Przygotowanie opału

W zakres eksploatacji urządzeń ogrzewczych wchodzi przygotowanie opału zarówno pod względem jakości, ilości oraz sposobu składowania. Biorąc pod uwagę, że w instalacjach centralnego ogrzewania i ciepłej wody jako paliwo używany jest w zasadzie koks i węgiel, poniżej podane wskazania dotyczyć będą tego rodzaju paliwa.

Koks dla kotłów centralnego ogrzewania jest paliwem kosztownym, toteż istnieje tendencja do wyrugowania koksu na rzecz węgla, mieszanki koksowo-węglowej lub miału węglowego.
Zagadnienie paliwa do urządzeń ogrzewczych jest bardzo istotne, jeśli zważymy, że wiąże się ono z gospodarką węglem w skali ogólnokrajowej (program uprawnienia budowlane na komputer). Obowiązujące zarządzenia (Monitor Polski A-31 z 1951 r.) przewidują, iż pojemność składu opału w budynkach:
a) o kubaturze do 6000 m3 powinna wystarczyć do zmagazynowania opału na cały sezon,
b) o kubaturze do 40 000 m3 powinna wystarczyć na okres 3 miesięcy,
c) o kubaturze ponad 40 000 m3 powinna wystarczyć - na okres 2 miesięcy.

Przy porównaniu wartości opałowej koksu i węgla należy nadmienić, że dobre gatunki węgla nie ustępują wartości kalorycznej koksu, natomiast stosowanie węgla zamiast koksu stwarza oszczędności w eksploatacji urządzeń ogrzewczych, co w gospodarce krajowej daje oszczędność w granicach 25 - 30°/o.
Sprawę stosowania odpowiedniego paliwa w zależności od rodzaju kotłów regulują wytyczne wydawane przez Centralny Urząd Gospodarki Materiałowej.

Uwagi ogólne dotyczące odbioru robót wodociągowych podane wyżej mają zastosowanie również przy odbiorze robót centralnego ogrzewania.
Administrator domu powinien pamiętać, iż przy przyjmowaniu urządzeń centralnego ogrzewania obecność konserwatora czy palacza jest konieczna.
Przy przyjmowaniu instalacji centralnego ogrzewania szczególną uwagę należy zwrócić na to, czy:
a) instalacja została wykonana zgodnie z zatwierdzonym projektem;
b) instalacja poddana była próbie na ciśnienie na zimno (c. o. wodne o niskiej temperaturze poddaje się próbie na ciśnienie o 1 at(n)) większe niż ciśnienie panujące w najniższym punkcie instalacji; co o wysokiej temperaturze - na ciśnienie próbne 6,5-8 at(n); co parowe - próba na gorąco przy najwyższym przewidzianym dla danej instalacji ciśnieniu roboczym;
c) instalacja w czasie próby na gorąco (przy odbiorze) nie wykazuje nieszczelności i przecieków;
d) przeprowadzona została regulacja centralnego ogrzewania, tj. czy wszystkie grzejniki (elementy grzejne) grzeją równomiernie; jeżeli odbiór odbywa się w okresie zimowym - czy w pomieszczeniach uzyskuje się temperatury przewidziane w projekcie;
d) pompy cyrkulacyjne, zawory zamykające przelotowe i regulacyjni działają prawidłowo;
e) centralne ogrzewanie jest wyposażone w urządzenia zabezpieczające;
f) kotłownia jest wyposażona w wymaganą przepisami wentylację grawitacyjną wyciągową i nawiewną;
k) przewody w suterenach lub na poddaszu są w odpowiedni sposób izolowane;
g) dostateczny jest ciąg w kotłach;
h) komin i czopuch mają wyczystki umożliwiające usunięcie nagromadzonej sadzy i oczyszczenie tych przewodów.

