Reszta kwasu tłuszczowego

Dla uzyskania trwałych emulsji konieczny jest dodatek pewnych substancji, które ułatwiają rozbicie fazy rozproszonej na drobne cząsteczki, z drugiej zaś strony uniemożliwiają zlewanie się i łączenie tych drobnych cząsteczek ze sobą. Tego rodzaju substancje nazywane są emulgatorami (program uprawnienia budowlane na komputer).
Najprostszym typem emulgatorów są mydła metali alkalicznych i kwasów tłuszczowych lub im podobnych kwasów organicznych o długich łańcuchach węgla.

Mydło takie, dzięki obecności w cząsteczce hydrofobowego anionu (reszty kwasu tłuszczowego) i hydrofilowego kationu, po rozpuszczeniu w wodzie zmniejsza jej napięcie powierzchniowe, tworząc na powierzchni wody warstwę molekularnej grubości o budowie jak gdyby szczoteczki, której włoski tworzą hydrofobowe reszty kwasu tłuszczowego, odstające od wody (program uprawnienia budowlane na ANDROID). W stosunku do asfaltu, który jest hydrofobowy, a w którym kwasy tłuszczowe rozpuszczają się łatwo, sytuacja przedstawiać się będzie odwrotnie. Do powierzchni asfaltu łatwo będą przylegać aniony kwasu tłuszczowego, a odstawać od asfaltu będą kationy mydła, dzięki czemu woda z emulgatorem będzie dobrze zwilżać powierzchnię asfaltu.

Zjawisko takie będzie zachodzić na powierzchni każdej kuleczki, na której powstawać będą otoczki złożone z cząsteczek mydła odpowiednio zorientowanych kierunkowo, przy czym na zewnątrz tych otoczek znajdować się będą kationy wchodzące w skład cząsteczki mydła (uprawnienia budowlane). Ponieważ kationy te posiadają równoimienne ładunki elektryczne, będą się one od siebie odpychać, co będzie utrudniać łączenie się i zlewanie poszczególnych cząsteczek rozproszonego asfaltu, nadając w ten sposób emulsji pewną trwałość.
Tego typu emulsje asfaltu w wodzie rozkładają się przy zetknięciu np. z materiałem mineralnym, przy czym kuleczki asfaltu zlewają się w jedną masę, a woda zawarta w emulsji wsiąka wraz z emulgatorem w pory nawierzchni, na której emulsja się rozkłada lub też paruje. Dla zwiększenia trwałości dodaje się podczas produkcji emulsji tzw. stabilizatorów, których zadaniem jest zwiększenie trwałości fazy rozproszonej i przedłużenie czasu rozkładu emulsji (program egzamin ustny).

Błona asfaltowa

Najbardziej znanymi emulgatorami anionowymi dla asfaltów, rozpuszczalnymi w wodzie, były mydła sodowe i potasowe różnych kwasów tłuszczowych. Produktami wyjściowymi do produkcji mydeł są tanie tłuszcze techniczne lub produkty ich rozkładu, np. tzw. olej talowy będący rodzajem płynnej żywicy otrzymywanej jako produkt uboczny przy fabrykacji celulozy metodą siarczanową oraz czarna oleina techniczna otrzymywana przy przerobie tłuszczów zwierzęcych (opinie o programie).

We wszystkich emulgatorach tego typu grupą hydrofilową związku jest kation sodowy lub potasowy, a grupą hydrofobową anion będący resztą kwasu tłuszczowego. Anion ten łącząc się ze zemulgowaną cząstką bitumu nadaje jej ładunek ujemny. Wadą tego rodzaju emulsji jest słaba przyczepność wytrąconej błony bitumu, szczególnie łatwo odrywającej się przy robotach z kwaśnymi kruszywami, jak kwarcyty, granit (segregator aktów prawnych).
Udoskonaleniem emulsji bitumicznych było wprowadzenie na rynki emulsji kationowych. Najczęściej stosowanymi emulgatorami dla tych emulsji są aminy organiczne wyższego rzędu, posiadające dłuższe łańcuchy węglowodorowe w cząsteczce. Aminy te używane są w postaci soli kwasu solnego (chlorowodorków) lub kwasu octowego rozpuszczalnych w wodzie.
W emulsjach kationowych cząstka zemulgowanego asfaltu połączona jest aminą, która jako kation posiada dodatni ładunek elektryczny (promocja 3 w 1).

Na skutek takiej zmiany ładunku cząstki zemulgowanej, wytrącającej się z emulsji błona asfaltowa posiada lepszą przyczepność do materiałów kamiennych, nawet kwaśnych, dzięki czemu zakres stosowania emulsji znacznie się rozszerzył. Niedostatecznie opanowanymi dotąd cechami emulsji kationowych jest bardzo szybki ich rozpad oraz mniejsza trwałość przy magazynowaniu.