Roztwory rozcieńczone

Płyt Pluto używa się często w połączeniu z innymi materiałami, w tym wypadku należy jednak zwrócić baczniejszą uwagę na sposób łączenia. ‘Spoiwa ciekłe lub kleje rozpuszczone w wodzie (np. krochmal, kauczuk, krzemian sodowy) miesza się ze sproszkowanym kaolinem lub kredą i używa do sklejania płyt z innymi materiałami konstrukcyjnymi. Krzemian sodowy jest używany do łączenia tych płyt z cementem. Spoina taka nie jest bardzo mocna, lepszą przyczepność osiąga się - w szczególności do metali i innych materiałów o twardych płaszczyznach - stosując spoiwa oparte na kauczuku, szelaku, nitrocelulozie lub polioctanie winylu (program uprawnienia budowlane na komputer).

Roztwory rozcieńczone wsiąkają nadmiernie w płytę i dlatego zaleca się dodawanie wypełniaczy. Kleje z żywic syntetycznych, wiążące na zimno, używane są do sklejania płyt z metalem. Mają one wyższość nad klejami wiążącymi na gorąco, ponieważ przy ich zastosowaniu unika się trudności powstających z powodu różnego współczynnika rozszerzalności płyty i metalu (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Do sklejania dwóch płyt Pluto lub płyty Pluto z drewnem stosuje się kleje z żywic syntetycznych, wiążących na gorąco. Roztwór żywicy nanosi się na płaszczyznę za pomocą pędzla. Używa się też żywicy w postaci folii, a w obu wypadkach składane płyty skleja się w prasie hydraulicznej, stosując ogrzewanie i ciśnienie. Nierówna rozszerzalność warstw występuje wówczas, gdy zewnętrzne, licowe powierzchnie elementów warstwowych będą wykonane z różnych materiałów, a włókna nie będą biegły w tym samym kierunku (uprawnienia budowlane).

Wykańczanie. Produkuje się płyty Pluto o płaszczyznach półlśniących; lepszy połysk można osiągnąć stosując dobry gatunek twardego wosku. Mimo że płaszczyzny płyt są nieznacznie porowate, to łatwo absorbują oleje tworząc w ten sposób dobry podkład dla farb olejnych. Porowatość materiału można zmniejszyć pokrywając płaszczyznę odpowiednim podkładem - minią albo bielą ołowianą, a następnie warstwą farby (program egzamin ustny). Przy użyciu lakierów celulozowych również stosuje się podkład; w tym wypadku należy pokrywać podkładem nie tylko płaszczyznę, lecz także i krawędzie, przez co unika się odbarwienia płyty (w związku z ekstrahowaniem przez rozpuszczalnik celulozy niektórych substancji żywicznych).

Powłoki podkładowe

Podobnie powłoki podkładowe stosowane są przy malowaniu emaliami piecowymi. Podczas piecowania nałożonego lakieru mogą powstać pęcherzyki powietrza, czego się unika przez ogrzanie płyty do temperatury ok. 115°C. Zadowalające wyniki daje również wykończenie płaszczyzn przez malowanie enkaustyczne (woskowe). Miękki wosk zabarwiony pigmentem nakłada się na porowatą płaszczyznę płyty nadając jej w ten sposób lśniący wygląd. Płyty z tworzyw winylowych. Ostatnio pojawiły się w produkcji płyty winylowe, które mogą być używane do okładzin ściennych jako płyty na lady sklepowe i blaty stołów (opinie o programie).

Poważną trudnością przy ich stosowaniu był brak odpowiednich spoiw. Błony winylowe są nieprzepuszczalne dla wilgoci i rozpuszczalników, a w związku z tym stosowane spoiwa nie dawały koniecznej wytrzymałości. Dla uzyskania odpowiedniej przyczepności należało łączyć folie winylowe z innymi materiałami. Przeprowadzano próby z różnymi materiałami i okazało się w końcu, że najlepsze wyniki dały cięte skrawki wełny (segregator aktów prawnych). Cienkie skrawki odpadów wełny po ich zabarwieniu przyklejano w czasie produkcji do spodniej płaszczyzny płyty winylowej i wówczas płaszczyzna ta mogła być z łatwością przyklejana do porowatych powierzchni przy użyciu emulsji lub klejów rozpuszczalnych w wodzie.

Na trudności natrafiono również przy przyklejaniu płyty do płaszczyzny nieporowatej. W przypadku wykonywania klejenia na budowie, gdzie nie można stosować ogrzewania i nacisku, płytę winylową oraz płaszczyznę materiału nieporowatego pokrywa się klejem i pozostawia do odparowania rozpuszczalnika. Na płaszczyznę nakłada się rozcieńczoną mieszankę kleju, a następnie nakrywa ją folią za pomocą pędzla lub wałka (promocja 3 w 1). Korzystny wynik stosowania tej metody zależy od odpowiedniej zawartości wilgoci w kleju. Jeżeli zawartość wilgoci w kleju jest za duża, wówczas powstają pęcherzyki, jeśli zaś klej jest zbyt suchy, to przyczepność jest za mała.