Równowaga sił poziomych

Równowaga sił poziomych, ewentualnie także sił pionowych (szczególnie
na osiadanie jeżeli pod falochronem znajdują się warstwy ściśliwe) oraz zagrożenie stateczności wskutek podmycia.
Falochrony narzutowe posadowione na gruntach słabych sprawdza się również na możliwość zaburzenia równowagi wskutek wyparcia części gruntu słabego według schematu (program uprawnienia budowlane na komputer).

Przyjmując, że o wytrzymałości na ścinanie gruntu słabego decyduje jego spójność c, kąt tarcia wewnętrznego zaś jest bliski zeru można współczynnik stateczności obliczyć ze wzoru przybliżonego. Stateczność na wyparcie należy sprawdzić dla kilku wzajemnie poziomo przesuniętych półkoli odłamu, przyjmując jako miarodajne to, dla którego wartość (Qi<Zi—Q2%) jest największa.
Warunki równowagi momentów sprawdza się dodatkowo w odniesieniu do wspomnianych elementów masywnych.
Sprawdzenia stateczności poszczególnych bloków warstwy osłaniającej. Zagadnienie to będzie niżej obszerniej omówione.
Podejście różnych autorów do tego zagadnienia jest różne (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Niektórzy autorzy przez stateczność bloków rozumieją zupełny ich bezruch na skarpie pod działaniem najsilniejszej przewidywanej fali, inni dopuszczają pewien ruch bloku na miejscu, a jeszcze inni tolerują nawet pewien niewielki stopień uszkodzenia skarpy.
Wymienione wypadki służą różnym badaczom za kryteria oceny wyników badań modelowych, na których podstawie większość autorów opracowała wzory empiryczne lub półempiryczne na potrzebny najmniejszy ciężar bloków warstwy osłaniającej.

Nie ma także wśród badaczy jedności, co do tego, czy należy brać za podstawę falę łamiącą się, czy nie załamaną, czy też falę pełnomorską, a dalej czy wprowadzać maksymalną zaobserwowaną wysokość fali, czy też wysokość fali charakterystyczną.
Przeważnie bierze się pod uwagę falę podchodzącą prostopadle do linii falochronu, przewidując dla fal ukośnych odpowiednie współczynniki (lub dodatkowe człony wzorów) (uprawnienia budowlane).

Falochron

Fala podchodzi do falochronu prostopadle (tzn. grzbiety fal są równoległe do lica falochronu) lub z bardzo niewielkim ukosem.
Falochron wystaje nad średni poziom wody, przynajmniej na wysokość równą połowie wysokości fali, tak że fala w zasadzie nie może przechodzić ponad falochronem.

Obliczony z wzoru potrzebny ciężar bloków dotyczy bloków znajdujących się powyżej poziomu wody.
Jeśli chodzi o obliczenia bloków zanurzonych, to wzór nie traci ważności, lecz zamiast h należy weń wstawiać wartość zastępczą gdzie znaczkiem t oznaczono elementy fali na rozpatrywanej głębokości Ht skarpy; ht można przy tym obliczyć wyżej podanym wzorem, zaś Lt można obliczyć według zasad (program egzamin ustny).
Gdy warunki podane wyżej nie są spełnione, a więc gdy fala podchodzi do falochronów ukośnie, wówczas należy się liczyć z możliwością przesunięć bloków równolegle do lica falochronu, nawet w tych wypadkach, gdy bloki są bardzo duże, a pochylenie skarpy małe (opinie o programie).

W takich wypadkach wzór zawodzi; należy wtedy albo wyznaczać ciężar bloków laboratoryjnie, czy na podstawie obserwacji, albo zmienić linię falochronu tak, aby grzbiety największych fal burzowych były mniej więcej równoległe do niej. Gdy fala ma możność przejścia ponad wierzchem falochronu, wówczas warunki poprawiają się. Według niektórych autorów współczynnik s maleje w takim wypadku do 3,5, a nawet jeszcze bardziej. Oczywiście falochron, nad którym fala może się przewalać, ma znaczenie raczej łamacza fal i nie spełnia wszystkich zadań stawianych falochronom portowym (segregator aktów prawnych).

Należy zauważyć, że zagadnienie wyznaczania potrzebnego ciężaru bloków ochronnych jest jeszcze dziś dalekie od całkowitego rozwiązania i dlatego wyniki wszelkich obliczeń w tym względzie należy uważać jedynie za orientacyjne. Wskazane jest przy tym operowanie mniej skomplikowanymi metodami obliczeń, a więc np. podaną wyżej w punkcie 3b, która jest prostsza niż podana w punkcie 3a, a co najmniej tak samo wiarogodna jak i tamta (promocja 3 w 1).