Rozkład naprężeń

Rozkład naprężeń w miarę oddalania się od miejsca zakotwienia staje się, zgodnie z zasadą de Saint-Venanta (potwierdzoną doświadczeniami), coraz bardziej równomierny, przyjmując postać rozkładu liniowego w odległości zbliżonej do wymiaru wysokości belki. To przejście od stanu zaburzenia do stanu rozkładu ciągłego musi wywołać, obok składowych stycznych do linii przepływu sił wewnętrznych, składowe normalne do tych linii i naprężenia styczne (program uprawnienia budowlane na komputer).

Rozkład tych naprężeń musi być zgodny z warunkami równowagi, jest więc on w szerokich granicach zmienny, w zależności od usytuowania sił kotwiących i położenia rozpatrywanego włókna. Upraszczające założenie równomiernego rozkładu sił sprężających w kierunku prostopadłym nie odpowiada rzeczywistości, gdyż siły te na ogół są skupione zarówno wzdłuż szerokości, jak i wzdłuż wysokości. Wynika stąd, że naprężenia ax, ay, x są nie tylko funkcjami x i y, lecz również i trzeciej współrzędnej z (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Wyznaczone więc za pomocą tablic naprężenia okażą się wartościami średnimi naprężeń rzeczywistych, występujących wzdłuż prostej równoległej do kierunku z. Jakkolwiek obliczone w ten sposób naprężenia nie przedstawiają lokalnego ich maksimum, to jednak wypadkowa naprężeń, wyznaczona za pomocą wykresu średnich wartości, daje wynik rzeczywisty, obrazujący całkowitą ilość uzbrojenia, jaką należy tu przewidzieć. Ponadto nieciągłość rozłożenia sił ściskających w kierunku szerokości powoduje, że ten sam problem, jaki występuje w odniesieniu do rzutu pionowego, powstaje i w stosunku do rzutu poziomego, czyli że w płaszczyznach pionowych istnieją naprężenia. Naprężenia te oblicza się analogicznie jak dla rzutu pionowego, w założeniu rozłożenia ciągłego sił wzdłuż wysokości (uprawnienia budowlane).

Żeby więc zapobiec skutkom koncentracji sił ściskających, wypadnie nam zastosować uzbrojenie w płaszczyznach równoległych do czoła belki z reguły w dwóch krzyżujących się kierunkach - pionowym i poziomym.
Zasady dotyczące strefy zakotwienia w przekroju prostokątnym mogą być przy odpowiedniej zmianie stosowane w przypadku przekrojów o innym kształcie.

Rozkład sił

W celu uzyskania tzw. liniowego rozkładu sił nie stosuje się wówczas wykresu naprężeń normalnych, lecz wywodzący się z niego wykres, jaki otrzymujemy mnożąc rzędne naprężeń przez odpowiadające im szerokości pasków przekroju (program egzamin ustny).
Otrzymane w ten sposób pole dzielimy na n równych części i mając n pasków umieszczamy kable w ich środku ciężkości. Siły uważamy jako działające w oddzielnych paskach, dla których stosujemy regułę symetryzacji prostopadłościanu.

Niekiedy podział taki stwarza paski o nieregularnej budowie; wówczas zastępujemy je paskami prostokątnymi o takiej samej powierzchni i wysokości, gdy chodzi o obliczenia ay lub szerokości. Z uwagi na małą dokładność obliczenia stosujemy w takich przypadkach nieco większą ilość uzbrojenia (opinie o programie).
Jeśli nie możemy uzyskać rozkładu liniowego (co zdarza się np. gdy z powodu zbyt wąskiej ścianki nie można odgiąć kabli), przeprowadzamy obliczenie w oparciu o metodę stosowaną dla przekroju prostokątnego.

W przypadku gdy rozmieszczenie sił kotwiących dostosowane jest do liniowego rozkładu naprężeń, uważać możemy poszczególne siły jako działające w niezależnych od siebie przedziałach. Wobec tego, że siły te nie działają w środkach tych przedziałów, wysokości ich przyjmuje się, zgodnie z regułą symetryzacji, równe podwójnej odległości punktu przyłożenia siły od dolnej granicy przedziału. Siły te są z reguły rozstawione w jednakowych odstępach w kierunku szerokości, a wtedy można przyjąć dla obliczenia uzbrojenia, że działają one w oddzielnych przedziałach (segregator aktów prawnych).

Przy zakotwieniach o wymiarach znormalizowanych nie ma potrzeby przeliczania za każdym razem poszczególnych przypadków. Wystarczy raz jeden wyznaczyć uzbrojenie w zależności od wymiarów przedziałów, w których działają urządzenia kotwiące (promocja 3 w 1).