Różnorodność ruchów przedmiotów

Przez kombinacje punktów podparcia, w ilości do sześciu punktów rozmieszczonych rozmaicie na kulach z pojedynczą, podwójną lub potrójną stycznością i usytuowanych w taki sposób, że promienie przechodzące przez punkty styczności mają różne kierunki i leżą na różnych prostych, można zapewnić sobie dużą różnorodność ruchów przedmiotów, nie wyczerpującą jednak wszystkich ruchów możliwych. Można dopuścić również toczenie się kul, które w ten sposób stają się odrębnymi elementami, przy czym należy przewidzieć w konstrukcji, ażeby stykały się z dwoma (lub większą liczbą) innych elementów w punktowych miejscach styczności. We wszystkich przypadkach stosuje się sprężyny bądź też wykorzystuje inne siły sprężystości w celu utrzymania poszczególnych elementów w styczności ze sobą (program uprawnienia budowlane na komputer).

Kule mogą się stykać z powierzchniami zakrzywionymi, np. walcowymi. Rozwiązanie takie jest często dogodne, mimo iż oznacza, że niewielkie zmiany położenia kul przy wykonywaniu przyrządu (lub wskutek zmian cieplnych) pociągają za sobą zmiany kierunkowe. Można jednak uzyskać dokładne walce (z łożysk rolkowych) lub wykonać je bez trudu na tokarce, co stanowi zaletę powyższego rozwiązania (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Na ogół punkt styczności należy umieszczać tak, żeby powierzchnia plaska była prostopadła do kierunku ruchu dopuszczonego przez inne podpory. Inaczej mówiąc, najskuteczniejszym sposobem zapobieżenia danemu ruchowi jest przeciwdziałanie mu „od czoła", a nie ukośnie (uprawnienia budowlane).

Typowym elementem przyrządów naukowych jest wózek, związany przesuwnie z dwiema równoległymi prowadnicami. Urządzenie to pomimo swej prostoty wymaga biegłego wykonania, aby mogło działać sprawnie. Ten sam skutek uzyskuje się w sposób kinematyczny. Jedno z rozwiązali polega na użyciu dwóch prowadnic: płaszczyzny i walca o osi do niej równoległej. Wózek wyposażony jest w dwie pary kul stykających, się z walcem oraz łożysko opierające się na płaszczyźnie, co łącznie daje pięć niezbędnych podpór (program egzamin ustny).

Układy kinematyczne

Według zasad kinematyki zbudowano wiele udanych przyrządów. Ich niewątpliwe zalety występują szczególnie wtedy, gdy trzeba zredukować do minimum zatrudnienie wysokokwalifikowanych wykonawców; w układach kinematycznych nie ma bowiem potrzeby obróbki maszynowej lub skrobania powierzchni o skończonych wymiarach, które musiałyby ściśle do siebie pasować. W dobrej konstrukcji o dokładności położenia, wymiarów itp. nie powinna decydować dokładna obróbka, lecz możliwość nastawiania odpowiednich miejsc styczności. Biegłe opanowanie prostych zasad pozwala amatorowi na budowanie przyrządów o wysokiej precyzji (opinie o programie).

Układy kinematyczne nie są wolne od pewnych wad. Poszczególnych części nie wolno łączyć ze sobą zbyt silnie, ponieważ kule wgniatałyby się zbyt głęboko w inne powierzchnie. Układy kinematyczne bywają wskutek tego mało odporne na nieostrożną obsługę lub silne wstrząsy. W ciężkich konstrukcjach przyczyną trudności mogą być małe powierzchnie styczności (segregator aktów prawnych).

Jeżeli konieczne jest uzyskanie większej sztywności lub gdy występują duże obciążenia, stosuje się niekiedy układy kinematyczne zmodyfikowane. W tych układach pólkinematycznych punkty podparcia rozciągnięte są do niewielkich powierzchni, które mogą znosić znaczniejsze obciążenia. Zwiększenie sztywności uzyskuje się przez zwiększenie sił dociskających do siebie stykające się części. Mimo iż powierzchnie styczności powinny być wykonane dokładnie, wymagania dotyczące jakości wykonania pozostają nadal skromniejsze niż w przypadku zwykłych prowadnic, podpór itp.

Należy podkreślić, że łożysko kulkowe jest przykładem konstrukcji niekinematycznej (promocja 3 w 1). Skuteczność łożysk tocznych wynika z wielkiej precyzji wykonania, osiągniętej dzięki stosowaniu metod produkcji masowej. Wszędzie tam, gdzie wymagany jest ruch obrotowy, należy zawsze pamiętać o łożyskach kulkowych dostępnych w handlu.