Przypadkowe odchylenia

Przypadkowe odchylenia wyjściowego składu mineralnego lub granulometryczne- go gliny albo kaolinu nie będą wpływać na ogólną zmianę technicznych właściwości mieszaniny glin, jeżeli udział tej gliny lub kaolinu w ogólnej mieszaninie będzie nieznaczny (program uprawnienia budowlane na komputer).

Właściwości masy lejnej można korygować w dowolnie szerokich granicach, zmieniając wprowadzaną ilość mielonego złomu wypalonych wyrobów. Dodatek taki nie zmienia składu chemicznego i technicznych właściwości materiału, ale znacznie wpływa na lepkość i zdolność gęstnienia; zwiększenie zawartości mielonego złomu (szamotu) zmniejsza zdolność gęstnienia i zwiększa płynność masy lejnej (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Wprowadzenie dużej ilości złomu nie jest wskazane otrzymuje się masę lejną mało zwięzłą, a wyrób z takiej masy jest nietrwały i łatwo deformuje się (przed suszeniem).

W odróżnieniu od substancji powierzchniowo czynnych, współdziałających w wywołaniu i utrwaleniu hydrofilowych właściwości glin, istnieją materiały hydrofobizujące powierzchnię. Hydrofobizacja jest niekiedy konieczna w zastosowaniu do gotowych wyrobów porowatych. Uzyskuje się ją przez pokrycie powierzchni wyrobu roztworem monomerowych lub polimerowych związków zawierających krzem, np. metylokrzemianem sodowym (5-2-procentowym roztworem) (uprawnienia budowlane).

Preparat [CH₃-Si-ONa]„ stanowi gęstą ciecz o temperaturzo zestalania się 20°C. Powierzchnia porowatego wyrobu ceramicznego będzie hydrofobowa, jeśli grubość błonki będzie 10^-4-10^-5 cm. Blonka taka jest dość odporna, jednakże od czasu do czasu nałoży ją odnowić (program egzamin ustny).

Plastyczność. Jedne gliny najłatwiej wykazują plastyczność w wąskich granicach wilgotności i przy dużej ilości wody wprowadzonej do gliny, inne przy niedużej ilości wody. Pierwsze to gliny plastyczne, drugie chude, ale jedne i drugie nadają się do formowania plastycznego (opinie o programie).

Wielkość ścinania

Należy o tym wspomnieć, ażeby podkreślić nieprzydatność w przemyśle metod oceny podatności gliny na formowanie, które oparte są na określaniu plastyczności na podstawie wprowadzenia do gliny większej lub mniejszej ilości wody (segregator aktów prawnych).

Taka jest np. metoda określania plastyczności Atterberga, polegająca na oznaczaniu różnicy wilgotności przy granicy płynności W₁ i granicy rozwalcowywania W₂. Opierając się na tej metodzie Gippini opracował system grupowania glin i podał wykres zestawieniowy. Do nieprzydatnych do formowania glin zaliczono lessy i kaoliny, podczas gdy wiadomo, że można je formować. Pomyłka ta wynikła z przypuszczenia, że możliwa jest ocena podatności gliny na formowanie na zasadzie wskaźnika plastyczności.

W ciągu ponad pół wieku tezę tę uwzględniano pośrednio w licznych badaniach, które doprowadziły do wyjaśnienia interesujących i sprzyjających warunków powstawania strukturalnego i koloidalno-chemicznego charakteru glin. Badania te w znacznej mierze zostały opisane w starej monografii Ziemiatezeńslciego, później w książce Grima i w monografiach Gałabuckiej, Fadiejewej, Kruglickie.- go i in (promocja 3 w 1).

Starożytne określenie pojęcia plastyczności glin materiał nadający się do formowania (starogrec.) świadczy o zdolności materiału do zmiany swego kształtu pod wpływem sił i do zachowania tego nowego kształtu. Z określenia tego wynika, że pomiary plastyczności i zdolności do zmiany swego kształtu należy opierać na pomiarze siły, pod wpływem której ciało ilaste zaczyna odkształcać się plastycznie wytrzymując nieodwracalne naprężenia ścinające. Dlatego wielkość ścinania r, MPa, wg metody Pfefferkorna, zaproponowana przez Ilaasego, jest znacznie bliższa analogicznej wielkości występującej w rzeczywistych warunkach formowania masy ilastej niż np. wielkość jej wilgotności.