewodzie wiertniczym, począwszy od spodu świdra czy szlamówki, obliczoną długość kolumny rur i oznaczamy ją na przewodzie: na żerdziach grubą poziomą linią ze znaczkiem „0”; na linie za pomocą tzw. świadka, tj. kawałka szmatki okręconej cienkim drutem.

Szlamówkę zagłębia się mniej więcej równocześnie z rurami, świadek będzie więc znajdował się podczas wiercenia w pobliżu wierzchu rur i będzie zawsze widoczny, co umożliwi w każdej chwili wykonanie potrzebnych pomiarów. Świder natomiast może się znaleźć kilka metrów poniżej rur, wobec czego od linii zerowej wzwyż odmierzyć trzeba kilka odcinków metrowych oznaczając je kolejno 1, 2, 3… i dalej, jeśli to będzie potrzebne. Ilustruje posługiwanie się omówioną metodą do kontroli głębokości otworu (promocja 3 w 1).

W miarę dokręcania nowych odcinków rur punkty zerowe na przewodach wiertniczych należy przesuwać o długość odcinka dokręconej rury. Zmiana świdra czy szlamówki na narzędzie o innej długości musi być również uwzględniona, najlepiej przez przesunięcie punktu zerowego na przewodzie wiertniczym o różnicę długości tych dwóch narzędzi. Metody te można stosować jednak tylko do bieżącej kontroli przebiegu wiercenia. Ponadto zachodzi konieczność wykonywania bezpośrednich pomiarów głębokości otworu, a czasami również głębokości zarurowania.