Różne układy wzdłużnie
Należy uznać za niezbędne stałe kontrolowanie zmian wielkości sił we wzdłużnicach w zależności od ich położenia. Ponieważ czynniki, które zależą od długości powłoki i warunków zamocowania w przeponach, pozostają bez zmian, siły we wzdłużnicach mogą być przedstawione jako różnice dwóch sąsiednich sił ścinających, jak np. T[ T2 (program uprawnienia budowlane na komputer). Wzdłużnica rozciągana wymaga zbrojenia proporcjonalnego do wielkości T2 Tx.
Powłoki z dwiema, trzema i czterema wzdłużnicami. Jeżeli obieramy układ z dwiema wzdłużnicami, to wówczas wypadkowa obciążenia zewnętrznego musi działać na linii ścinania łuku 1-2. W układzie z trzema wzdłużnicami łukom 1-2 i 2-3 odpowiadają dwie linie ścinania 2-3. Linie te przecinają się w punkcie 4′, zwanym środkiem ścinania układu o trzech wzdłużnicach (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Układ ten może przenosić jedynie takie obciążenie, którego wypadkowa przechodzi przez środek ścinania. Natomiast układ z czterema wzdłużnicami, przedstawiony na rys. c, może przenieść dowolne obciążenie, ponieważ wypadkowa da się zawsze rozłożyć w sposób jednoznaczny na siły wzdłuż linii ścinania łuków.
Jak wynika z porównania, układy z dwiema, trzema i czterema wzdłużnicami są w pewnym sensie analogiczne do zwykłych warunków obciążenia, występującego w metodzie belkowej, a mianowicie zginania poziomego, zginania pionowego i skręcania. Różnica polega jednak na tym, że w metodzie belkowej rozkład sił Nx jest jednoznaczny, podczas gdy wzdłużnice mogą być umieszczone w sposób dowolny w obrębie pewnych granic (uprawnienia budowlane).
Jeszcze bardziej istotna różnica polega na tym, że zasada superpozycji nie ma zastosowania w teorii wzdłużnie. Istotnie, układ z czterema wzdłużnicami może przenieść każde obciążenie, jednak zasada ta może być zastosowana tak długo, dopóki rozpatruje się jeden taki układ (program egzamin ustny). Prowadzi to jednak do bardzo nieekonomicznej konstrukcji, gdyż obciążenie pionowe jest zazwyczaj znacznie większe od poziomego i skręcającego, w związku z czym staje się bardziej celowy układ z trzema wzdłużnicami. Ponieważ dwa odmienne obciążenia wymagają zazwyczaj dwóch różnych układów wzdłużnicowych, zasada superpozycji nie ma zastosowania (opinie o programie).
Belka krawędziowa
Paragraf 1.6.2 rozpatruje niektóre proste przypadki, w których możemy bezpośrednio wyznaczyć układ trójwzdłużnicowy. Ogólna teoria wzdłużnie dla przekrojów wypukłych rozpatrzona zawiera krótkie rozważania o stosowaniu teorii wzdłużnie do przekrojów niewypukłych, np. zwykłych dachów pilastych (segregator aktów prawnych).
W wielu przypadkach można od razu dostrzec, że najlepszą drogą do przeniesienia obciążeń będzie układ trzech wzdłużnie, z których dwie są położone możliwie blisko końców przekroju. Wtedy zagadnienie sprowadza się do wyznaczenia położenia wzdłużnicy ściskanej 2 na podstawie warunku, że środek ścinania leży na linii działania wypadkowej sił zewnętrznych P. Właściwe położenie ustala się drogą prób.
Jeżeli punkt 2 został uprzednio obrany dowolnie, wówczas możemy łatwo znaleźć odpowiadające linie ścinania, które przecinają się w punkcie 4′. Stosownie punkt 4′ znajduje się na linii ścinaniałuku, a więc linia ta jest miejscem geometrycznym punktów 4′, gdy 2 przesuwa się po łuku. Wtedy punkt 5 przecięcia się 2 4′ i P jest szukanym środkiem ścinania (promocja 3 w 1).
Powstałe stąd obciążenie, przyłożone w punkcie 0 każdej powłoki, wynosi 120 kG/m. Belka krawędziowa wraz ze zbrojeniem powoduje w punkcie 20 dodatkowe obciążenie równe ok. 180 kG/m. W ten sposób całkowite obciążenie powłoki wynosi 120 + 1550 + 180 = 1850 kG/m. Z łatwością znajdujemy, że wypadkowa przedstawiona na przekroju poprzecznym leży w odległości 2,47 m od punktu 0.
