Ramy z oddzielnych części

Ramy z oddzielnych części wskazane jest formować z wmontowanymi złączami (program uprawnienia budowlane na komputer). Po zakończeniu procesu wiązania betonu i usunięciu form rozdziela się złącza i konstrukcje rozbiera na oddzielne części. Ramy tego typu produkuje się o różnych rozpiętościach. Korzystnym jest przy tym fakt, że już przed montażem ram zostaje zakończony skurcz betonu.

Ramy w całości mogą być wykonywane w pozycji pionowej, ale częściej betonuje się je na leżąco. Ramy te pod względem jakości są konstrukcją doskonalszą niż ramy w oddzielnych elementach, ale przy ich ustawianiu występują znaczne obciążenia montażowe, na które trzeba dodatkowo zbroić ustrój - zwłaszcza w płaszczyźnie jego mniejszej sztywności (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Sprężenie stosuje się przede wszystkim do rygli ram. Dzięki sprężeniu eliminuje się powstawanie rys i znacznie podnosi sztywność ustroju ramowego.

W przypadku dużych momentów zginających w słupach spręża się w całości rygle i słupy. Elementy scala się najpierw za pomocą prowizorycznych przegubów, które następnie zamienia się na połączenie sztywne. Rozpiętość ram sprężonych dochodzi do 60 m przy stosunku wysokości rygla do rozpiętości wynoszących 1/30H-1/40, a niekiedy nawet 1/60 (uprawnienia budowlane).
Obliczanie ram. Ustroje ramowe stanowią zwykle konstrukcję przestrzenną. Ramy poprzeczne połączone są w kierunku podłużnym żebrami stropodachu, belkami wieńczącymi i belkami podsuwnicowymi, ramy podłużne przede wszystkim dźwigarami dachowymi. Wszystkie elementy szkieletu współpracują ze sobą w przenoszeniu sił działających na układ. Stąd nasuwa się wniosek, że konstrukcje ramowe należałoby obliczać jako układy przestrzenne (program egzamin ustny). Wymaga to jednak zbyt żmudnego i skomplikowanego rachunku. Obliczenie ram jako konstrukcji przestrzennych stosuje się jedynie w przypadkach wyjątkowych.

Przestrzenność układów ramowych w halach jest czynnikiem zwiększającym stopień pewności konstrukcji. W celu uproszczenia obliczeń zastępujemy układy przestrzenne płaskimi, przyjmując mniej lub bardziej dokładne schematy statyczne, np.:
1) płyty stropodachów i stropów uważamy za ciągłe, przegubowo podparte na belkach,
2) belki ciągłe uważamy za przegubowo podparte na podciągach,
3) podciągi oparte bezpośrednio na słupach, z którymi są sztywno połączone, uważamy za płaskie układy stanowiące ramy (opinie o programie).

Konstrukcje ramowe szkieletowe

Konstrukcje ramowe szkieletowe traktuje się jako układ płaskich ram nie współpracujących wzajemnie, gdyż sztywność całego układu w płaszczyznach ram jest znacznie większa od sztywności w kierunku podłużnym budynku (prostopadłym do ramy). Ramy oblicza się na wszystkie obciążenia jako ustroje sprężyste, choć są czynione próby zastosowania do ram metod plastycznego wyrównania momentów.
Obliczenie statyczne przeprowadza się za pomocą metod analitycznych, jak metoda sił, metoda odkształceń lub metoda Crossa iteracyjnego wyrównania momentów.
Pierwszym etapem obliczania jest założenie przekrojów ramy i ustalenie jej siatki geometrycznej.

Dla obliczenia sztywności elementów przyjmuje się momenty bezwładności przekrojów bez uwzględnienia wkładek stalowych.
Przekroje rygli i słupów określamy wstępnie na podstawie przybliżonych obliczeń. Do wstępnego wymiarowania rygli można przyjąć moment, gdy rygle mają skosy niewielkie, gdy skosy są duże, gdzie M0 - moment jak dla belki wolnopodpartej. Przekroje słupów nie przenoszących dużych momentów zginających mogą być wstępnie wymiarowane na siły osiowe. Uzyskane w ten sposób wymiary powiększa się ok. 20-40%. Większe momenty (przy mimośrodzie ponad 1/2 h) należy uwzględnić przy wstępnym wymiarowaniu.
Podobnie jak przy wymiarowaniu belek, również i przy projektowaniu ram należy obliczyć najbardziej niekorzystne wartości momentów zginających i sił poprzecznych. Wartości te otrzymamy przy odpowiednim rozmieszczeniu obciążeń użytkowych (segregator aktów prawnych). Jeśli pod wpływem obciążenia działającego na ramę nie nastąpi przesunięcie węzłów, mamy wówczas do czynienia z ramą o węzłach nieprzesuwnych.
Układ nośny hal jednonawowych stanowią przeważnie ramy symetryczne z węzłami przesuwnymi.

Ramy symetryczne obciążone ciężarem własnym można traktować jako układy nieprzesuwne. Pod wpływem obciążeń użytkowych rozmieszczonych niesymetrycznie, węzły ram doznają przemieszczeń poziomych. W obu przypadkach obciążeń do obliczania momentów węzłowych w ramach symetrycznych można stosować układy zredukowane.

Obciążenie działające na układ wywołuje w poszczególnych elementach momenty węzłowe o wartościach proporcjonalnych do ich sztywności (promocja 3 w 1).