Rynna spadowa

Na odpowiedniej wysokości wanienka z betonem przechyla się, zawartość jej wylewa się do leja, a stamtąd przechodzi do rynny spadowej, którą grawitacyjnie dostaje się na miejsce betonowania lub też do wózków, które transportują beton dalej. W tych warunkach możliwe jest jedynie stosowanie betonu o konsystencji ciekłej, gdyż inaczej nie byłby możliwy spływ jego rynną spadową. Wystarczająca w tym względzie okazuje się zwykle ilość wody wynosząca 140 1/1 m3 kruszywa. Betonu takiego nie ubija się po ułożeniu w deskowaniach, lecz należy go odpowietrzyć, poruszając jego masą kijami o długości dostosowanej do wysokości deskowań (program uprawnienia budowlane na komputer).

Kije te wkłada się w masę świeżo ułożonego betonu i nadaje im się ruch rytmiczny na przemian ku górze i ku dołowi. Wykonuje to najczęściej kilku robotników rozstawionych wokół i nad deskowaniami. Można też użyć do tego celu wibratorów wewnętrznych.
Do prac na niewielkiej nawet fali wskazane jest używanie pontonu o bardziej morskich kształtach (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Betonownię pływającą używaną w Związku Radzieckim. Fotografia 3.2 przedstawia pływającą betonownię używaną przy budowie portów polskich. Możliwe jest także i inne w szczegółach rozwiązanie betonowni pływającej, zasada jednakże pozostaje zwykle ta sama.
Ciężar bloków używanych w budownictwie morskim waha się w granicach od 3 do 600 tys. kG i nieraz przekracza w górę te granice - rozpiętość jego jest zatem bardzo duża. Stosownie do ciężaru bloków musi być zorganizowane miejsce ich budowy, zwane blokownią (wchodzące dziś zwykle w skład uniwersalnego zakładu prefabrykacji) (uprawnienia budowlane).
Kształt bloków jest najczęściej prostopadłościenny, chociaż trafiają się nieraz bloki sześcienne, wielościenne i o kształtach nieregularnych. Osobny typ bloków stanowią tzw. bloki kształtowe, o formie teowników, dwuteowników itp.

Partia betonu

Bloki mają najczęściej otwory, w które wkłada się haki, w celu ich podniesienia (program egzamin ustny). Odpowiednio do kształtu bloków muszą być wykonywane ich deskowania, składające się zwykle z tarcz drewnianych, odpowiadających bocznym ścianom bloków i stawianych na drewnianej lub dobrze wyrównanej betonowej podłodze. Podłogę tę układa się zwykle nieco wyżej nad terenem, co zapewnia należyte jej odwodnienie.

Poszczególne tarcze składają się z drewnianego szkieletu, obitego od strony bloku deskami grubości 5 cm. Połączenie poszczególnych tarcz ze sobą na krawędziach bloku pokazane jest na rysunku (opinie o programie).
W celu ułatwienia rozbiórki deskowań, bez ich uszkodzenia, stosowane są do połączeń odpowiednie haczyki z płaskowników. Wielokrotność użycia tarcz deskowaniowych dochodzi do 30, a nawet 40 razy. Deskowania większych bloków otrzymują często dodatkowe stężenia w postaci ściągów z zamkami rzymskimi, założonych nad górną powierzchnią bloku. Deskowania te otacza się często ramami poziomymi z belek drewnianych, rozpartych klinami (segregator aktów prawnych).

Dla zwiększenia powierzchniowej szczelności bloków wykonuje się również deskowania, których wewnętrzna strona obita jest płytami z materiału silnie chłonącego wodę. Przy wibrowaniu betonu bloków woda gromadzi się przy ścianach deskowań i obniża szczelność powierzchniowych partii betonu. Materiał obicia wchłania w siebie tę wodę i zapobiega nieszczelności.
Wewnątrz zasadniczych, konstrukcyjnych deskowań wkłada się jeszcze w razie potrzeby deskowania, mające na celu utworzenie w blokach odpowiednich otworów czy studzienek. Deskowania te muszą być tak skonstruowane, aby możliwa była ich rozbiórka i wyjęcie z otworów po stwardnieniu betonu (promocja 3 w 1).

Jeżeli formy mają być wielokrotnie użyte, a także gdy kształt bloków jest wyszukany, opłaca się przygotowanie zamiast deskowań - form stalowych złożonych z kształtowników i opierzenia z blachy. I tak np. w formach stalowych „rozbieralnych” wykonuje się od 20 lat wszelkie tetrapody.