Przeznaczenie glin

Zachowanie się gliny w masie w czasie wypalania ilustruje krzywa dylatometryczna. W glinie pierwszej (krzywa 1) intensywne kurczenie się zaczyna się od temperatury 1050°C, w drugiej (krzywa 2) rozmiar początkowy osiągnięto dopiero i temperatury 1150°C. Glina pierwsza ma większy obszar spiekania i dlatego uzyskuje lepsze właściwości (program uprawnienia budowlane na komputer).

Skład glin określa ich przydatność. Gliny stosuje się do zwiększenia podatności mas na formowanie i ich wytrzymałości mechanicznej w stanie suchym. Na przykład masy do wyrobów ceramiki szlachetnej powinny zawierać nie mniej niż 35% tlenku glinowego, nic więcej niż 2,5% tlenków barwiących (Fe₂0₃ +Ti0₂), powinny mieć ogniotrwałość nie niższą niż 1710°C, pozostałość na sicie nr 0056 - nie większą niż 0,5% (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Nawet przy wprowadzeniu do masy przeznaczonej na ceramikę szlachetną minimalnej ilości gliny uszlachetnionej w hydrocyklonie pogarsza się białość czerepu. Wskazane jest zatem stosowanie drobnodyspersyjnych, bardziej plastycznych gatunków kaolinu, jak to się praktykuje w niektórych fabrykach europejskich (Miśnia, Fiorinto), albo wprowadzanie niewielkich ilości kaolinu rozdrobnionego w młynie koloidalnym (uprawnienia budowlane).

W produkcji wyrobów sanitarno-technicznych porcelanowych i półporcelanowych wykorzystuje się biało wypalające się gliny kaolinitowe lub kaolinitowo-hydrołyszczykowe, tak ogniotrwałe jak i trudno topliwe, zawierające nie mniej niż 1G% tlenku glinowego i nie więcej niż 2,5% tlenków barwiących. Pozostałość na sicie 0056 nie może wynosić więcej niż 0,5%, a sole rozpuszczalne mogą być w znacznym stopniu usunięte przez prasowanie filtracyjne (program egzamin ustny).

Do wytwarzania płytek wykładzinowych wykorzystuje się gliny ogniotrwałe biało wypalające się oraz gliny jaskrawo zabarwione trudno topliwe i łatwo topliwe, nie zawierające, jeśli to możliwe, wtrąceń gipsu, węglanów i pirytu, co może wymagać wzbogacania tych glin w hydrocyklonach (opinie o programie).

Przygotowanie sypkiego granulowanego materiału

Przygotowanie sypkiego granulowanego materiału w suszarce rozpyłowej wymaga dobrego rozcieńczenia takich glin przy granicznie dużej, ekonomicznie dopuszczalnej wilgotności 50%. Zalecany skład mineralny: minerały kaolinitowo-hydrołyszczykowe bez innych domieszek (segregator aktów prawnych).

Produkcja płytek podłogowych wymaga zastosowania ogniotrwałych i trudno topliwych dobrze spiekających się glin (o nasiąkliwości 2%), z interwałem spiekania nie mniejszym niż 100°C przy wypalaniu w piecach tunelowych i nie mniejszym niż 60°C przy szybkościowym wypalaniu jednorazowym. Zawartość tlenku glinowego powinna być nie mniejsza niż 16%, tlenku żelazowego nie większa niż 12%. Mała ilość własnych topników w glinie (K₂0, Na₂0) wymaga wprowadzenia dodatkowo sjenitu nefelinowego, pegmatytu i szkła okiennego. Zaleca się stosowanie glin kaolinitoAvo-hydrolyszczykowych i hydrolyszczykoAvo-kaolinitowych, ale nie montmorylonitowych.

W produkcji wyrobów kwasoodpornych stosowane są ogniotrwałe i trudno topli- w^re gliny plastyczne bez domieszek gipsu i pirytu, z interwałem spiekania 150d-200°C i większym, z zawartością tlenku glinowego nie mniejszą niż 17% i z bardzo małą ilością wolnego kwarcu, praktycznie nie zawierającego montmorylonitu.

Do produkcji rur kanalizacyjnych wykorzystuje się ogniotrwałe i trudno topliwe gliny typu kaolinitowo-hydroiłyszczykowego nie zawierające montmorylonitu, dobrze spiekające się w temperaturze 1280°C, z zakresem spiekania nie mniejszym niż 150°C, które po wypaleniu mają czerep wodoszczelny i chemicznie odporny (promocja 3 w 1).

Glina, jako ciało higroskopijne, adsorbuje wilgoć z powietrza, nawilża się wodą i pęcznieje w stanie silnego nawilgocenia. Badając energię takiego wzajemnego oddziaływania Garrison i Babcock ustalili, że na pojedynczą komórkę kaolinitu przypada po stronie warstwy tlenowej 6 cząsteczek wody, a po stronie warstwy wodorotlenowej 3 cząsteczki wody.