Wyposażony budynek mieszkalny

Oprócz instalacji wodociągowo-kanalizacyjnych, gazowych i centralnego ogrzewania - ważnym elementem każdego należycie wyposażonego budynku mieszkalnego są instalacje ciepłej wody.
Ciepła woda w budynkach mieszkalnych używana jest do mycia, kąpieli i prania.
Temperaturę ciepłej wody w punktach jej poboru (zawór czerpalny) ustala się zależnie od potrzeb, wynosi ona:
- dla umywalek, natrysków, wanien 35 - 40°C,
- dla zmywaków w kuchniach 55 - 60°C,
- dla mechanicznego prania bielizny 50 - 100°C.
Ponieważ ze zwiększeniem się temperatury wody zwiększa się korozja instalacji, przeto należy dążyć, aby temperatura wody nie przekraczała 60°C (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Według wytycznych Biura Studiów i Projektów Wzorcowych przeciętne dzienne zużycie ciepłej wody na jednego mieszkańca w domach mieszkalnych wynosi:
- w dużych miastach 40 do 50 1,
- w małych miastach 25 do 35 1.
Zaopatrzenie w wodę ciepłą może być pod względem wielkości urządzenia wykonane jako:
indywidualne zaopatrzenie w ciepłą wodę poszczególnych mieszkań lub
centralne zaopatrzenie w ciepłą wodę całego budynku bądź też szeregu budynków.

Indywidualne zaopatrzenie w ciepłą wodę, sprowadza się do urządzenia niezależnych źródeł ciepłej wody w każdym mieszkaniu; jest ono wygodniejsze dla mieszkańców; ponadto daje możność korzystania z ciepłej wody o każdej porze dnia i w każdej ilości, wymaga ono niewielkiej liczby przewodów rozprowadzających (uprawnienia budowlane). Jednakże przy zastosowaniu w budynkach indywidualnego zaopatrzenia w ciepłą wodę zachodzi konieczność montażu w każdym mieszkaniu osobnych urządzeń (aparatów do nagrzewania wody) (program egzamin ustny).

Przy centralnym zaopatrzeniu w ciepłą wodę ograniczona jest możność jej wykorzystywania; zwykle korzystać z niej można w godzinach, a nawet dniach, w których jest czynne centralne źródło ciepłej wody. Zaopatrzenie centralne, przy bardzo dużym zużywaniu wody w pewnych godzinach czy dniach może nie pokrywać całkowitego zapotrzebowania wszystkich mieszkańców.
W urządzeniach centralnej ciepłej wody potrzebna jest większa liczba przewodów rozprowadzających, ale ze względu na zastosowanie jednego centralnego urządzenia do grzania wody w kotłowni mniejsze są koszty konserwacji i nie obciąża się konserwacją każdego użytkownika mieszkania (opinie o programie).
Ogólnie biorąc, wybór sposobu indywidualnego czy centralnego zaopatrzenia w wodę ciepłą powinien być każdorazowo oparty na szczegółowej analizie możliwości wypływających z warunków lokalnych.

Piece węglowe kąpielowe umożliwiają w prosty, a jednocześnie tani sposób zaopatrzenie w wodę ciepłą urządzeń łazienkowych (segregator aktów prawnych). Piec ten nie może pracować pod ciśnieniem wodociągowym. Przestrzeń wodna zawarta między dwoma płaszczami pieca tego typu jest połączona z atmosferą przez natrysk, mający połączenie z górną częścią pieca kąpielowego. Piece kolumnowe mają formę walca o średn. od 300 do 400 mm i wysokości 2000 mm. Kolumna walczakowa pieca ustawiona jest na podstawie żeliwnej, w której umieszczone jest palenisko. Wewnętrzna część pieca kolumnowego stanowi jakby rurę płomienicową wykonaną zazwyczaj z blachy miedzianej o grub. 1,5 do 2 mm, przez którą przechodzą spaliny. Płaszcz zewnętrzny walczaka wykonuje się ze stali lub rzadziej z blachy miedzianej o grub. 1 mm. Urządzenie do grzania wody może być dostosowane do zaopatrywania w ciepłą wodę (promocja 3 w 1).