Rysunki robocze

Rysunki robocze powinny być wykonywane w skali co najmniej 1 : 5, a specjalnie skomplikowane połączenia - w skali 1 : 2. Pręty odginane należy wrysowywać z zachowaniem rzeczywistych, a nie skażonych promieni wygięć.

Grubości prętów powinny być rysowane z zachowaniem skali (program uprawnienia budowlane na komputer).
Rysunki węzłów należy też uzupełniać szeregiem przekrojów ze wskazaniem na nich numeracji prętów. Opracowane w powyższy sposób rysunki połączeń wykazują wszystkie trudności, jakie mogą nastąpić przy wykonaniu robót zbrojarskich i betonowaniu węzłów, i zmuszają nieraz do wprowadzania istotnych zmian w konstrukcji.
Węzeł 1 powyższej kratownicy szedowej jest specjalnie niekorzystny pod względem konstrukcyjnym, ponieważ schodzą się w nim 32 pręty zbrojenia, a grubość betonu wynosi zaledwie 10 cm.
Nadmierne zagęszczenie zbrojenia w węzłach jest słabą stroną omawianego dźwigara szedowego
Te ujemne strony mogą być poważnie zmniejszone przez wybór odpowiedniej kraty. Tak np. w kracie dźwigara łukowego konstrukcji latarniowej, w której w większości węzłów spotykają się pręty krzyżujące się ze sobą, trudności robót zbrojarskich są stosunkowo niewielkie, ponieważ większość prętów zbrojenia przebiega w węzłach w sposób nieprzerwany (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Dźwigary szedowe podanego typu należy wykonywać w pozycji poziomej w matrycach betonowych lub w formach drewnianych na uprzednio przygotowanym szablonie z krawędziaków. Ukształtowanie przekrojów poszczególnych prętów kratownicy, jakkolwiek nie wyklucza możliwości wykonania jej w stosach w formach podnoszonych, to jednak czyni tę metodę w danym przypadku nieekonomiczną i zużywającą dużo drewna na przekładki przy prętach teowych (uprawnienia budowlane). Podnoszenie prefabrykatów z pozycji poziomej do pionowej wymaga zastosowania pomocniczej kratownicy stalowej przymocowanej do prefabrykatu jarzmami i wraz z nim podnoszonej do góry. Po ustawieniu dźwigara w pozycji pionowej kratownica stalowa zostaje odłączona. Dźwigary podnoszone poprzednio bez tego zabezpieczenia ulegały złamaniu z powodu nadmiernej wiotkości. Grubość pręta 1-5, na którym opierają się płyty staloceramiczne, wynosząca 10 cm. stanowi niedogodne, zbyt wąskie dla nich oparcie.
Należy podkreślić, że próby wykonania tego typu dźwigarów w pozycji pionowej wykazały nieekonomiczność tej metody (program egzamin ustny).

Uzyskanie niezbędnej sztywności form

Uzyskanie niezbędnej sztywności form przy tak dużej wysokości dźwigara powoduje duże zużycie drewna. Formy te wymagają też dużego remontu po każdorazowym rozformowaniu.
Najbardziej ekonomiczną metodą wykonania tego typu prefabrykatów jest niewątpliwie zastosowanie matryc betonowych z podgrzewaniem parą lub innym sposobem przyśpieszania twardnienia.
Dźwigary szedowe zostały poddane przed wbudowaniem w konstrukcję próbnym obciążeniom.

Zadaniem prób było sprawdzenie zgodności ugięć obliczonych teoretycznie z rzeczywistymi i zbadanie stopnia bezpieczeństwa dźwigara (opinie o programie). Próby dały wyniki pozytywne. Różnice w ugięciach rzeczywistych i teoretycznych nie przekraczały 10% i nośność dźwigara okazała się wyższa od teoretycznej.
Dźwigary szedowe opierają się wprost na górnym pasie podciągów, który z tego względu ma przekrój teowy o szerokiej na 50 cm dogodnej dla podparcia górnej półce. Sposób oparcia podciągu na slupie odznacza się dużą statecznością. Po ustawieniu w rozwidleniu słupów podciąg nie wymaga już żadnych stężeń ani montażowych, ani stałych.
Podciągi ustawione są swobodnie na słupach i nie mają z nimi żadnego połączenia (segregator aktów prawnych).

Dzięki jednak siłom tarcia, jakie powstają w płaszczyznach stykowych podparcia, przy wystąpieniu sił działających wzdłuż podciągów, jak np. parcia wiatru, działania temperatury, skurczu itp., połączenia podciągów swobodnie opartych na słupach są równorzędne z połączeniami przegubowymi nieprzesuwnymi, dopóki siły tarcia są większe aniżeli siły podłużne występujące w podciągach. Podobnego rodzaju swobodne oparcie spotykane jest również i w innych konstrukcjach, jak np. w konstrukcji szedowej stosowanej w NRD. Warunki jakie należy spełnić, aby tego rodzaju oparcie mogło być zastosowane i potraktowane jako przegubowo-nieprzesuwne i przy zachowaniu których nie występują w pobliżu płaszczyzn stykowych prefabrykatów niepożądane rysy (promocja 3 w 1).