Rusztowania stojakowe

Z tych przyczyn do wykonywania wypraw szlachetnych nadają się tylko następujące typy rusztowań:
a. rusztowania stojakowe albo sztandarowe, o podwójnym rzędzie stojaków bez opierania maculców o mur,
b. rusztowania drabinowe, czyli wiedeńskie,
c. rusztowania z rur stalowych,
d. rusztowania wiszące (program uprawnienia budowlane na komputer).

Szczegółowe warunki, jakim powinny odpowiadać rusztowania budowlane pod względem bezpieczeństwa, są zawarte w „Rozporządzeniu Ministrów Spraw Wewnętrznych i Opieki Społecznej’’ z dnia 23.V. 1935 (Dz. Ustaw Nr 50, poz. 329) oraz w normie PN/B-175. Są tam podane szczegóły odnoszące się do kontroli stanu rusztowań (zwłaszcza po dłuższej przerwie w robotach), usuwanie z nich śniegu, śmieci itp., zakazu gromadzenia na rusztowaniu materiałów itd. Poniżej podamy tylko te szczegóły konstrukcji rusztowań, które są niezbędnie potrzebne przy wykonywaniu wypraw szlachetnych (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Rusztowanie stojakowe składa się ze stojaków, podłużnie, leżni, czyli maculców i z pomostu. Stojaki, zwane w niektórych okolicach Polski sztandarami są albo o przekroju kwadratowym, o wymiarach około 12/12 cm, albo też okrągłe, o średnicy co najmniej 15 cm w miejscu zamocowania najdłuższej podłużnicy.
Jak wspominaliśmy poprzednio, przy wyprawach szlachetnych należy wykonywać rusztowania w ten sposób, aby ich nie opierać o mur i nie robić w murze otworów do oparcia pomostu rusztowaniowego. Wtedy bowiem trzeba dodatkowo zamurowywać te otwory i obrzucać wyprawę, co pozostawia po sobie zawsze widoczne plamy.

Dlatego też stosujemy częściej rusztowania stojakowe o podwójnym rzędzie słupów, albo lepiej rusztowania drabinowe. Rusztowania stojakowe pojedyncze nadają się do wypraw szlachetnych tylko tam, gdzie maculce można umocować do muru poprzez otwory okienne itp. Gdy to jest niemożliwe, stawiamy słupy w dwóch rzędach (uprawnienia budowlane).

Stojaki podwójne

Poniżej opiszemy wykonywanie rusztowania stojakowego pojedynczego. Podane dalej uwagi dotyczą także rusztowania o podwójnym rzędzie stojaków.
Stojaki ustawia się przez wkopanie w ziemię na głębokość około 80 cm ubijając wokoło gruzem lub kamieniami, albo też opiera się je o podwalinę (program egzamin ustny). Stojaki ustawia się pionowo w kierunku podłużnym do ściany, zaś w kierunku prostopadłym do ściany daje się pochylenie 2%, aby rusztowanie nachylało się raczej ku ścianie, niż od niej odchylało.

Wzajemny odstęp stojaków wynosi zwykle około 2,30 m, zaś stojaków od muru 1,00 do 2,50 m. Do rusztowań wysokości 20 m można stosować stojaki pojedyncze, jednakże przy rusztowaniach wyższych należy nadwyżkę ponad 20 m dać u dołu jako stojaki podwójne.
Sposób łączenia ze sobą stojaków. Przy wysokości stojaków do 7 m nie wymagają one stężeń (opinie o programie). Powyżej 10 m daje się krzyżulce na całej długości rusztowania. Do stojaków od wewnątrz rusztowania przybija się podłużnice.

Są to deski, zwykle o grubości l1/2/’ przybite do stojaków 3 gwoździami. Na podłużnice kładzie się leżnie czyli maculce, zwykle jako kantówka 14/14 cm, lub jako okrąglaki o średnicy 15 cm. Jak już wspominaliśmy maculce nie mogą być osadzone w otworach w murze jak pokazano u góry, lecz tylko umocowane do ściany poprzez otwory okienne, jak widać u dołu.
Najdogodniejszy rozstaw maculców jest 1,15 m, gdyż wtedy obciążają podłużnice najmniej. Maculce mają spadek około 1% ku murowi, aby powiększyć bezpieczeństwo robotnika, stojącego na rusztowaniu, szczególnie gdy się on potknie i grozi mu upadek (segregator aktów prawnych).

Na maculcach układamy pomost z pojedynczych desek, przybitych do maculców gwoździami. Na stykach łączy się deski na zakład 20 cm. Dla bezpieczeństwa robotników daje się odbojnice i poręcze.

Wchodzenie robotników na rusztowanie odbywa się albo przy pomocy drabin, albo też za pomocą schodni. Są to pochyłe deski o grubości 1,5 cala nabijane listwami o przekroju 4/6 cm w odstępach 60 cm. Nachylenie schodni wynosi 1 : 2, szerokość ich 1 m. Schodnie muszą być zaopatrzone w poręcze i w odbojnice (promocja 3 w 1).