Przyczepność cementów

Zwiększenie modułu szkła wodnego powoduje zmniejszenie przyczepności do stali i ceramiki. Przyczepność cementów do węgla uszlachetnionego waha się w granicach od 3 do 14 kG,/cm². Przyczepność cementów do ołowiu i szkła jest o 10-15% niższa niż do stali i ceramiki (program uprawnienia budowlane na komputer).

Wytrzymałość mechaniczna. Wytrzymałość mechaniczna cementów krzemianowych zależy od modułu szkła wod- nego, ilości fluorokrzemianu sodowego i od uziarnienia napełniacza. Wzrasta ona ze zmniejszeniem modułu szkła wodnego i wymiarów ziarn napelniacza.

Własności wytrzymałościowe cementów krzemianowych badane po 20 dobach od chwili przygotowania próbek. Wytrzymałość na rozciąganie cementów Hochst wynosi około 20 kG/cm², a na ściskanie od 250 do 350 kG/cm² (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Dla procesu twardnienia cementów krzemianowych rolę przyspieszaczy twardnienia, sprzyjających wydzielaniu żelu kwasu krzemowego, oprócz fluorokrzemianu sodowego odgrywają: dwutlenek węgla znajdujący się w powietrzu. Dla cementów, które nie zawierają substancji wiążących ługi wydzielające się podczas hydrolizy krzemianu sodowego, rolę przyspieszacza odgrywa dwutlenek węgla znajdujący się w powietrzu. To wyjaśnia, że takie cementy twardnieją bardzo długo i często tylko na powierzchni, ponieważ powstająca na powierzchni błonka przeciwdziała przenikaniu dwutlenku węgla w głąb masy cementowej (uprawnienia budowlane).

Dla zapewnienia przebiegu procesu twardnienia cementów potrzebna jest odpowiednia temperatura, tj. taka w której z masy cementowej może wydzielać się nie tylko woda zarodowa, lecz również woda zaadsorbowana przez żel kwasu krzemowego. Dlatego czas twardnienia cementów krzemianowych zależy od temperatury, przy której proces ten przebiega (program egzamin ustny).

Gatunki handlowe siarki

Reakcje zachodzące w czasie wiązania cementów przebiegają tylko w fazie ciekłej. Duża wilgotność względna powietrza wpływa na równomierny przebieg procesu reakcji na powierzchni i wewnątrz cementu (opinie o programie).

W procesie twardnienia oprócz reakcji zasadniczych przebiegają również inne reakcje powodujące powstawanie związków zawierających fluor (np. 9Si0₂ • 2NaF • 2H₂0 itp.). W skład cementów siarkowych wchodzą: siarka jako spoiwo, mączki kwasoodporne jako wypełniacze oraz tiokol jako plastyfikator. Mączki kwasoodporne używane do wyrobu cementów siarkowych są to mączki mineralne (andezytowe, kwarcowe, z leizny bazaltowej lub diabazowej), cement KCW, mączki węglowe, azbestowe i in. Kwasoodporne mączki mineralne powinny odpowiadać tym samym warunkom co mączki dla cementów krzemianowych.

Gatunki handlowe siarki zawierają czystą siarkę w ilościach: gatunek I - 99,5%, gatunek II - 97%, gatunek III 95%, gatunek IV - 75%. Wszystkie gatunki siarki nadają się do sporządzania cementu siarkowego. Gatunek IV nadaje się jednak tylko w tym wypadku, gdy domieszki są kwasoodporne. Domieszki te spełniają rolę wypełniacza (segregator aktów prawnych).

Tiokol. Tiokol jest to kauczuk sztuczny, wulkanizowany, odporny na działanie wielu rozpuszczalników. Jest on wielkocząsteczkowym wielosiarczkiem polietylenu, a więc należy do grupy tzw. tioplastów. Tioplasty są to związki wielkocząsteczkowe powstające w reakcji wielosiarczku alkalicznego z dwuchlorowcopochodnymi węglowodorów alifatycznych. Najbardziej znanym produktem wchodzącym w skład tej grupy jest Tiokol A, otrzymywany przez polikondensację dwuchloroetanu z wielosiarczkiem sodu.

W roku 1926 przeprowadzono pierwsze próby technicznego wykorzystania nowego tworzywa. Jednak otrzymanie go w postaci nadającej się do stosowania w technice okazało się trudne i dopiero przed kilku laty (ok. r. 1944) rozpoczęto jego produkcję w Niemczech (promocja 3 w 1). Wodny roztwór wielosiarczku sodu poddaje się reakcji z chlorkiem etylenu wobec emulgatorów. Po kilku godzinach tworzy się lateks dający się oddzielić od ciał towarzyszących, np. nie przereagowanego Na₂S. Wodną zawiesinę koaguluje się kwasem i powstałą gąbkę przerabia się na walcach na płyty o grubości 3 cm i długości 35 cm.