Ściany szkieletowe pospolite

W nowszych konstrukcjach drewnianych, ze względu na konieczność oszczędności drewna, przekroje elementów drewnianych stosowane są mniejsze niż w dawnych murach pruskich lub ścianach sumikowołątkowych. Stosowany rozstaw słupów jest większy, a złącza bardziej proste — mniej złącz ciesielskich, więcej przy użyciu gwoździ i klamer.

Szkielet ścian pospolitych składa się z podwaliny, słupów., oczepów i rygli. Stateczność ściany w jej płaszczyźnie przy działaniu parcia wiatru, zapewnia się stosując:
a) zastrzały ukośne przechodzące przez skrajne dwa pola lub przez pole drugie i trzecie,
b) ukośne deskowanie przybite pod kątem 45°.
Przekroje elementów szkieletu z deskowaniem ukośnym mogą być mniejsze niż przy szkielecie z zastrzałami, gdyż słupy nie są osłabione wrębami na zastrzały. Ściany szkieletowe są zwykle obustronnie odeskowane, a przestrzeń między deskowaniami wypełniona materiałem ciepłochronnym (trocinami, proszkiem torfowym lub tp.). Przy zastosowaniu szkieletu z deskowaniem ukośnym przybija się je od strony wewnętrznej, a od zewnątrz przybija się drugie deskowanie nie mające już zadania statycznego. Materiały wypełniające ściany powinny być przesuszone przed ich założeniem i nie stanowić podłoża podatnego na zagrzybienie (np. żużel paleniskowy zawierający siarkę jest niewskazany).

Obliczeniami statycznymi powinno się objąć poszczególne elementy szkieletu. Słupy oblicza się na działanie sił pionowych. W słupach narożnych uwzględnia się siły rozciągające wywołane parciem wiatru. Oczepy oblicza się jako belki ciągłe obciążone siłami skupionymi od belek stropowych i obciążeniem ciągłym od ciężaru własnego deskowania oraz materiału wypełniającego.

Ściany szkieletowe deskowe
Konstrukcję ścian, stropów i dachów drewnianych domów w szeregu krajów (szczególnie w Ameryce) wykonuje się z desek lub bali łączonych na gwoździe lub najprostsze złącza ciesielskie, wykonywane głównie za pomocą piły. Rozstaw słupów i belek stropowych stosuje się co 40-f-50 cm (program na komputer). Elementy te wykonuje się z jednego, dwóch lub trzech bali o wymiarach 5X10-^5X12 cm. Belki stropowe stęża się na podporach deskami ustawionymi na rąb, a w środku rozpiętości krótkimi łatami przybijanymi na krzyż. Usztywnienie ściany w jej płaszczyźnie uzyskuje się przez ukośne deskowanie wewnętrzne przybite pod kątem 45°. Jeżeli deskowanie szkieletu jest poziome, stosuje się ukośne zastrzały wcięte do połowy grubości w słupy i przybite do nich gwoździami. Ściany szkieletowe deskowe oblicza się wg tych samych zasad co szkielet pospolity (program na telefon).
Konstrukcje deskowe charakteryzują się lekkością, oszczędnością zużycia drewna oraz szybkością wykonania. Ułatwieniem przy ich wykonywaniu jest możliwość wykonania całego szkieletu z jednego sortymentu desek (program egzamin ustny).

Ściany płytowe
Podatność drewna do obróbki mechanicznej, jego mały ciężar właściwy oraz inne zalety sprawiły, że przede wszystkim budynki o konstrukcji drewnianej stały się przedmiotem masowej i seryjnej produkcji fabrycznej. Budynki te, zaprojektowane ze stypizowanych elementów o gabarycie i ciężarze dostosowanym do warunków transportu i montażu na miejscu budowy, były wykonywane głównie dla zaspokojenia potrzeb wojska w okresie I i II wojny światowej i zwane były z niemieckiego barakami (baracke). W okresie powojennym tego typu budynki stosowane są w przypadkach zabudowy tymczasowej (hotele robotnicze, stołówki i świetlice na budowach oraz magazyny przenośne). Po spełnieniu swego zadania konstrukcje te mogą być rozbierane, przewożone i powtórnie montowane na nowym miejscu (opinie o programie). Stosowanie budynków drewnianych typu barakowego przynosi szereg korzyści natury gospodarczej, a przede wszystkim:
a) znaczną oszczędność drewna dzięki masowej produkcji i lepszemu wykorzystaniu materiałów,
b) dużą trwałość elementów i możliwość wielokrotnego ich użycia,
c) szybkość ustawienia i rozbiórki budynku,
d) łatwość magazynowania i transportu elementów (segregator aktów prawnych).

Płyty ścian zewnętrznych

Płyty ścian zewnętrznych składają się z ramy konstrukcyjnej na obwodzie płyty z łat (5X6,3 cm) obitych deskowaniem grubości 19 mm łączonym na przylgę od strony zewnętrznej i płytą pilśniową twardą od wewnątrz. Przestrzeń między deskowaniami wypełnia się warstwą papy zabezpieczającej przed przewiewnością oraz materiałem ciepłochronnym (płytami słomianymi, trocinowymi itp.) (promocja 3 w 1).

Ramy płyt ścian wewnętrznych obite są obustronnie płytami pilśniowymi, między którymi zostawia się przestrzeń pustą lub wypełnia ją materiałem miękkim w celu zapewnienia izolacji przeciwdźwiękowej. W wielu krajach zasobnych w drewno (Stany Zjednoczone Ameryki Północnej, Kanada, Szwecja, Finlandia) rozwinięto, oprócz produkcji budynków składanych dla celów gospodarczych, masową przemysłową produkcję domów mieszkalnych (przeważnie parterowych, jednorodzinnych) z typowych elementów płytowych, w których szerokie zastosowanie znalazły materiały arkuszowe, drewnopochodne (płyty pilśniowe, sklejka, płyty wiórowe) lub inne płyty wykładzinowe, jak np. gipsowe lub azbestowo-cementowe.

Przekroje drewniane w konstrukcjach tych ścian są bardzo oszczędne, gdyż sztywność płyty w jej płaszczyźnie nadają materiały arkuszowe, podobnie obciążenia pionowe i poziome przenoszone są przez przekrój warstwowy. Sztywność przestrzenną budynków zapewnia wielokierunkowe zespolenie tarcz ściennych, podłogowych i stropowych.